Vrijdag 31 mei: Den Bosch – Antwerpen – Schiphol – Detroit – San Francisco
De dag die niet begon zoals we hoopten….
De ochtend begint op onze gebruikelijke doordeweekse tijd, 5:55 uur. Zo’n anderhalf uur voordat mijn ouders ons op komen halen. We ontbijten en doen verder rustig aan. Vakantie betekent immers: geen stress.
Om kwart voor 8 staan mijn ouders voor de deur. We zijn klaar voor vertrek: and off we go! De autorit naar Antwerpen gaat voorspoedig tot aan de Ring. Ineens belanden we in een file, maar gelukkig zijn we ruim op tijd vertrokken van huis, dus iets wat vertraging is niet erg. Uiteindelijk hebben we maar een kwartier verloren. We parkeren de auto onder het station, op het Astridplein en lopen dan via de buitenkant naar binnen.
Wat een prachtig gebouw is het toch! We sluiten aan in de rij voor Internationaal reizen. Daar moeten we onze treintickets ophalen om met de Thalys mee te mogen. We zijn ruim op tijd, net geen uur voor vertrek. We parkeren de spullen bij mijn ouders bij een bankje. En na een goed vijf minuten wachten zijn we aan de buurt. Tickets worden geprint en we kunnen door. Maar waar is de rugzak met de laptop en het fototoestel nou? Die stond toch hier? WTF, die is gewoon gejat!! We snappen er niets van en ineens zegt mijn moeder ‘Ja, er was hier net wel een jongen die iets aan ons vroeg, maar ik verstond hem niet, dus kon hem niet helpen’. Dát is het dus geweest. Iemand vraagt iets ter afleiding en de ander gaat er sneaky met je spullen vandoor. Hoe brutaal! En hoe snel zo iets gaat! Mijn ouders voelen zich verantwoordelijk, maar dat hoeft natuurlijk niet. Dit kan iedereen overkomen. Een hele oude truc, maar hij werkt nog steeds. Zelfs al ben je er bedachtzaam op, dan nog kan het je overkomen. We zijn verdrietig, boos, verbijsterd en weten niet wat we moeten doen. Wat nu? Onze Nikon D5100 met 18-200 lens zit erin!! Zelfs onze oude D40-body (als reserve, aangezien we twee vakanties eerder wat opstartproblemen hebben gehad met de D5100. Zo’n body neemt niet zo heel veel ruimte in beslag, dus liever ermee dan erom verlegen) zit in die rugzak. Maar ook de grote laptop, zonnebrillen en Martijns bril op sterkte… Twee mannen uit de rij spreekt Martijn aan en verwijzen hem door naar de politie. Ja, dat is inderdaad wat we moeten doen. Aangifte… Maar hebben we daar eigenlijk wel tijd voor? Inmiddels hebben we nog maar een half uur voordat de trein vertrekt.
In eerste instantie is Martijn alleen binnen op het bureau, maar omdat mijn ouders de jongen gezien hebben, wordt mijn moeder ook mee naar binnen gevraagd. Mijn vader en ik blijven ongeduldig wachten. De tijd lijkt te snel te gaan. Ineens is het 10.25 uur en de trein vertrekt om half 11. Martijn smst dat wij alvast met de koffers naar spoor 22 moeten lopen. Hij is bijna klaar en rent dat stuk wel. Ook mijn moeder komt er weer bij en met zijn drieën haasten we naar spoor 22. Als we daar aankomen, zien we dat de trein er gelukkig nog niet is. Dan komt ook Martijn eraan gelopen. En meteen komt de trein binnenrijden. Gelukkig, die gaan we gewoon halen en dan vloeien de tranen over onze wangen. De stress, schrik en ongeloof komt eruit.
