Vrijdag 21 juni: Salt Lake City (UT) – Reno (NV)
Voordat we de lange weg op gaan, genieten we nog van ons gratis ontbijtje. Nooit met een lege maag op stap! We pakken onze koffers en checken dan rond 10 uur uit. De Tom Tom geeft aan dat het 7,5 uur rijden is naar Reno. Zo, dat noemen we nog eens een roadtrip! We tanken de auto helemaal vol bij de pomp naast het hotel en gaan dan de Innerstate 80 op, voor de komende 7,5 uur… Het is namelijk één rechte weg van Salt Lake naar Reno.
Als we het vliegveld van Salt Lake voorbij rijden, zien we vliegtuigen enorm laag overkomen. Zo, dat ziet er gaaf uit. Dat moet de man van de auto op de andere weghelft ook gedacht hebben. De auto ligt namelijk op zijn kop! Waarschijnlijk nét gebeurd. De man lijkt ongedeerd, al loopt hij er wel verslagen en verward bij.
Snel rijden we verder. Onze eerste stop is na anderhalf uur bij Metaphor, the Tree of Utah. Gevonden via de site van Roadsite America. Het is een 26,5 meter lang standbeeld welke op de zoutvlakte van Bonneville omhoog steekt. Het kunstwerk is gemaakt door de Europese kunstenaar Karl Momen, ergens in de vroege jaren 80. Officieel mag je hier alleen in geval van nood stoppen, maarja… het is wel mogelijk, dus waarom niet. We hadden net een noodzaak om foto’s te maken ?
Na een rondje foto’s wisselen Martijn en ik van plaats en gaat Martijn de komende tijd voor chauffeur spelen. Kan ik mooi met de laptop op schoot GTST van de afgelopen dagen bijkijken.
Dan stoot Martijn me ineens aan, er blijkt een ongeluk te zijn gebeurd en dat wordt al mijlen van te voren aangekondigd. Dan zien we wat er gebeurd is. Er ligt een vrachtwagen op zijn kant in de middenberm. Deze middenberm is iets wat lager dan de normale weg, dus dat moet hard gegaan zijn. Het ziet er in ieder geval heftig uit. Geen ambulances of iets dergelijks, dus we vermoeden dat het al een tijdje geleden gebeurd is en dat ze met opruimwerkzaamheden bezig zijn.
Vervolgens rijden we de staat Nevada in. Het is legaal om daar te gokken en exact op de staatsgrens zien we het eerste Casino. Tja, het mag… dus waarom ook niet? En wederom zien we een ongeluk. Althans, iets wat er op lijkt. Het is aan de andere kant van de weg met een stuk of vier politiewagens en twee ambulances. Maar we zien geen auto of iets dergelijks op zijn kop of deuken in de auto’s die erbij staan. Wellicht is er een auto de zijberm ingereden? Maar jee, wat een boel ongelukken langs deze weg. Het is ook een lange saaie weg. Misschien dat vermoeidheid bij veel toeslaat. Alhoewel de ongelukken die we gezien hebben allemaal voor 12 uur gebeurd zijn. Zo vermoeid kun je dan toch nog niet zijn? Het blijft gissen en we rijden weer verder.
Rond half twee nemen we een lunchpauze. Bij Elko nemen we de afslag en eten een broodje van de Mac Donalds. Liever heb ik de broodjes van Wendys, want deze hebben we niet in Nederland, maar helaas… Maar een Big Mac gaat er altijd wel in. Martijn krijgt een mailtje van TGI Fridays, 20% korting op het gehele diner. Cool. Dat moet een teken zijn. Vanavond wel eten bij Fridays? We bekijken meteen op internet waar in Reno een vestiging zit, maar nee toch… Ook daar zijn alle Fridays dicht. Uh?! Wat is er aan de hand met TGI? In Seattle waren er al drie gesloten, in Salt Lake ook geen één meer te bekennen en nu in Reno ook niet. Rondom San Francisco blijken er nog wel twee te zitten, maar niet in de buurt waar wij overnachten. Nee toch. Het zal toch niet waar zijn? Gaan we nou echt Amerika verlaten zonder dat we bij een TGI Fridays zijn geweest? Daar word ik eigenlijk een beetje verdrietig van. TGI heeft zulke lekkere Jack Daniels saus… Straks maar eens beter uitzoeken wat er aan de hand is.
