Woensdag 5 juni: Newport (OR) – Vancouver (WA)
Omdat ik gisteren te moe was om het verslag te typen, hebben we de wekker lekker vroeg gezet. Sommige zullen me voor gek verklaren om voor een verslag vroeg op te staan, maar als ik het nu niet doe, vergeet ik wellicht sommige dingen. Ik tik het verslag uiteraard voor onze “medereizigers”, maar ik vind het voor mezelf net zo belangrijk. Ik merk dat ik vaak genoeg onze verslagen teruglees als ik iets wil weten of soms lees ik ze ook gewoon zomaar eigenlijk ? De reacties die we lezen in de ochtend zijn ook erg leuk om te lezen. Dank jullie wel ?
Terwijl ik het verslag typ, dommelt Martijn nog wat verder, maar al snel staat hij ook op. Iets voor negenen lopen we naar het ontbijt. We beginnen de dag met een reden rustig. We gaan vandaag namelijk een paar vineyards bezoeken om wijn te proeven. En om nu om 9 uur al aan de wijn te zitten, vinden we een beetje te veel van het goede. Al hebben we nog eerst twee vuurtorens welke we willen zien. Ondanks dat dit ons gisteren wat minder is bevallen, wil ik ze toch zien. Ze staan immers niet voor niets op mijn lijstje.
De eerste vuurtoren is vrijwel direct naast het hotel. We hoeven hiervoor alleen de brug over te steken. Als we de brug oprijden, zien we dat vanuit de bergen een behoorlijke wolk over Newport raast. Echt een strook grijze massa. Hierdoor is het uitzicht op zee totaal verpest. Je ziet helemaal niets. De vuurtoren zelf is wel te zien. Naast de toren staat ook een uitkijktoren, maar het wandelpad naar de vuur- en uitkijktoren gaat pas vanaf 11 uur open. Dat is nog een kwartier wachten, maar aangezien we een vrij druk schema hebben, besluiten we hier niet op te wachten. We maken wat foto’s en stellen dan de Tom Tom in op Yaquina Head State Park. Dit ligt een goed 7 minuten rijden van de vorige. Als we er zijn, zien we dat het park entree kost. Zeven dollar. We vinden dit eigenlijk zonde, aangezien we er waarschijnlijk maar een minuut of 5 zijn. Maarja, we willen hem toch zien (lees: Linda wil hem graag zien). De vrouw in het hokje vraagt of we wellicht één of andere pas hebben. We hebben wel ons America The Beautiful pasje, maar die is volgens ons niet geldig hier. Toch laten we hem zien en warempel, hij geldt ook hiervoor. Wat handig! We rijden de weg af naar de vuurtoren, maar het zicht wordt alleen maar slechter. Wat zonde zeg. Als we op de parkeerplaats zijn, zien we gelukkig de vuurtoren wel. Maar de bedoeling was eigenlijk om op een afstandje een foto te maken van de vuurtoren.
We lopen naar de toren en horen een apart geluid. Het lijken wel vogelgeluiden. Enorm veel vogelgeluiden. Als we over de reling kijken, zien we honderden, nee duizenden vogels. Het zijn Tufted Puffins en Common Murres. Wat gaaf! We blijven hier zelfs vijf minuten naar kijken. Het is alleen erg jammer van die wind. Koud! Dan lopen we ook nog even naar de andere kant voor een mooi uitzicht. Ik loop zelfs even naar beneden naar het strand. Alhoewel, het zijn meer kiezelstenen dan zand. Vanaf hier heb ik een prachtig uitzicht op de vuurtoren. Helaas nog steeds erg mistig, maar het geeft wel een mysterieus effect zo. Als ik weer terugloop lijkt het alsof ik een zeehond in het water zie. Ik zoom zo ver mogelijk in met mijn camera en het lijkt inderdaad een zeehond. Cool ?
We stellen de Tom Tom in onze eerste winery voor vandaag: The Flying Dutchman. Als Hollanders kunnen we deze natuurlijk niet overslaan. Het is een kwartier rijden vanaf Yaquina Head. Dit betekent dat we iets na 12-en daar zullen zijn. Mooie tijd om aan de wijn te beginnen. De winery is gevestigd langs de kust. Maar ook hier slecht zicht door de stroken mist. De wijngaard is vrij klein. Het lijkt meer op een souvenirwinkel dan een wijnwinkel. We worden hartelijk begroet door de eigenaar. Hij heeft een wijn of 12 ter beschikking om te proeven. Het proeven blijkt gratis te zijn. Dat zie je niet vaak. We willen niet te asociaal overkomen en proeven er vier. Twee witte gemixt met een fruitdrank en twee rode wijnen. Vooral de twee witte vallen goed in de smaak bij ons. We kopen er dan ook eentje van: Coastal Blackberry. We vragen aan Dan hoe hij aan de naam The Flying Dutchman komt, want je hoort geen Nederlands accent of iets dergelijks. Maar de naam is ontstaan omdat ze de enige winery langs de kust zijn en ze het wel een leuk logo vonden.
