Zondag 16 juni: Gardiner (MT) – Yellowstone NP (WY)
Voor Martijn en Linda is het erg vroeg vanochtend. Om half 7 gaat al de wekker. Liever hadden we nog vroeger op gestaan, maar het ontbijt is pas vanaf 7 uur. Alhoewel, nog vroeger op staan? We hebben vrij slecht geslapen. Allerlei geluiden ’s nachts, zoals één of ander getik bij het bed. Eerst dachten we nog dat dit veroorzaakt werd door een stekker (welke echt zeer onhandig en volgens ons best gevaarlijk gemonteerd zit achter het bed. Het matras drukt gewoon steeds tegen de stekker aan, waardoor hij er half in zit. Dat kan volgens ons niet helemaal brandveilig zijn). Maar als we de stekker van de wekker eruit getrokken hebben, blijft het irritante geluid. Uiteindelijk vallen we wel in slaap, maar halverwege de nacht werden we weer wakker omdat het zo ongelooflijk warm was op de kamer. Al met al een zeer kort nachtje voor ons dus.
Ondanks dat zijn we om iets voor 7 present bij het ontbijt. De deur van de lobby is nog dicht, maar als er meerdere mensen zich verzamelen, mogen we drie voor 7 toch naar binnen. Het ontbijt is vrij simpel. Bagel en ontzettend vette French Toast (het smaakt net als een oliebol, inclusief het druipende vet er nog aan). Snel pakken we de koffers en zitten dan om iets voor 8 op de weg naar Yellowstone NP. Bij Mammoth Hot Springs slaan we links af, richting Tower-Roosevelt. Als eerste staan de Undine Falls op het programma. We doen er vrij lang over voordat we er zijn. We denken zelfs even dat we er voorbij zijn gereden, maar die gedachten zijn nog maar net gepasseerd en ineens zien we het bordje ‘Undine Falls’ staan. De waterval is vrijwel direcht langs de weg te zien, maar we staan er wel vrij ver vanaf. Groot en mooi is hij zeker wel.
Dan rijden we weer verder. Onderweg zien we af en toe een klein beest de weg over steken. Wat zou dat steeds zijn? Dan zien we in het veld nog maar van dat soort beesten. Het zijn grondeekhoorns. Super schattig! Ze staan als stokstaartjes over het veld te kijken en waarschuwen elkaar dan door middel van een paar piepjes. Het lijkt wel of ze fluiten. Wat een enorm leuk en schattig geluid. We stoppen even om er een paar op de foto te zetten.
We rijden weer verder en zien dan ineens een wat groter beest oversteken. Geen idee wat het is en ik kan alleen de achterkant op de foto zetten. Later blijkt overigens dat dit een Badger is geweest. Dan blijkt dat we de Wraith Falls wél voorbij gereden zijn, want we zijn bij het begin van de Blacktail Plateau Drive. Dit is een 8 mijl lange onverharde éénrichtingsweg waar je vaak dieren kunt spotten.
Niet lang nadat we de weg zijn ingereden, staat er een auto voor ons stil. De tip om dieren te spotten is: kijk waar nog meer mensen staan, zij staan vaak niet zonder reden te kijken. En inderdaad, ze hebben een dier gespot. Wederom zien we een badger. Wat een grappig beest zeg. Maar helaas is deze al wel snel verdwenen achter de bosjes.
Iets verder zien we ineens een wolf lopen. Of is het een Coyote? Hij loopt er rustig bij en af en toe maakt hij een sprong (aan het jagen op grond eekhoorns?)
En weer wat verder zien we één of andere kip (parelhoen?) Het mag duidelijk zijn, we zijn niet zo thuis in de wereld van de natuur 
We merken dat we ook behoorlijk onervaren zijn hierin. Hoe spot je dieren vanuit de auto? Als je links kijkt, zie je rechts niets! Welkom bij Safaripark de Beekse Bergen… Dat gevoel hebben wij enorm.
Ook behoorlijk veel omgevallen dode bomen zien we onderweg. Wellicht in de winter de een lawine meegesleurd. Je ziet gewoon hoe de baan van de lawine is gegaan. Echt een apart gezicht om te zien. Wie bedenkt nou zo iets? Ja, de natuur… Na de Blacktail Plateau Drive rijden we naar de Petrified Tree. Een boom wat door vulkanisch as is bedolven geweest en daarna versteend. Oorspronkelijk stonden er hier drie bomen, maar toeristen vonden het blijkbaar leuk om delen ervan af te breken om mee naar huis te nemen. De enige overgebleven boom wordt nu beschermd door hekken. Als we er langsrijden, zien we dat je naar de boom kunt lopen, maar vanaf de parkeerplaats kun je ook al een goede foto maken. Verder vinden we de boom vrij oninteressant, dus rijden we verder.
Als we Tower-Roosevelt voorbij zijn, komen we aan bij de Tower Fall. Een waterval wat 40 meter omlaag valt.
Na deze waterval rijden we een behoorlijk eind door. Onderweg maken we nog wel wat foto’s van de mooie vergezichten. Wat is Yellowstone toch een groot gebied zeg. En wat heeft het veel gezichten. Uitzicht op bergen, watervallen, dieren, hot springs, geisers, rotsen… Je valt van het ene natuurverschijnsel in het andere.
Iets na Canyon Village rijden we de North Rim Drive. Wederom een éénrichtingsweg, maar dan langs de Grand Canyon van Yellowstone. Ook hier kun je twee watervallen spotten, de Upper Falls en de Lower Falls. Voordat je de naar de ‘brink of lower falls’ loopt, kun je een klein stukje van de Upper Falls zien. De tocht naar de brink doen we echter niet. Je ziet hier namelijk de Lower Falls alleen vanaf boven. Je ziet het water dan alleen in de diepte vallen, niet de waterval zelf. Iets verder, bij Lookout Point, kun je de Lower Falls wel beter zien. Tjee, wat een ontzettend grote val maakt deze.