Dan gaan we de weg weer op en na twee uur hele saaie weg rijden, is het weer tijd voor een kleine pauze. Ook tanken we de auto weer vol. Vanochtend helemaal volgegooid en nu alweer bijna leeg. Na een korte stop gaan we weer snel verder. Het is nog maar een kleine twee uur rijden. Ik maak alvast een beginnetje aan het verslag en als we er dan bijna zijn, zien we ineens wat grote gebouwen opdoemen. Eindelijk zeg, weer wat bewoonde wereld! Over geheel Reno steken eigenlijk maar twee echt grote gebouwen uit en één daarvan is het Grand Sierra Resort, waar wij dus vannacht slapen. Het is inmiddels iets voor 6-en, dus zijn wel toe aan even wat rust.
We moeten echt naar een plekje zoeken op het immens grote parkeerplek. Achteraan zijn op zich nog wel genoeg plekken, maarja… we willen natuurlijk niet een halve kilometer met onze koffers te hoeven sjouwen. Maar gelukkig vinden we een plekje redelijk vooraan. We besluiten om eerst in te checken en dan de koffers op te halen, voor het geval dat we helemaal verkeerd zitten. Je weet immers nooit met zo’n groot resort aka casino. Straks zit de ingang van het hotel aan de andere kant, sta je daar met je koffers…
Maar we blijken goed te zitten. We sluiten aan in de rij en binnen 5 mins zijn we aan de beurt. We krijgen kamer 287 toegewezen, op de eerste verdieping dus. Beetje saai, als het zo’n hoog gebouw is natuurlijk. Maarja… via Hotwire krijg je natuurlijk niet hun allermooiste kamer aangeboden. Als we de koffers opgehaald hebben en we naar de lift lopen, zien we waarom we niet hoog kunnen zitten. De onderste verdiepingen (t/m de 7e) is van Grand Sierra Resort (3,5* bij hotwire) en de verdiepingen daarboven, t/m de 27e is Summit at the Grand Sierra Resort (4* bij hotwire). Wellicht hadden we dan toch beter de 4* kunnen boeken. We dachten hierdoor namelijk uit het betaald parkeren en internet te komen, maar uiteindelijk betalen we nu ook Resort Fee (waar bv ook het internet van wordt betaald en verder nog wat dingen welke we niet gaan gebruiken, zoals de Health Club, airport shuttle en lokale telefoontjes).
We lopen naar onze kamer en wederom wordt bevestigd dat we in een Hotwire-kamer slapen. Het is namelijk naast een exit. Echt, 9 van de 10 keer zit je daar als je via hotwire boekt. Martijn noemt het ‘murder central’, maar wellicht hij gewoon teveel CSI gekeken… (of het is naast de lift, zoals we gisteravond tot de conclusie kwamen). Dan doen we de deur open en zien we een vrij grote kamer. Top! Maar wel met vrij standaard meuk erin. Een grote ouderwetse televisie (wel van het merk Philips overigens) en verder eikenhouten meubels. We weten dat er vele nieuwere kamers zijn, gerenoveerde kamers met wél een flatscreen enzo, maarja… hotwire he. Ach, we kunnen slapen en ook nog eens voor niet zo heul veul. Dus we zeuren niet ? Normaal betaal je hier een kamer voor 148 dollar en wij betalen er nu dus 63 dollar voor.
We kijken uit op het zwembad en loungegedeelte van het hotel. Zo lijkt het net een vakantieresort! Het enige wat niet handig is, de DJ met zijn muziek hoor je vrij goed. Het dendert zo je kamer binnen. Ach, als het een beetje goede muziek is, dan slapen we daar prima op!