Na deze proeverij gaan we naar de tweede: Winderlea Vineyards & Winery. We zien op de Tom Tom dat we dan ook door Lincoln komen. We weten dat daar een Tanger Outlet met een camerawinkel zit. Aangezien we nog steeds op zoek zijn naar een Black Rapid Strap voor de camera, besluiten we eerst daar heen te rijden. Ook zien we hier een Carter’s outlet. We hebben van twee vriendinnen van ons een lijstje meegekregen om hier ook wat kinderkleding te shoppen. Kunnen we dat ook meteen doen.
Als we bij de Outlets zijn, gaan we eerst naar de fotowinkel. Maar helaas, de Strap hebben ze niet meer op voorraad. Bij Carter’s slagen we een stuk beter. We hebben bijna alles van het lijstje kunnen halen, maar de babykleertjes laten we nog even zitten. De ene vriendin is van haar tweede uitgerekend op 11 juni en aangezien ze voor zowel meisjes- als jongenskleding op het lijstje heeft staan, wachten we liever af tot wanneer we zeker weten wat het is geworden ? Dan lopen we naar de GAP outlet. Voor Martijn zijn we eigenlijk nog steeds op zoek naar een vest. De Gap-truien zitten erg lekker, maar over je hoofd aan en uit doen is steeds weer een gedoe. We zijn eigenlijk al twee jaar op zoek naar zo’n vest, maar we hebben hem tot nu toe nog nergens kunnen vinden bij Gap. Maar deze Gap heeft ze wel! In vier verschillende kleuren zelfs. Het wordt de donkerblauwe. Bij de vrouwen zie ik ook een geweldig vest: een paarse! Eigenlijk heb ik al genoeg vestjes en truien, maarja… een paarse heb ik nog niet! En een leuke bijkomstigheid: hier in Oregon betaal je geen sales-tax. Beter!
Helaas vliegt de tijd en voordat we er erg in hebben, is het alweer twee uur. Het is nog een goed anderhalf uur rijden naar Winderlea en aangezien ze om 4 uur sluiten, is het toch handig dat we de outlets verlaten. Iets voor half 4 rijden we Dundee binnen. Langs de weg zijn genoeg andere wineries. We rijden de heuvels op en zijn dan bij Winderlea. Wat een prachtig uitzicht, zo op het dal en de vele wijngaarden. Of ze nu lekkere wijn hebben of niet, het uitzicht scoort al punten bij ons. Dit is toch veel beter dan een winery langs de normale doorgaande weg? We lopen naar binnen en er zijn nog drie andere mensen aan het proeven. De kosten voor het proeven is hier 15 dollar, maar dit gaat dan wel naar het iSalud goede doel, een soort ziekenfonds voor de seizoenswerkers in de wijnindustrie. We mogen er vijf proeven. Een Chardonnay en vier Pinot Noirs. We zijn uiteraard niet verplicht om een fles wijn te kopen, maar het is wel een leuk souvenirtje. We kopen dan ook één flesje rood: 2010 Winderlea Dundee Hills Pinot Noir. Een mix van vijf verschillende wijngaarden.
Op 7 minuten rijden van deze wijngaarden ligt De Ponte Cellars. De enige wijngaard op mijn lijstje welke tot 5 uur open is. Komt dat mooi uit. Ook deze ligt enorm mooi op een heuvelgebied, al kun je niet zo ver weg kijken dan bij Winderlea. Maar hier rijd je wel echt tussen de wijngaarden door. Je kunt de druiven letterlijk aanraken. Alhoewel druiven… Het zijn nog maar piepkleine besjes. Het proeflokaal is gevestigd in een schuurtje. Ook hier betalen we voor het proeven. Als is het iets goedkoper dan bij Winderlea. Hier betalen we namelijk maar 10 dollar. En ook hier mogen we er vijf proeven: een witte, een droge rosé en drie rode Pinot Noirs. De laatste twee zijn in principe hetzelfde, alleen uit een verschillend jaar. De zomer van 2010 was nat en de zomer van 2009 was juist enorm zonnig. En dat verschil proef je wel. De 2009-versie is een stuk lekkerder! Maar we kiezen toch voor de rosé.
Met drie flessen wijn rijker, rijden we richting Portland. De Tom Tom stellen we in op een adres van een fotozaak. Wellicht dat deze een Black Rapid Strap heeft. Na een uur rijden komen we in de drukte van Portland. Hier kennen ze natuurlijk ook spitsuur. Iets na zessen zijn we bij de fotozaak, maar hij is gesloten. Open tot 6 uur! Damn, net te laat. Of toch niet? Eén van de medewerkers komt naar de deur en zegt dat ze inderdaad net gesloten zijn. Martijn vraagt aan hem of hij inderdaad een Strap op voorraad heeft. Dat heeft hij en we mogen toch nog naar binnen. Dat is nog eens klantvriendelijkheid! Eindelijk we hebben onze Strap. Dan vervolgen we onze weg naar het hotel in Vancouver. Dit ligt in een voorstadje van Portland, maar dan in de staat Washington. Wederom moeten we door het drukke verkeer.