Onderaan de val is alleen maar stoom te zien. We gaan zelfs nog een stuk naar beneden via de Red Rock trail. Dichterbij dan dit kom je niet bij de waterval. Je staat vrijwel onderaan de val. Zo ontzettend mooi. De klim terug naar boven is wat minder leuk. Maar met af en toe een stop is het te doen. Onze conditie is niet meer wat het geweest is. Heeft dat met ouder worden te maken? Een voorbijganger geeft de ijle lucht de schuld. Ach ja, natuurlijk. Dat is het!
Als we weer wat verder rijden komen we bij Grand View uit. Vanaf hier heb je een prachtig uitzicht op de Grand Canyon van Yellowstone. Sjezus, wat mooi!
En we stoppen ook even bij Inspiration Point waar je weer een andere vergezicht hebt van de Canyon.
Dan zijn we weer terug bij het begin en rijden we verder. We zien weer behoorlijk wat mensen langs de kant staan en ze blijken naar een elk te kijken. Vrij dichtbij te zien.
We rijden weer verder en zien dan wat bizons langs de kant staan. We rijden wat langzamer om foto’s te maken, maar hierdoor ontstaat wel een vrij lange file achter ons. Sorry sorry…
Maar als je gekomen bent om te haasten, ben je hier een beetje op het verkeerde adres. Dan zien we weer een heleboel mensen staan. Veel met een verrekijker en sommige hebben er zelfs een stoeltje bij neergezet. Snel kijken we met ze mee. Er blijkt een beer aan de rand van het bos te zitten, maar echt goed zien doen we hem niet. Ineens zie ik een klein bruin stipje bewegen. JA! BEER! Althans, dan zal dat hem wel zijn. Meer dan een klein bruin stipje is het niet…
Na onderweg nog meer Bisons gezien te hebben, komen we aan bij Sulphur Caldron. Een bron met een uitzonderlijke zure pH-waarde van bijna 1,2. En dat is te ruiken. Zeker als je er vrijwel boven staat, ruik je een enorme rotte eieren lucht aka putlucht. Iets verderop vinden we de Mud Volcano Area. Veel verschillende bronnen waar gassen uitkomen. We lopen het rondje van 1 km om de bronnen. De één ziet er wat mooier uit dan de ander, maar het blijven vaak vieze bruine bronnen.
Vervolgens rijden we naar West Thumb Gayser Basin. Ook hier zijn verschillende (bruine) bronnen te zien. Na een rondje zijn we even klaar met de bronnen.
Het is inmiddels ook alweer 18.00 uur. Tijd om naar Old Faithful Inn te rijden en in te checken. Vanaf West Thumb is het ongeveer een half uur rijden naar ons hotel. We parkeren de auto voor even recht voor de ingang. Je hebt dan 15 mins de tijd om in te checken en de koffers uit te pakken. Moet lukken. Als snel worden we geholpen. We krijgen kamer 113 toegewezen. Een kamer zonder badkamer en toilet. Deze zijn op de gang te vinden. Als we vragen of er ook een lift aanwezig is, geeft de mevrouw achter de balie een positief antwoord, alleen ze zijn niet te vinden bij de lobby. Volgens haar moeten we helemaal omrijden. Maar ik zie op het plattegrondje wat de mevrouw voor zich heeft ook een lift aan de andere kant. Ohja, verontschuldigen ze, dan hoef je helemaal niet zo ver te parkeren en te lopen. Dat is gewoon hier. Goedemorgen mevrouw, bent u al wakker? Snel halen we de koffers op en droppen we deze op de óntzettend kleine kamer. Alles is van hout. Ach, het heeft wel wat… alhoewel ik toch liever een iets luxere kamer prefereer. Maarja, die zijn hier ook een stuk duurder. Voor deze kamer – een kamer met niets dus – betalen we 103 dollar per nacht. Meer dan genoeg, lijkt me… Tja, slapen in het Nationale Park… dan betaal je de hoofdprijs.
Nadat we onze spullen gedropt hebben, gaan we op zoek naar eten. Het restaurant van dit hotel zit helemaal vol. Zonder reservering heb je pas een tafel om half 10. Pfoe… Dat is een beetje laat. Gelukkig zijn er ook nog andere mogelijkheden. We lopen wat rond en komen dan uit bij het restaurant van Snowlodge. Hier blijkt een wachttijd van 30 minuten te zijn. Dat overbruggen we wel. Naast het restaurant zit een bar waar ze cocktails serveren. Ach, een cocktail als aperitief in plaats van toetje, is ook niet verkeerd.
Uiteindelijk wachten we 45 minuten voordat we aan een tafel kunnen plaatsnemen. Martijn bestelt de Bisonburger en ik de special van de dag ‘Ribeye pasta with advocado cream sauce’. Het smaakt echt overheerlijk. Mijn pasta is alleen behoorlijk veel. Waarom serveren ze hier altijd zo van die grote porties in Amerika? Het is gewoon te lekker om te laten staan. Als het op is, is het op… heb ik genoeg gehad… Maar zolang er nog wat op het bord ligt… Gelukkig heb ik een Martijn bij me als kliko ?
Na het eten lopen we weer terug naar de kamer. Daar tik ik alvast het verslag (uploaden kan helaas nog niet). Zo hopelijk lekker slapen en dan morgen weer vroeg dag… voor Yellowstone dagje 2!
Aantal gereden miles: vergeten te noteren
Weertype: in de ochtend wat frisjes, maar later op de dag weer heerlijk zonnig.