Donderdag 6 juni: Vancouver (WA) – Olympia (WA)
Vroeg uit de veren vandaag, we hebben een behoorlijke rijdag gepland. Op zich is de afstand tussen Vancouver en Olympia niet zo groot, maar wel als je tussendoor ook nog twee bergen wilt bezoeken.
Na het ontbijt checken we uit. Uiteraard pas na één check, dubbel check, driedubbele check of we alle spullen mee hebben. Martijn blijft buiten bij de spullen staan en ik haal de auto op. Maar wat is dat nou? Mijn hele broek is nat. Ochjee, het flesje water wat in mijn tasje zit is natuurlijk lek. Snel wil ik de tas openen, maar daardoor houd ik het flesje op zijn kop in de tas. Oeps, nu klotst al het water uit de tas. Over mijn broek, over mijn shirt, over de stoelen van de auto. Tuurlijk, waarom ook niet…
Nadat we alles weer mooi droog geveegd hebben, zijn we eindelijk op weg naar de eerste berg: Mount St. Helens. Dit is een vulkaan welke in 1980 uitbarstte en daarmee tientallen mensen om het leven kwamen. Dat wil zeggen, na een aardbeving klapte er een deel van de krater in elkaar.
Helaas hebben we geen adres van de berg, dus stellen we de Tom Tom in op een plaatsje daar vlakbij. We tanken de auto vol en nemen meteen wat snacks mee. We verwachten niet dat we in de bergen veel restaurants tegenkomen, dus met een snack komen we de middag wel door. Daarna rijden we de snelweg op en iets voor de afslag om richting de berg te gaan, bezoeken we een visitor center. We krijgen wat folders en een plattegrond mee. De vrouw achter de balie vraagt of we ook nog van plan zijn om naar Mount Rainier te gaan. Ook daarvan heeft ze wat folders. Ze is alleen wel verbaast dat wij deze twee bergen op één dag willen doen. Het is immers vier uur rijden van de ene berg naar de andere. Ja mevrouw, we weten dat het een pittige reis is. Snel gaan we weer op pad.
Hoe dichterbij we bij de berg komen, hoe mooier het uitzicht wordt. We stoppen bij verschillende uitzichtpunten. Elke stop heeft immers een eigen uitzicht. We rijden helemaal door tot het eind, tot Johnston Ridge Observatory.
Als we de auto geparkeerd hebben en lopen richting het uitzichtpunt, komen we een stel jongens tegen. De ene roept naar ons dat er niets aan is, want de helft van de berg is weg! Hahaha…. Leuk ? Slimme jongen… Entree kost 8 dollar, maar met onze ATB-pas is het gratis. De film over de berg begint over 12 minuten. Geeft ons mooi de tijd om wat rond te kijken. Terwijl ik buiten wat foto’s maak, bekijkt Martijn binnen de informatie. Dan openen de deuren naar de bios. Op het Alles Amerika Forum had ik gelezen dat we vooral tot op het eind moeten blijven zitten, want dan gebeurd er iets met het gordijn daarachter. Ik kijk naar de zijkanten en zie dat er wat licht naar binnen schijnt. Zou het zijn wat ik denk dat ik denk?
De film zelf is enorm interessant. Het laat zien hoe de krater is ingestort en wat dit met de omgeving heeft gedaan. Best heftig eigenlijk. En dan is de film teneinde en… ja hoor, wat ik al dacht: de gordijnen openen en we kijken zo uit op de berg. Prachtig!
We genieten nog even van de omgeving en rijden dan naar Mount Rainier. Helaas moeten we daarvoor een heel stuk via dezelfde weg weer terug. Mount Rainier staat wel in de Tom Tom, maar op de één of andere manier pakt hij hem niet. Hij geeft aan dat er geen weg gevonden is. Ook nu stellen we hem dan maar in op een plaats vlak daarvoor. Hij geeft aan dat het twee uur rijden is. Hmz, de vrouw van het toeristenbureau zei toch vier uur rijden? Meevallertje. Amerikanen weten altijd alles zo mooi te overdrijven hè? ? De weg terug blijkt toch anders te zijn dan op de heenweg. Er staat namelijk ineens een hert op de weg! Snel maak ik er een paar foto’s van en het hert rent de bossen weer in.
