Woensdag 12 juni: Seattle (WA) – Moses Lake (WA)
De wekker gaat pas vrij laat voor ons doen, namelijk om half 9. Heerlijk, een keer wat uitslapen. De ochtend loop verder vrij rustig. Haast komt vandaag niet voor in onze vocabulaire. Omdat we voor vanavond nog geen hotel hebben, checken we op internet wat Moses Lake allemaal te bieden heeft. We hebben ook nog een couponnenboekje bij ons en daar staan twee motels in voor 50 dollar en een wat luxere Comfort Inn voor 85 dollar. Via Hotwire is er alleen één 3-ster hotel voor 99 dollar te krijgen. Dan zien we op booking.com een mooie aanbieding staan voor Oasis Motel. Ook een vrij simpel motelletje, maar krijgt op zowel Tripadvisor als booking.com enorm goede recensies. En dat voor 52 dollar. We besluiten deze te boeken. Rond half 11 checken we uit. We rijden met de auto naar Denny’s, tegenover ons hotel. We hebben tenslotte geen vouchers meer om te ontbijten bij Doubletree. Martijn bestelt de french toast met warme appelstukjes, bacon en ei en ik pannenkoekjes met aardbeitjes, hashbrowns, bacon en ei. En wederom duurt het echt een eeuw voordat we ons eten hebben. De vorige keer was dat ook al bij een Dennys. Jeetje… Dat zijn we echt niet gewend. Maar als we na twintig minuten dan toch eindelijk het eten hebben, laten we het ons smaken. Het smaakt echt heerlijk. Binnen een mum van tijd zijn onze borden helemaal leeg.
Iets na half 12 zitten we in de auto richting Mukilteo. Daar is de fabriek van Boeing gevestigd en daar gaan we even een kijkje nemen. Met een tour van ongeveer anderhalf uur kom je in de fabriekshallen waar de grote vliegtuigen als de 747, de 767, de 777 en de 787 gebouwd worden. Het is een goed drie kwartier rijden vanaf ons hotel, maar door het drukke verkeer rondom Seattle doen we er iets langer over.
De tour van 13.00 uur zit helaas al vol. De eerstvolgende tour gaat om half 2. Geeft ons mooi de gelegenheid om wat rond te kijken en wat foto’s te maken. Van de tour zelf mogen we helaas geen foto’s maken. De camera’s, tasjes en zelfs de gsm moet worden opgeborgen in een kluisje. Om half 2 verzamelen we ons bij de ingang van de tour. We krijgen eerst een filmpje van een paar minuten te zien en worden dan opgesplitst in twee groepen. Twee grote touringbussen vol. Wij krijgen Michelle als tourguide.
Als eerste gaan we naar de hal waar de 777 en de 787 boeings worden gebouwd. De kop, staart en vleugels zijn nog niet aan elkaar gemaakt. Per onderdeel worden ze gemaakt en dan later in elkaar gezet. Ze hebben een prachtige metallic groene kleur, maar helaas… deze kleur is alleen om het vliegtuig te beschermen tijdens het in elkaar zetten en wordt er weer afgehaald, zodat het geverfd kan worden in de smaak van de opdrachtgever. Let wel, ook verf heeft een gewicht en hoe zwaarder het vliegtuig, hoe duurder het uiteindelijk wordt. Daarom zijn vliegtuigen vaak ook zo minimaal beschilderd. Men moet zien welke maatschappij het is, maar verder ook niet.
Dan stappen we weer de bus in en rijden we een stukje verder, naar de volgende hal van het complex. Dit complex is de grootste ter wereld. Om een voorbeeld te geven hoe groot hij is: Geheel Disneyland Anaheim past erin! We komen uit bij de hal van de 767 en de 747. Hier zijn de vliegtuigen al iets meer in elkaar gezet. Prachtige vliegtuigen! Ook uitleg gekregen waarom de 787 Dreamliner zo speciaal is (want aan de buitenkant zie je het er niet aan af): het vliegtuig is van extra licht en extra sterk materiaal gemaakt. Hierdoor konden de ramen extra groot (60% groter dan standaard) gemaakt worden. Omdat het gebruikte materiaal zo sterk is en niet roest kan de luchtdruk in de cabine verhoogt worden waardoor je minder last van je oren krijgt. Tevens kan de lucht vochtiger gemaakt worden.
Exact anderhalf uur later, om 15.00 uur, zijn we weer terug bij het begin. We bekijken het souvenirwinkeltje nog even en gaan er dan weer vandoor. Oorspronkelijk is de planning om via de Stevens Pass Greenway naar Moses Lake te rijden, maar aangezien dit vier uur is (exclusief de stops) en via de gewone snelweg drie uur rijden is, kiezen we voor het laatste. Als we de Stevens Pass hadden willen doen, hadden we eigenlijk toch wel wat vroeger moeten vertrekken. Voor we gaan rijden, eten we onze pretzels met hummus. Lekker! We hebben tenslotte nog geen lunch gehad.
Als we nog maar net op de snelweg zitten, belanden we in een file. Pas bij de afslag naar de I-90 kunnen we weer doorrijden. Onderweg worden we een paar keer overvallen door flinke buien regen. Het is maar goed dat we dus niet voor de Stevens Pass zijn gegaan. Over B-wegen rijden in deze regen lijkt ons ook niet echt leuk en prettig. Maar hoe verder we richting het oosten rijden, hoe beter het weer wordt. En ook het uitzicht… Jeetje, wat een prachtig landschap. We rijden door een heuvellandschap. Erg mooi. Na anderhalf uur rijden, heeft de auto weer wat benzine nodig. We tanken de auto vol in Easton en vervolgen onze weg dan weer snel. Een half uur later, zien we dat er bij de volgende exit een Perkins zit. Daar hebben we eigenlijk wel zin in om te eten. Simpel en goedkoop, maar toch erg lekker.
Martijn neemt de Homestyle Pot Roast met sperzieboontjes en een salade en ik de gegrilde zalm met mais en ook een salade. Het smaakt heerlijk! Binnen een half uur zijn we weer weg. Kijk, Dennys… zo kan het ook!
We rijden weer verder en komen dan in een nóg mooier landschap als waar we waren. Prachtige rotsen en heuvels, een mooie brug over een prachtige plas water… Dan zien we ineens een bordje met ‘Scenic View’. Dat gaan we eens bekijken. Ook zien we een bordje met ‘Wild Horses Monument’. Als we naar boven kijken, zien we boven op de heuvel een tiental ijzeren paarden staan. Wat grappig. Het lijkt zelfs alsof je ook er naar toe kan lopen. Al moet je dan wel een steil pad met losse stenen overwinnen. Toch gaan we dat doen! Het is een hele klim, maar eenmaal boven heb je een prachtig uitzicht. Zowel de paarden als het uitzicht op het water is echt schitterend! Dan gaan we voorzichtig weer naar beneden. Naar boven is zwaarder, maar naar beneden is moeilijker. Het is vooral erg steil en je schuift steeds met je voeten. Best eng, maar het was de klim (en daling) meer dan waard! Kijk, dit zijn de betere onverwachte stops.
Na een stop van drie kwartier rijden we weer verder. Niet veel later komen we aan bij ons motel Oasis Inn. Een super standaard en simpel motelletje. Ze hebben zelfs nog een oude TV met een kont op de kamer. Erg gedateerd allemaal, maar het is er wel erg schoon en vooral dat is belangrijk natuurlijk.
Aantal gereden miles: 236 (380 km)
Weertype: wisselvallig, graad of 12 tot 18