Als we goed en wel zijn gesetteld in de trein, zwaaien we nog een keer naar mijn ouders. Zo hadden we ons afscheid ook niet voorgesteld. Van de rustige relaxte ochtend is niets meer over. Zelfs in de Thalys kom ik niet tot rust. Ik blijf trillen… Wel worden we enorm goed verzorgd. We krijgen wat te drinken en een croissantje. Ik bel ondertussen met mijn vriendin Marjol, want in België hebben we alleen SMS-contact gehad. Maar door de vele tunnels waar we onderweg doorheen rijden, verloopt dat ook niet handig ?
Eenmaal op Schiphol kijken we waar we moeten inchecken. Hal 2, balies 19 tot 22. We kiezen ervoor om via de zelf-service in te checken en dat gaat helemaal prima. Zelfs de tickets voor ons vervolgreis van Detroit naar San Francisco worden geprint. Dat mislukte vorig jaar bij ons. Dan gaan we naar de afdropbalie voor de koffers. Ook dit mag je helemaal zelf doen. Super cool! Op onze ticket zien we dat we eigenlijk al naar de gate moeten lopen, maar wij gaan niet op reis zonder een camera! Gelukkig hebben we wel een compactcamera bij ons, maar we gaan niet al de Nationale Parken en achtbanen bezoeken zonder spiegelreflex! Na de douane lopen we naar een camerashop. De D5100 heeft tegenwoordig de opvolger D5200, maar deze is alleen te verkrijgen met de kitlens 18-55 en wij willen eigenlijk een losse body met de 18-200 lens. Wel hebben ze de D7000 met die lens staan. Iets boven ons budget, maar als je alles bij elkaar rekent (de gewenste body en lens) zou je eigenlijk ook wel rond dat bedrag uitkomen. Tja, doen dan maar… We moeten iets… Wel iets meer knopjes dan we gewend zijn maar dat went vast wel..
We kopen er meteen twee geheugenkaartjes bij, een accu, een uv-filter om de lens te beschermen, een wereldstekker (want die zat aan alvast aan de laptop vast ivm het kunnen typen in Detroit) en opblaasbare kussentjes. Gelukkig hebben we nog wel de mini-laptop bij ons. Die zit in de trolley. Al zijn we van plan om in Amerika toch nog een grotere te kopen. De grote laptop was tenslotte Martijns dagelijkse pc. En laptops zijn goedkoop in de USA. Ondertussen wordt Martijn lastig gevallen door zijn werk. Daar schijnen wat problemen te zijn en wellicht heeft Martijn een oplossing. Het komt alleen niet zo goed uit nu. We zijn druk bezig met onze eigen probleempjes, maar dat kan zijn leidinggevende natuurlijk ook niet weten. We haasten ons dan snel naar de gate. De meeste zijn al door de verplichte vragen en bagagecontrole heen, maar we zien dat men nog niet bezig is met boarden. Marcel, de broer van Martijn wordt teruggebeld, aangezien ook hij tijdens het afrekenen van de spullen ons belde om een goede reis te wensen.
Dan gaan we in de rij staan voor de bagagecheck. Eerst nog de verplichte vragen ‘of we spullen van andere meenemen en wie de koffers heeft ingepakt’, alhoewel deze laatste vraag wordt ons niet gesteld, nadat we ons verhaal van de gestolen tas hebben verteld. Dan door de bagagecheck en vrijwel snel daarna beginnen ze met boarden. Ik bel mijn ouders op om te zeggen dat alles oké is en dat we een nieuwe camera hebben gekocht. Moeders klinkt gelukkig weer wat vrolijker! Meteen na het telefoontje mogen we instappen en als we dan eindelijk zitten, kunnen we weer normaal adem halen. Wat als een rustige dag begon, verliep uiteindelijk behoorlijk stressvol. Maar we laten ons hierdoor niet ontmoedigen. We gaan gewoon genieten van de vakantie!