Snel sluiten we het internet aan, want dan kunnen we bekijken wat er voor restaurants in de buurt zijn. Uiteraard heeft dit resort ook veel hotels, maar deze zijn natuurlijk wel aan de prijs. We zien een Applebees op 6 minuten afstand en daar hebben we wel zin in. Snel in de auto, want we hebben honger.
Bij Applebees hebben ze tegenwoordig iets nieuws. Je kunt gewoon via een serveerster bestellen, maar ook via een computertje welke op tafel staat. Erg handig, want je kunt zo ook verschillende opties bekijken welke je als bijgerecht wilt, of je kunt er aangeven dat je geen uien erbij wilt, terwijl dit wel bij het gerecht zit. Martijn kiest voor de Bourbon Street Steak en ik voor de Sizzling Double Barrel Whiskey Sirloins. Op het menu staat er dat er gepureerde aardappelen met knoflook bij zit, maar dat willen we eigenlijk niet. We kiezen beide voor koolsla. Ook kun je op het apparaat spelletjes doen, maar helaas kun je er maar één keer mee spelen. Wil je meer, dan kun je 99 cent betalen. Nou, dat doen we maar niet. We hebben op onze telefoon tenslotte zelf ook spelletjes staan. Gratis ?
Het eten smaakt prima, al hadden ze bij ons beide iets roder gemogen. We bestellen altijd Medium Rare, maar het is nu meer alleen Medium. De serveerster vraagt of het mee terug naar de keuken moet, maarja… we hebben eigenlijk toch wel honger. Dus we laten het zo.
Na een half uurtje betalen we zelfs met het apparaat op tafel en gaan dan weer terug naar het hotel.
Op de kamer blijven zitten in dit Resort is een beetje suf, dus gaan we een rondje beneden doen. Eerst lopen we naar het entertainment gedeelte. Je kunt naar de bioscoop, of naar het theater, maar je kunt ook gaan bowlen op één van de maar liefst 50 banen! Zo’n grote bowlingbaan hebben we nog nooit gezien. Jee, 50 banen naast elkaar!
We lopen verder en komen uit in het winkel gedeelte en de Arcadehal, met flipperkasten, computerspellen en allerlei ander soort spellen voor kids.
Dan lopen we naar buiten, naar het zwembad waar de DJ draait. We mogen als hotelgast ook gewoon in dit gebied rondlopen (niet-hotelgasten betalen 20 dollar entree). De DJ draait eigenlijk best lekker. We bestellen beide een margarita en gaan heerlijk chillen op twee strandbedjes.
Er zwemmen ook nog behoorlijk wat kinderen onder de 12 in het zwembad rond dit tijdstip – half 11. Tja, hier in Reno kan alles. Als Martijn zijn margarita op heeft, haalt hij nog een biertje en als hij weer gaat zitten op het strandbedje, kondigt de DJ aan dat dit het laatste nummer is en dat ze binnen verder gaan. Ja, potver… net nieuw drinken gehaald! Ach, we drinken rustig ons alcohol op en lopen dan binnen nog een rondje. Door het casino. In het ene gedeelte is de DJ aan het draaien en zijn er danseressen op een blok aan het dansen. Voor de mannen: ze hebben vrij weinig aan… dus laat je fantasie maar gaan… We lopen verder door het casino en worden meteen geconfronteerd wat hier in Reno wel mag: binnen roken! Ja, logisch natuurlijk. Je wilt je gasten die zo heftig aan het gokken zijn natuurlijk niet naar buiten sturen. Door gokken moeten ze! Dan lopen we weer terug naar onze kamer. Op zich kunnen we morgenochtend relaxt doen. Het is 4,5 uur rijden naar Santa Cruz en daar hoeven we niet per sé heel vroeg te zijn. Tegen de avond wordt het daar juist pas gezellig.
Aantal gereden miles: 525 (845 km)
Weertype: lekker zonnig