Maandag 17 juni: Yellowstone NP
Slapen in het oude gedeelte van Old Faithful Inn is hartstikke sfeervol… Maar zo niet prettig… De muren zijn vrij dun, dus vrij gehorig. Tot een uur of één wakker gelegen omdat de buurman het nodig vond om te gaan snurken. En in de ochtend kregen we te maken met nog een ander onpraktisch iets van deze kamer: geen gordijnen! Ofwel, om half 6 waren we alweer wakker… Nog wel wat gedommeld tot half 7, maar toen toch echt opgestaan. Heerlijk al k(r)amperend ontbijten.
Wat wel weer een voordeel is van vroeg op staan: het is nog niet zo druk buiten. Iets na half 8 lopen we richting het Visitor Center om te kijken hoe laat de Old Faithful Geiser gaat spuiten. Het Visitor Center is nog niet open, maar voor het raam staat dat de volgende spuitceremonie om 08.01 uur begint. Om de geiser heen staan bankjes, dus we wachten heerlijk af in het zonnetje. Langzaam aan wordt het drukker. De geiser rookt al wel de hele tijd, maar er is nog geen water te zien. En dan, iets over 8 begint het wat te borrelen. Er komt ook al wat water naar boven en dan ineens… spuit spuit spuit. Alleen… we zien er niets van. Er komt niet alleen water uit de geiser, maar ook behoorlijk veel stoom. Je ziet totaal niet hoe hoog de geiser nu werkelijk spuit. Het voelt een beetje als een domper.
Na de uitbarsting van Old Faithful gaan we de trail langs verschillende andere geisers en pools lopen, om zo uit te komen bij Morning Glory Pool. Het is een behoorlijk lange tocht. Pas na drie kwartier zijn we bij de Morning Glory Pool. Maar dat is het zeker waard. Wat een prachtige pool! Zo helder en kleurrijk! Alleen een beetje jammer dat we net op het verkeerde tijdstip er zijn. De zon staat nog vrij laag en daardoor valt de schaduw van het hek op de rand van de pool. Ook is het een beetje uitvogelen waar je zelf het beste kunt staan, anders heb je de schaduw van jezelf er ook nog op.
Dan hobbelen we weer terug naar het hotel. Letterlijk hobbelen, want we voelen onze voeten behoorlijk goed. Anderhalf uur lopen na zo’n korte nacht is eigenlijk niet aan te raden. Als we terug in het hotel zijn, drinken we een kop koffie met een muffin erbij. Dat hebben we wel verdiend. Vervolgens stappen we de auto in en gaan als eerste naar Black Sand Basin. Ook hier zijn verschillende pools te vinden. Maar na Morning Glory Pool, vallen deze eigenlijk een beetje tegen. Snel rijden we weer verder en komen uit bij Biscuit Basin. Ook hier weer verschillende pools en vanaf hier kun je ook de trail naar de Mystic waterval lopen. Maar als we zien dat deze waterval op bijna 2 kilometer lopen zit, besluiten we hem later op de dag maar te doen. Ver lopen hebben wij zowel geestelijk als lichamelijk nu even geen puf meer voor.
De volgende stop is bij Midway Geyser Basin. Hier kun je de de twee na grootste heetwaterbron van de wereld vinden: de Grand Prismatic Spring. Deze heeft een diameter van 110 meter. De kleur van het water varieert van diep blauw in het midden, naar lichtblauw, groen, geel en oranje. Het is gelukkig maar een kleine wandeling, maar ook deze is echt de moeite waard. Tjee, wat is deze bron prachtig! Wat een kleuren! Al zie je het niet zo goed zoals overal op de foto’s staat. Die foto’s zijn waarschijnlijk van bovenaf genomen. Maar tjee zeg… deze is echt prachtig!
Nog helemaal na glunderend rijden we verder. Achtereenvolgens rijden we de Firehole Lake Drive voor de Great Fountain Geyser en de Firehole Canyon Drive voor de Firehole Falls. Maar na Grand Prismatic Spring valt dat eigenlijk een beetje tegen. Zelfs de waterval vinden we niet zo super spannend. Overigens zijn er op het begin van elke bezienswaardigheid borden te vinden met een afbeelding van een jongen, een moeder en een man. Je mag namelijk nooit het pad verlaten, want de grond kan erg gevaarlijk zijn (zure gassen enzo). Het jongetje van de afbeelding doet dat dus wel en verbrandt zijn voetjes, de moeder raakt helemaal in paniek en de man… de man negeert alles en loopt gewoon door ? Wij volgen dus het advies van die man op. Als er iemand toch zo stom is om van het pad af te gaan, lekker negeren!
Het is begin middag en we krijgen alweer wat trek. Bij een picknickplek langs de Gibbon River eten we onze broodjes op en een yoghurtje na. Kunnen we er weer even tegen. Al merken we wel dat we wat natuurschoon-moe worden. Gisteren waren we nog zo enthousiast en snapten we volkomen dat men hier bijna een week kan vertoeven en nu – onze tweede Yellowstonedag – hebben we eigenlijk meer zin om gewoon terug naar onze hotelkamer te gaan en lekker te relaxen of zelfs te slapen. Zo’n korte nacht hakt er behoorlijk in. Maar we willen er niet aan toegeven. We rijden na de lunch gewoon verder. Iets na onze lunchplek vinden we de Gibbon Falls. Deze is direct naast de weg te zien en met een kleine wandeling heb je er prachtig zicht op.