Dan taxiën we naar de startbaan. Uiteraard vertrekken we vanaf de Polderbaan en om kwart voor 2 zijn we in de lucht. Al snel wordt er langsgegaan met wat drinken. Normaal beginnen we de vliegreis meteen met een film kijken (gelukkig staan er ook een paar op de mini-laptop), maar dit keer houden we ons bezig met het uitpakken van de D7000. De accu blijkt voor een derde vol, dus we kunnen ons zelfs een beetje inlezen en bekijken hoe het allemaal werkt. Dan komen ze met eten langs. Chicken or Pasta? Maar juist nét bij ons is de pasta op, dus eten we verplicht kip. Maar het smaakt ons prima. Sinds vanochtend hebben we alleen een kommetje melk met muesli en een croissantje op. Aangezien het inmiddels half 4 is, lust de maag wel weer iets. Bedoel, er mogen best wat kilootjes af, maar zo’n stressdieet is ook weer niet de bedoeling.
Na het eten begin ik alvast aan het verslag en kijkt Martijn wat TV (Top Gear: 50 jaar James Bond auto’s en Mythbusters met Bubble Wrap en alweer een James Bond stunt. Erg interessant allemaal). Ondertussen wordt het ineens behoorlijk warm in de kabine. De airco in ons gedeelte van de vliegtuig heeft het begeven. Echt niet prettig! Het lijkt wel een sauna. Het personeel verontschuldigd zich, maar verder kunnen ze er niets aan doen. Wel komen ze behoorlijk vaak langs met water. Nadat ik het verslag tot zover af heb, maak ik een begin in het nieuwe boek van Heleen van Royen. De tijd gaat behoorlijk snel, de daling is zelfs al ingezet.
Nadat we uitgestapt zijn, gaan we richting de immigrations. Het is behoorlijk rustig! Binnen twee minuten zijn we al aan de buurt. We krijgen wat vragen over hoelang we blijven en wat ons naar Amerika brengt. Als we zeggen dat we drie-en-halve-week verblijven in Amerika, is de man vrij verbaasd. Zolang? Ohja, dat is waar. Drie-en-een-halve week vakantie is vrij lang voor de gemiddelde Amerikaan. We krijgen daarom ook meteen de vraag terug wat voor werk we doen in Nederland. Het blijkt allemaal prima te zijn en dan mogen we de gebruikelijke vingerafdrukken zetten en wordt er een foto van ons gezicht gemaakt. Meteen daarna komen we uit bij de bagageband. Hier in Amerika moet je bij een overstap eerst je koffer van de bagageband halen, dan door de douane en vervolgens je koffers weer afdroppen. Zo weet je in ieder geval zeker dat ze bij de overstap meegekomen zijn in het vliegtuig. Altijd weer een geruststelling als je ze op de band zit liggen. Ineens krijg ik het geniale plan om even in de koffer te checken of daar toevallig de zonnebrillen liggen. Er stond me iets bij met het inpakken van de koffer. En ja hoor, er ligt wat. Al zijn het wel onze reserve brillen (lees: niet zo mooi en design-ig als onze originele), maar het volstaat. Alleen van mijn zonnebril heb ik geen reserve. Maar dat geeft niet, want die is gelukkig niet op sterkte. Wat een opluchting. Bedoel, Martijn kan op zich prima overdag rijden zonder bril, maar met schemering en in het donker wordt dat toch lastig. En overdag is wellicht een zonnebril ook wel handig voor hem. We zagen het al voor ons: Linda die de gehele vakantie moet rijden. Nee!
Na de douane leveren we de koffers weer in en gaan dan op zoek naar een restaurantje. We hebben inmiddels wat honger gekregen en hebben nu genoeg tijd om even een hapje te doen. We komen uit bij Fox Sports. Vrij simpel allemaal, maar het hoeft ook niet moeilijk te zijn. We bestellen een portie mini hamburgers en Quesadillas om te delen. Martijn neemt er zelfs een biertje bij. Ondertussen loggen we in op de gratis-voor-een-half-uur wifi en lezen we wat bij. Een half uur voordat we mogen boarden lopen we naar de gate. Het is een behoorlijk stuk lopen. Je kunt hier ook met de shuttle naar de andere kant van hal, maar we besluiten toch te lopen. We hebben tenslotte nog even en zo zien we ook nog wat van de winkeltjes. Het is nog helemaal niet druk bij de gate. Zou het vliegtuig niet vol zitten? Dat zou wel erg lekker zijn zeg. Het is nog een goed vier-en-half-uur vliegen naar San Francisco. Iets na zevenen mogen we boarden. Maar als iedereen goed en wel gesetteld is, blijven we toch nog behoorlijk lang aan de grond staan. Het is enorm slecht weer in Detroit en daarom blijven ze aan de grond. Het zou te veel turbulentie geven.
