Maandag 24 juni & dinsdag 25 juni: San Jose (CA) – San Francisco – Schiphol – Den Bosch
De laatste ochtend dat we wakker worden in Amerika. Ik word er eigenlijk een beetje treurig van. In zo’n korte tijd toch behoorlijk wat beleefd. We hebben hoogtepunten gekend, maar helaas ook wat dieptepunten. Veel bergen en wat dalletjes. De achtste keer US zit er weer op. Maar aan de andere kant is het ook weer fijn om naar huis te gaan. Naar onze twee schatten van katten, Oliver en Tibbe. Wat heerlijk om ze over een paar uur weer te mogen knuffelen. Weer terug naar onze dagelijkse sleur: rust, reinheid en regelmaat! Alhoewel, geen van alle is eigenlijk van toepassing op ons ?
We staan deze ochtend op tijd op. Stressen voor vertrek is het laatste waar we zin in hebben. We eten onze laatste broodjes op en we hebben nog een yoghurtje na. Na een rondje internetten en douchen is het dan toch echt tijd om de koffers en de rest van de rotzooi in te pakken. Uiteindelijk blijken de koffers toch net wat te zwaar en we herorganiseren de boel naar de handbagage. In mijn koffer zit nog een strandtas en daar kan ook behoorlijk wat in. Maar mag dat eigenlijk wel, een extra tas? Volgens ons mag je een handtasje, laptoptas, fototas en een gewone tas per persoon meenemen. Wij hebben dit alles plus nog een trolley. Lijkt ons prima. De handbagage is nu alleen wel wat aan de zware kant, maar ach… dat hebben ze nog nooit gewogen, dus dat zit wel goed.
Iets na half 9 checken we uit en rijden we nog even langs de Walmart voor de allerlaatste boodschapjes. Dan stellen we de Tom Tom in op een tankstation in de buurt van het vliegveld. We moeten de auto namelijk weer vol inleveren. De planning was om hem een dag van te voren wat vol te gooien en dan de laatste paar druppels bij het vliegveld. Want daar moet je hem immers ‘vol’ gooien. Maar de laatste paar dagen kwamen we eigenlijk alleen maar tankstations tegen met een ontzettend hoge benzineprijs. 4,19 dollar per gallon. Dat is echt belachelijk hoog. Maarja, we vrezen ervoor dat deze prijzen net zo hoog zijn bij het vliegveld. Het is niet anders.
Onderweg stuiten we op een file. Gelukkig zijn we ruim op tijd vertrokken, maar het rijdt toch niet lekker. Ach, mag ik nog iets langer in de Chevy Traverse rijden. Ik zal de auto missen, want hij rijdt echt behoorlijk lekker. Dat zal wennen worden thuis, in mijn Suzuki Alto. Rond half 10 zijn we bij Costco, maar dit blijkt een pompstation te zijn voor alleen abonnees. Jammer, want de prijs hier is heerlijk laag: 3,79 dollar per gallon. Het pompstation ernaast, de Shell, heeft weer de ‘normale’ hoge prijs. Tja, dat moet dan maar. We pompen hem weer vol voor een goed 70 dollar en rijden dan naar de Rental Car Return. Alamo is gevestigd op de vierde verdieping, maar doordat het spitsuur is – althans, dat lijkt het – rijden we iets wat verkeerd. We komen bij Fox uit. Hop, de auto in zijn achteruit dan maar. Toch wel handig, zo’n achteruitkijkcamera. De auto wordt goedgekeurd en we krijgen een bonnetje mee. Om het treintje naar de vertrekhal te pakken, moeten we eerst naar beneden om vervolgens een paar stappen verder weer naar boven te gaan. We stappen uit bij Vertrekhal A, voor de Internationale vluchten. Het is even zoeken, maar rij 7 blijkt voor KLM te zijn. We proberen het eerst via de zelf-incheckbalie, maar helaas. Hij pakt het niet. We zullen toch in de rij moeten gaan staan. Pff, en dat schiet niet op. Een paar koppels voor ons staat een man en (wellicht) zijn zoon. Maar het lijkt wel een eeuwigheid te duren voordat ze klaar zijn. Blijkbaar is er iets mis en moeten ze van allerlei papieren invullen. De balie daarnaast is ook open, maar daar wordt een (Indiaanse?) familie geholpen met een volksverhuizing. Vijf grote koffers op een klein karretje en verder nog wat tassen. Uiteindelijk na 20 minuten zijn wij eindelijk aan de beurt. De koffers worden gewogen en… beide exact 22.0 kg. Mooi! Labeltje er omheen en ze worden even aan de kant gezet. Dan verzoekt de jongen van KLM om onze handbagage ook te wegen. Ehm, woeps.. De trolley is 15 kg. Je mag maar 12 kg per persoon meenemen. Dus snel zetten we er ook de andere spullen op, want 2x 2 personen is 24 kg. Maar dan verzoekt hij ook om mijn handtas erop te zetten en de fototas. Uh? Een fototas ook meewegen? Wat een onzin. Onze camera weegt natuurlijk wel wat, maar daar hebben we nog nooit van gehoord dat mijn eigen handtas en fototas gewogen moeten worden. Een trolley en gewone tas kunnen we inkomen, maar de rest? Alles bij elkaar blijkt het 28 kg te zijn. We zullen moeten betalen, zegt hij. Maar daar gaan we niet mee akkoord. Kom nou… Hij verzoekt ons om het maar even uit te zoeken hoe we het gaan doen en loopt dan weg, naar de andere balie. Lekker makkelijk, wat moeten we nu doen dan? We weten eigenlijk niet zo goed wat hij nu bedoelt. Dan komt hij weer terug en zegt dat de trolley alleen al te veel weegt, dus dat daar wat uit moet. Maarja, waar moeten we dat dan instoppen, want alles zit al vol. De jongen zucht, wij zuchten met hem mee.
