Vrijdag 14 juni: Liberty Lake (WA) – Butte (MT)
Iets na half 9 ontbijten we en als we terug op de kamer zijn, zoeken we uit waar we vannacht willen slapen. In het bonnenboekje zien we wederom een Quality Inn (maar ditmaal voor 65 dollar) en een Rodeway Inn in Butte. De rest van de hotels in die buurt zijn vrij aan de prijs (duurder dan 85 dollar). Voor het dorpje daarvoor (Missoula) zien we ook een paar hotels, maar aangezien we de volgende dag ook weer een flinke rijdag hebben, willen we liever vandaag ook wat verder rijden.
Via Hotwire zijn er eigenlijk alleen maar duurdere hotels te boeken. Prijzen boven de 100 dollar. Dan bekijken we via booking.com het aanbod. De Rodeway Inn blijkt met Triple A korting drie dollar duurder te zijn dan ons bonnetje en we besluiten hem te boeken. Dan hebben we in ieder geval zeker een adres om te slapen. Via het bonnetje is het toch weer afwachten of ze hem aannemen en of er dan überhaupt nog plek is.
Snel pakken we de koffers en checken uit. Vandaag staat rijden door Palouse Hills op het programma. Via B-wegen komen we dan uit in Butte. Volgens googlemaps een rit van ongeveer 8 uur. Pfoe… Ach, het gaat niet om de bestemming, maar om de reis er naar toe.
Het eerste stuk is via de snelweg, maar als we bij Spokane zijn, rijden we de heuvels in. Jeetje, wat een contrast met de rest van de wegen waar we geweest zijn. Hele groene heuvels met blauwe lucht en kleine wolkjes. Het lijkt wel een schilderij waar we in rijden. Ofnee, beter nog: we rijden door een Windows XP bureaublad landschap!
Na een uur rijden komen we bij onze eerste stop: Steptoe Butte State Park. Dit is een vrij grote heuvel. Zeg maar gewoon een berg. Al rondom rijden we naar boven. Wat een prachtig uitzicht!
Dan rijden we naar onze volgende stop: Kamiak Butte Country Park. Ongeveer 40 minuten rijden vanaf Steptoe. Onderweg rijden we een paar keer over een gravelweg. Jee, wat geeft dat een stofwolk achter ons zeg. Vervolgens zijn we bij Kamiak. Het blijkt een soort camping in de bossen te zijn en vanaf de parkeerplaats kun je een trail van 3,5 mijl doen. Onderweg kom je dan verschillende bloemen, planten en vogels-spotplaatsen tegen. Aangezien we nog een vrij lange tocht voor de boeg hebben, besluiten we om alleen wat yoghurt te eten in de bossen. Het is tenslotte al middag. Wat heerlijk rustig in het bos. In de verte horen we een specht aan het werk. Wat een apart geluid zeg.
Na een half uurtje rijden we weer verder. We stellen de Tom Tom in op Uniontown. Iets ten noorden daarvan ligt Dahmen Barn & it’s wagon wheel fence. We rijden er in drie kwartier heen. Je kunt het niet over het hoofd zien, duizenden wagenwielen als hek. De beste man heeft er 35 jaar over gedaan om ze te verzamelen. In de schuur zijn allerlei kunstenaars gevestigd. Veel geknutsel maar ook een galerij met mooie foto’s (meer ons ding).
Dan gaat de Tom Tom op het adres van het hotel, via de Northwest Passage Scenic Byway. Maar liefst 6.5 uur rijden, zegt het apparaat. Amai 
… we zullen er toch door heen moeten. We wisselen regelmatig van plek. Dan rijdt Martijn en dan rijd ik weer. Het is een vrij bochtige weg. Wel erg mooi om te rijden, dat dan weer wel. Maarja, na een uur hetzelfde uitzicht, ben je dat eigenlijk ook wel weer snel beu.
In het plaatsje Orofino eten we een heerlijk broodje van de Subway. Normaal eten we als lunch een halve, maar omdat we niet weten waar we vanavond zullen eten (en of we daar überhaupt tijd voor hebben), nemen we een footlong. Kunnen we er voorlopig in ieder geval weer tegenaan.
Ineens zien we aan de kant van de weg een overlook. Een kleine stop moet kunnen. En zeker bij dit uitzicht! We hebben het niet in de gaten gehad, maar we zijn behoorlijk hoog op een berg gereden. In het dal is een klein stadje gevestigd. Prachtig om te zien.
We rijden weer verder. Doordat de weg zo enorm veel bochten heeft, kun je niet echt doorrijden. Voor een half uur is dit leuk, maar voor 4 uur lang? Dan zien we langs de weg ineens een bord met ‘Montana’ en ‘Entering Mountain time’. Ohja, doordat we nu de staat Montana inrijden, komen we ook in een andere tijdzone. De klok gaat ineens een uur vooruit. Jee, we ‘verliezen’ dus gewoon een uur! We komen dus niet meer om 21.00 uur aan bij het hotel, maar om 22.00 uur!
Iets voordat we de snelweg op gaan, drinken we wat koffie bij een benzinepomp aka café. Achter de balie staat een vrij forse meid. Als we vragen naar koffie, sneert ze dat we dat zelf mogen inschenken. Klantvriendelijkheid is niet haar sterkste punt blijkbaar. Dan blijkt er ook nog dat er geen koffie meer in het apparaat zit. Vrij ongeïnteresseerd en chagrijnig doet ze een nieuw filterzakje in het apparaat. Maar blijkbaar heeft ze er echt geen zin in. Zonder te controleren doet ze ook in het apparaat met het hete water (voor de thee) een nieuw filterzakje in. Dit apparaat zat nog wél vol met water. Vervolgens loopt de hele boel onder, maar het maakt maar weinig indruk op haar. Al zucht ze wel een paar keer, maar laat ze de boel de boel. Als je niet zo van je werk houdt, dan ga je toch wat anders zoeken, zou je denken? Maar ons vermoeden is dat ze, samen met haar net zo forse broer, door haar ouders in de winkel is gezet en dat de ouders het café aka casino ernaast runnen. Tja, iemand moet op de shop letten natuurlijk. Als we de koffie willen betalen (á 89 dollarcent) zegt ze dat het gratis is voor ons. Ach, dat dan toch weer wel ?
Als we de snelweg oprijden, is het nog ruim anderhalf uur rijden naar ons hotel in Butte. De zon verdwijnt achter de heuvels en al snel begint het te schemeren. Het laatste uur rijden we zelfs in het donker. Echt honger hebben we niet, dus nuttigen we als diner een Mars, Twix en wat Doritos chipjes.
Rond half 11 komen we eindelijk aan bij Rodeway Inn. We checken in en krijgen kamer 211 toegewezen. We hebben de kamer geboekt met Triple A korting, maar de man achter de balie hoeft onze ANWB-pas niet te zien. Hij vraagt er zelfs niet eens naar. Rodeway Inn is een motel, dus we zullen helaas met de koffers de trap op moeten. Als we de deur openen zien we een prima Kingbed en een aparte ruimte ernaast met een bank, extra TV en een klein keukentje. Ohja, we hadden een King Suite geboekt ?
Snel werk ik het verslag bij, internetten we nog wat en gaan dan moe, maar voldaan slapen na een behoorlijk lange reis.
Aantal gereden miles: 658 (1059 km!)
Weertype: Zonnig