De stoel naast ons is overigens leeg. Relaxt! Ook de stoelen achter ons zijn vrij. Nog relaxter. Ik dommel wat weg en pas een uur later dan de oorspronkelijke tijd gaan we de lucht in. Dan komt Martijn op het idee om van de stoelen achter ons gebruik te maken. Zo kunnen we beide gestrekt liggen. Tot een anderhalf uur voor landing worden we pas wakker. Althans, we hebben heerlijk liggen dommelen. Of ik echt geslapen heb, weet ik eigenlijk niet. Lekker was het wel.
Het is inmiddels donker buiten, wat ook logisch is. Het is immers half 10 ’s avonds hier (half 7 in de ochtend Nederlandse tijd). Dat betekent dus dat we al meer dan 24 uur ‘wakker’ zijn. We vliegen over San Jose, een voorstadje van San Francisco. Het ziet er prachtig uit met de vele lichtjes. Na de landing lopen we direct door naar de bagageband. Dat is het voordeel bij een overstap. De rompslomp met de immigrations heb je nu niet meer. Onze koffers volgen vrij snel en dan gaan we op weg naar de autoverhuur. Bij Alamo zijn er drie wachtende voor ons, maar ook hier gaat het redelijk snel. We antwoorden overal netjes ‘nee’ op, als de man achter de balie verschillende verzekeringen probeert te verkopen. Geen moeilijk gedoe dit keer, helemaal prima. Alhoewel, hij vraagt voor de zekerheid nog een keer aan ons of we zeker weten dat we een minivan willen huren. Uiteraard weten we dat zeker.
Dan lopen we naar de Vans. Er staan er vijf: twee witte, twee zwarte en een licht blauwe. De blauwe trekt meteen onze aandacht. Wat een prachtige kleur! Dit is een Chrysler Town & Country. Ook één van de zwarte is een Town & Country. De andere zwarte is een Dodge Grand Caravan, net zoals één van de witte. De andere witte is Chevrolet Traverse LT. Dit vinden we eigenlijk geen minivan. Het is meer een Cross-over (lijkt dus wat meer op een SUV, maar wel met veel ruimte). Uiteindelijk twijfelen we dan ook tussen deze Chevrolet en de blauwe Chrysler. De Chevrolet heeft wel behoorlijk wat minder miles gemaakt dan de ander. En het cross-over idee trekt ons ook wel. Alleen jammer dat ‘ie wit is… Maar toch gaan we ervoor! Uiteraard checken we ook even of er een reservewiel aanwezig is. We weten nog van vorig jaar dat een lekke band onderweg best voor kan komen (en gelukkig weten we ook dat Team Martijn en Linda dat best zelf kunnen verwisselen).
Dan rijden we weg uit de garage. Het is wel behoorlijk wennen. Wát een enorme bak zeg. Vrij breed ook. En voor het eerst hebben we ook de optie ‘achteruitrijd-camera’. Hoe cool. Martijn merkt meteen op: ‘dat wil ik onze volgende Suzuki Alto ook!’
We stellen de Tom Tom in op het adres van ons eerste hotel. Nog geen vier minuten rijden. Dat is wel lekker, na zo’n zware reisdag. We checken in bij Holiday Inn Express en krijgen een kamer op de derde toegewezen. Een vrij grote kamer.
Nadat we alle koffers geïnstalleerd hebben, tik ik het reisverslag nog even af en gaan dan na een memorabele dag slapen.