Vervolgens vragen we hem of we dan ook de koffers weer terug mogen hebben, want daar kan immers nog ieder een kilo in. De jongen is zichtbaar geïrriteerd, scheurt de label er weer af en geeft ons de koffers. Tja jongen, als jij blijkbaar op je strepen gaat staan om zelfs een handtas te moeten wegen (want zonder die handtas waren we onder de 24 kg), dan kunnen wij ook moeilijk doen. Martijn vraagt hoeveel de koffers exact mogen wegen: 23 punt? Vraagt hij aan hem. En hij antwoord met: 9. Goed, de koffers mogen dus 23,9 kg wegen. Dat betekent dus dat we in iedere koffer nog 1,9 kg mogen stoppen. Dat is bijna 4 kg bij elkaar! En de handbagage mag 12,9 kg per persoon wegen. Dat moet ons lukken! Tjees, we gaan toch godsamme niet betalen. Die is gek! Don’t f*ck with Martijn en Linda hè! 
Aan de andere kant van de incheckbalie zijn de balies met de weegschalen onbemand. Kunnen we daar mooi even rustig alles herorganiseren en wegen, en wegen, en wegen. Uiteindelijk zullen we toch wat spullen moeten achterlaten. Het is niet anders. We balen ervan, want het had ons zo mooi geleken om met alle spullen weer bij hem aan de balie te staan en dat we kunnen zeggen dat we alles gewoon mee kunnen nemen. Maar helaas. Maar wat laten we achter dan? De twee mappen waar ik mijn roadbook in heb gehad. Deze zijn nu toch leeg, maar het karton weegt natuurlijk nog wat. Ik koop thuis dan wel wat nieuwe bij de Hema. Geen probleem. En het zwarte doek, wat we altijd over de koffers hebben in de auto (en welke we deze vakantie ook als gordijn hebben gebruikt bij Yellowstone). We zijn toch al van plan om dit redelijk zware doek te vervangen door een zwart laken. We wegen de koffers en alle bagage weer. Trolley is 11,8 kg. De koffers ieder 23,6 kg en de rest zit ook onder de 12 kg. Zo dan, opgelost. Ik gooi de twee mappen en het zwarte doek in een vrij grote prullenbak en gaan dan weer – helaas – in de lange rij staan. Vijftig procent kans dat we weer bij dezelfde jongen uitkomen en ja hoor, daar zijn we weer! Hij zegt niet veel, plakt de labels aan de koffer. Deze worden goedgekeurd. Vervolgens zetten we de handbagage weer op de weegschaal… en ook deze worden goedgekeurd. Zonder de fototas overigens, want deze hoeft blijkbaar ineens niet meer erop… Blijkt maar weer dat het eigenlijk allemaal onzin is. We zeggen hem toedeledokie en lopen dan naar de gate… Via de prullenbak waar ik net onze spullen heb in gegooid. Hmz.. Dekseltje eraf, spullen eruit, dekseltje erop, spullen weer in de tas. Zo… toch een beetje zonde om het weg te gooien, toch?