We checken in bij Phoenix Inn & Suites. Dit ligt naast een Applebees. Hmz, dat klinkt goed. Al hebben we natuurlijk pas nog bij een Applebees gegeten. We krijgen kamernummer 311 toegewezen. Als we de deur open maken, zien we wederom een heerlijke grote kamer. Dit keer is het ‘kantoortje’ door middel van een klein muurtje gescheiden van het bed. Leuk.
We kijken op het internet wat er nog meer voor restaurants hier in de buurt liggen. Martijn stuit op een sushi restaurant wat vrij hoog aangeschreven staat. Dat klinkt goed. Sushi Hana ligt op nog geen drie minuten rijden van ons hotel. We lopen naar binnen en het is vrij druk. De sushi wordt hier via de lopende band rondgebracht. Dat wil zeggen, dat men verschillende sushi’s op een lopende band plaatst en je mag dan zelf weten welke je er vanaf haalt. Je betaalt dan per bordje. Eén bordje is 1,35 dollar. Vrij goedkoop dus. Zeker als je de hoeveelheid sushi op een bordje ziet liggen. Sommige hebben wel vier rolletjes erop liggen. We moeten even wachten voor er plaats is, maar als snel kunnen we zitten. Het is een open keuken, dus je ziet de rollers aan het werk. Wat doen ze dat snel zeg, echt productiewerk. We eten en eten en eten. Binnen een mum van tijd zitten onze buiken eigenlijk al vol met exact twintig lege bordjes voor onze neus.
Dan rijden we weer terug naar het hotel. Aangezien ik al vrij veel van het verslag in de auto hebben kunnen tikken, hebben we eindelijk een avondje voor onszelf en lekker vroeg slapen. Als we terug in de kamer zijn, pakken we de spullen uit. Ineens vraagt Martijn verschrikt: “Lin, weet jij waar de stekkerdoos is?” Omdat we veel verschillende apparaten bij ons hebben wat opgeladen moet worden, hebben we een stekkerdoos mee met één wereldstekker eraan. Wel zo handig. Maar ik weet niet waar hij is. Ohnee toch? 
Hebben we die serieus laten liggen in ons vorige hotel? We kunnen nu dus de laptop niet meer opladen (de mini, want de net gekochte Amerikaanse laptop heeft natuurlijk een Amerikaanse stekker eraan zitten), ook de accu van onze D7000 kunnen we niet meer opladen. Ook een stukje van de USB lader mist. Hierdoor kunnen we ook onze mobieltjes niet meer opladen. Wat een ramp! Nog even en we kunnen niet meer internetten (lees: verslag posten), foto’s maken en onze mobiel gebruiken (wat tevens als wekker voor ons dient). Hoe gaan we dit nu oplossen?
In eerste instantie bellen we naar La Quinta Inn in Newport. Eerst maar eens vragen of het werkelijk nog daar ligt. Gelukkig, daar blijkt het nog te liggen. Maar hoe komt het nu onze kant op? Terugrijden naar Newport is gekkenwerk. Het is drie uur enkele reis. Ze stelt voor om het via de post onze kant op te laten komen. Helaas kan dit een paar dagen duren, dus spreken we af dat ze het naar ons hotel in Seattle stuurt. We krijgen een e-mailadres van haar door, zodat we de adresgegevens van het hotel enzo door kunnen geven. Hopelijk krijgen we de stekkerdoos nog terug.
Omdat het nu woensdag is en de stekkerdoos wellicht er pas maandag is, willen we bij de Walmart even kijken voor een Amerikaanse adapterkabel. Daar hebben ze tenslotte vrijwel alles. De Walmart zit op een goed zes minuten rijden van ons hotel. We beseffen nu meteen dat ons relaxte avondje helaas gevlogen is. Wat een gedoe weer. Hoe kunnen we zo iets nou vergeten mee te nemen? Het is niet eens een kleine stekkerdoos ofzo. We worden slordig… echt een gevalletje ‘oeps’. Bij de Walmart kunnen we helaas alleen de USB oplader vinden. Eén medewerker raadt ons aan om even bij Radioshack te kijken voor een adapterkabel, maar die zijn uiteraard nu gesloten. Hopelijk komen we er morgen langs of anders overmorgen. Zo lang zou de accu van het fototoestel toch nog wel uithouden?
Eenmaal terug op de kamer, maak ik het verslag af, tikt Martijn een mail naar La Quinta en gaan we daarna uiteindelijk later als gepland heerlijk slapen.
Morgen weer een echt natuur dagje: Mount St. Helens en Mount Rainier NP. Aangezien ons vorige bezoek aan een berg goed bevallen is, hopen we morgen wederom net zo’n geweldige dag te hebben als in Crater Lake.
Aantal gereden miles: 148 (238 km)
Weertype: laaghangende bewolking tot zonnig. Langs de kust 17 graden, landinwaarts 28 tot 32 graden.