Vervolgens rijden we door naar Artists Paintpots. Op mijn informatieblaadjes belooft men een pool met pastelkleurtjes. Maar helaas… geen kleur te zien. We vinden het zelfs geen foto waard en de camera blijft dus gewoon in de tas. Eenmaal terug in de auto bekijken we op de kaart waar we dan heen kunnen. Maar eigenlijk hebben we alle grote spots al gezien. We zijn er eigenlijk een beetje klaar mee. We besluiten om nog wel even richting het noorden te rijden, om te kijken of we wellicht nog wat dieren kunnen spotten. En dat lukt, althans… Ineens staan langs de kant van de weg een heleboel auto’s en dat kan maar één ding betekenen: wildlife! We stappen uit en vragen wat er te zien is. Het blijkt een berggeit te zijn. Ohhh, niet heel bijzonder dus. Maar toch blijven we even om te kijken, al zien we hem niet. Hij blijkt ook heel erg moeilijk te spotten te zijn. Veel bomen op de berg en daar zit hij ergens tussen. Veel mensen hebben er moeite mee en degene die hem wel gezien hebben, moeten wel tien keer uitleggen waar hij zit. Zelf denk ik hem ook gezien te hebben, want ik zag ineens wat bewegen, maar jee… iets wits boven op een berg zoeken tussen veel rotsen en bomen. Niet mijn sterkste punt.
We rijden weer verder, voorbij Norris en willen dan naar de Obsidian Cliff, maar als we ineens Indian Creek zien staan, beseffen we dat we er voorbij gereden zijn. Iets verderop ligt Sheepeater Cliff. Ach, dan deze cliff maar in plaats van de Obsidian. We maken snel een foto en zijn er dan weer vandoor.
Zo spectaculair was het dus niet. We besluiten om weer terug richting het hotel te rijden. We hebben immers nog een tocht naar Mystic Falls op het programma. En ineens zijn we weer bij Norris en beseffen we dat we wederom de Obsidian Cliff gemist hebben. Achja, jammer dan.
Wederom zien we veel auto’s langs de kant staan. Wat zou er nu te zien zijn? Het blijken Elken te zijn. Een soort rendier dus. Vooruit, we stappen hiervoor ook even uit en gaan dan echt op weg naar Mystic Falls.
De voeten werken eigenlijk niet meer mee, maar we zullen en moeten hem zien. Hij staat immers op mijn To-Do-Top lijstje. Gelukkig is het niet zo warm meer, alhoewel… als de zon achter de wolken vandaan komt, blijkt het toch nog behoorlijk warm te zijn. De tocht is lang… Na een minuut of 40 wandelen komen we eindelijk aan bij de waterval. Maar jee zeg, dat was het de pijne voetjes zeker waard. Wat een beauty!
Snel maken we wat foto’s, want de muggen blijken onze bloed best lekker te vinden. Ohja, vergeten in te smeren met anti-muggen spul. Oeps… Snel weer terug naar de auto… Weer 40 minuten lopen dus…
Eenmaal terug bij het hotel, nemen we het zwarte doek uit de auto mee. Dit doek hebben we eigenlijk altijd over de koffers heen liggen. Extra stukje veiligheid. Maar nu nemen we hem mee naar onze kamer om te kijken of hij voor de raam gehangen kan worden. En dat lukt voor twee van de drie ramen! Het derde raam wordt verdoezeld met onze vestjes en hopla, Martijn McGyver heeft een gordijn in elkaar gefröbeld. Hopelijk werkt het, want we hebben echt geen zin in wederom een korte nacht. Dan weten we zeker dat we morgen niet van Grand Teton NP kunnen genieten.
Dan is het alweer tijd om te gaan eten. Maar wat? We hebben eigenlijk geen zin in een hoofdgerecht. Dan maar wat voorgerechten delen en wellicht wat salade erbij. We komen wederom uit bij het restaurant van Snow Lodge. De wachttijd is nu 20 minuten. Dat lijkt ons iets beter. Maar na een minuut of drie besluiten we dat we liever naar het café er naast gaan. Ze hebben daar geen salades, dus dan maar drie voorgerechten om te delen? We brengen de buzzer weer terug naar het restaurant en vertellen haar dat we liever naar het café er naast gaan. Ineens verschijnt er een dame wie de gasten naar hun plek toe brengt en vertelt ons dat ze nu een plek vrij heeft voor twee. Of we dan toch blijven eten bij hun. Uiteraard, prima. Geen idee of we nu iemand anders zijn plek hebben afgenomen, maar wij hebben honger!
We bestellen ieder een salade. Martijn met Blue Cheese dressing en ik met Honing Mosterd. En om te delen bestellen we een portie wafel frietjes met blue cheese saus en peperkorrels en een portie knoflookpita’s met hummus. Het smaakt heerlijk… en uiteindelijk blijkt het ook genoeg te zijn. Meer dan genoeg zelfs, want we krijgen het niet op ? Alhoewel, van de wafelfrietjes blijft niets over. Die smaken echt goddelijk… Echt smerig lekker!
Na het eten tik ik op de kamer het verslag en McGyvert Martijn nog wat verder. De vestjes blijken net te kort voor het derde raam en dan zie ik ineens de sierdeken wat op het bed ligt. Deze gebruik je toch nooit en bedekt het gehele derde raam. Nóg beter dus. Als het nu niet meer donker blijft morgen vroeg, dan weten we het ook niet meer!
Aantal gereden miles, twee dagen Yellowstone: 199 (318 km)
Weertype: WARM