Dan lopen we naar onze gate, A7. Helaas moeten we in de lange rij gaan staan voor de bagagecheck, maar dit blijkt sneller te gaan dan gedacht. Binnen 20 minuten zijn we er al doorheen. Alle bagage is goedgekeurd. Inmiddels hebben we weer wat honger gekregen. We hebben ruim een uur voor boarding en bekijken de plattegrond van Gate A. Helaas is er maar weinige keuze. We staan bij Woodfire Grill, dus bekijken we daar het eten. Oeh, ze hebben paninies, helemaal prima! Martijn neemt de panini met Italiaanse worst en ik de kaas panini. Uiteindelijk blijken het gewoon broodjes te zijn met worst en de mijne met gesmolten kaas, maar het smaakt heerlijk.
Na de lunch pakken we onze spullen en als we dan richting Gate 7 gaan, lopen we achter de KLM bemanning. Mooi, volgen we hun wel. Net zo handig.
Bij de gate is het vrij druk, maar vinden toch nog een plaatsje om te zitten. Na een kwartier mogen we instappen. We zitten op rij 52, dit is net achter de exit (voor de exit-rij – meer beenruimte – betaal je extra, dus hebben we dat maar niet gedaan).
We stijgen een paar minuten na de oorspronkelijke tijd op en als we in de lucht zijn, pakt Martijn de laptop. We hebben immers nog een paar series te kijken. Maar het plugje waarmee we beide onze koptelefoon in kunnen steken, blijkt maar half te werken. Eén van de twee heeft wel geluid, de ander dus niet ? We zullen het dus moeten doen met de filmpjes van KLM zelf. Gelukkig zijn deze ondertiteld voor mij, dus we vermaken ons toch wel. Als eerste kijken we de film Wreck-it Ralph. Een leuke animatie! Tijdens de film krijgen we de gebruikelijke Beef or Pasta. We kiezen beide voor de pasta. Het smaakt, maar echt honger hebben we natuurlijk ook niet.
Na Wreck-it Ralph beginnen we met The Davinci Code, maar na een half uur vallen mijn ogen dicht. Ik moet ze echt even sluiten. Martijn kijkt de film verder (ik kijk hem thuis wel, we hebben hem immers ook op DVD, maar kwamen er nooit aan toe om te kijken) en met muziek van Armin van Buuren op de achtergrond sluit ik mijn ogen voor een uur of twee.
Vervolgens begin ik alvast met het verslag en Martijn kijkt The Last Stand. Een heerlijk foute film met Arnold Schwarzenegger. Inmiddels begint het buiten weer wat licht te worden. Het is dinsdagochtend! Op de klok staat dat we nog maar 2 uur en 15 minuten te vliegen hebben. Dat schiet lekker op! Ik dommel nog wat verder, dit maal met Corsten’s Countdown op mijn oren. Een goed uur voor landing wordt het ontbijt geserveerd. Een heerlijk broodje met boter en jam, wat fruit en yoghurt.
En dan wordt de landing ingezet. Ineens is er ook weer land te zien. Het lijkt op Zandvoort, aangezien ik een race-circuit zie. We vliegen steeds lager en lager, alles wordt weer groter en dan landen we een keer niet op de Polderbaan, maar op de Kaagbaan. Lekker dichtbij Schiphol dus! En zelfs drie kwartier voor de oorspronkelijk tijd.
Nadat we uitgestapt zijn, mogen we onze paspoort laten zien bij de Marechaussee. We staan in een vrij lange rij en maar twee hokjes zijn open. Een derde persoon zit aan onze linkerkant bij een heleboel poortjes. Hij roept steeds wat, maar we kunnen hem niet goed verstaan. Ineens horen we het ‘All European Passports’. Uh, mogen we ook naar hem dan? We zien een paar reizigers naar de poortjes lopen. Het blijken zelf-scanpoortjes te zijn. Hoe handig! We hoeven nu onze paspoort ook niet meer aan de marechaussee te laten zien.
Bij de kofferband gaat het ook vrij voorspoedig en mogen daarna, zonder dat we iets aan de douane hoeven te laten zien, doorlopen. Mooi, want we hebben natuurlijk behoorlijk wat geshopt in Amerika.
We worden hartelijk ontvangen door onze vriendin Marjol en haar dochtertje Anne. Ze hebben een Welcome Home ballon meegenomen. Wat lief!
Snel door naar de auto en via het kattenpension naar huis. Wat heerlijk om onze eigen kindertjes ook weer te mogen knuffelen! 
Eenmaal thuis meteen de eerste was aan, koffertjes worden opgeruimd en lucifers worden op onze ogen gezet. Pff, wat is zo’n jetlag toch altijd weer vervelend. Morgen nog een dagje vrij en rustig aan doen, zodat we ons donderdag weer vol kunnen storten op onze dagelijkse sleur!
|