Na bijna anderhalf uur rijden komen we in het plaatsje Mossyrock. We hebben eigenlijk wel zin in een bakje koffie en komen uit bij The Pantry Café. Een enorm leuk lokaal eettentje. We bestellen een bak koffie en meteen wat te eten erbij. Martijn neemt een warm appelgebakje met ijs en ik een stuk Carrot Cake. Ze blijken wifi te hebben, dus loggen we meteen in. Martijn blijkt een mail terug te hebben van Pam, van La Quinta Inn. Ze bevestigt dat ze onze mail ontvangen heeft en stelt meteen de vraag of we toevallig ook de HDMI-kabel vergeten zijn. Oeps, yep… Blijkbaar zijn we ook die dus vergeten. Tjee zeg, waar waren we die ochtend toch met onze gedachten? Een ding vergeten is één, twee dingen, oké… Maar drie dingen?! En we zijn die avond daarvoor nog wel heerlijk vroeg gaan slapen. Wellicht is dat het geweest? Waren we te relaxt? Blijkbaar worden we dan minder scherp. Wederom gaat er een mail naar Pam en we bedanken haar voor haar oplettendheid.
In mijn mailbox zit een mail van Theater Markant in Uden dat er een extra voorstelling van Guido Weijers gepland is. Snel kijken we of we nog tickets kunnen bemachtigen, want dat is ons voor het nieuwe seizoen eigenlijk nog niet gelukt. Ofja, we hebben tickets voor Guido in april 2014, maar dan zijn we heel hoogstwaarschijnlijk op vakantie. Deze voorstelling in Uden is in december. Weten we in ieder geval zeker dat we er heen kunnen. Toch handig die technologie van tegenwoordig. Zelfs op vakantie kun je van alles regelen.
Na een stop van een half uur rijden we weer verder naar Mount Rainier. Kwart over drie rijden we het park binnen en bij Ohanapecosh Visitor Center stoppen we even. Het toeristenbureau is helaas gesloten, maar je kunt wel wat wandelen in de omgeving. We lopen de Hot Springs Nature Trail. En wandelpad van een halve mijl. Het is een leuke boswandeling, maar de Hot Springs zien we helaas niet. Na een half uur zijn we weer terug bij de auto. Vervolgens rijden we naar de Stevens Canyon Entrance. Hier rijd je officieel het park in en moeten we ons ATB-pas laten zien. Scheelt ons toch weer 15 dollar aan entree.
Al zigzaggend rijden we door het park. Vrijwel geen recht stuk weg te zien. Dan zien we ineens Mount Rainier opdoemen. WTF, wat een ontzettend grote berg! Erg indrukwekkend. We stoppen bij verschillende uitkijkpunten. De één is nog mooier dan de ander. Helaas is het boven de berg erg grijs weer. Op de foto’s is bijna geen contrast meer te zien. Ook bij Reflection Lakes stoppen we even, maar er is geen reflectie zien. Alles ligt vol sneeuw en ijs! Al geeft dit ook wel een mooi beeld.
Iets verderop ligt Henry M. Jackson Memorial Visitor Center en Paradise. Voor het Visitor Center zijn we helaas net te laat. Deze sluit om 5 uur, maar het is net vijf over vijf. Wel kun je een stukje de berg op over de sneeuw. Veel kinderen zijn op de berg aan het spelen met de sneeuw. Sommige hebben zelfs een sleetje meegenomen. Wat leuk! Uiteraard lopen wij ook een stukje naar boven. Het is even behelpen met lopen. Het is vrij glad. Wie had dat nog gedacht, midden in juni in de sneeuw.
We zijn nu op de helft van de weg door Mt. Rainier. We stellen de Tom Tom in op het adres van ons hotel in Olympia. Hij geeft aan dat het twee uur rijden is. Dat is mooi, want dan kunnen we ook nog langs Radioshack om te kijken of ze daar een kabel hebben voor onze accu. Onderweg stoppen we nog even bij een paar uitzichtpunten, maar bij Narada Falls stoppen we wat langer. Wat een hoge waterval! Erg indrukwekkend. Het is alleen jammer dat we helemaal bovenaan de waterval staan. Dan zie ik dat je ook een stuk naar beneden kan lopen. Als we goed en wel op weg zijn naar beneden, stuiten we op een berg sneeuw op het pad. Zo te zien aan de vele voetstappen kun je daar gewoon overheen. Dat doen wij dan ook maar. Onderweg zien we een paar punten waar je kunt zien hoe hoog de sneeuw eigenlijk ligt. Het komt tot net aan de knieën.
Na deze iets te lange stop beloof ik Martijn dat we nergens meer zullen stoppen. Radioshack is tenslotte maar tot 9 uur open en volgens Tom Tom komen we daar rond 8 uur aan. Mochten ze bij Radioshack geen kabel hebben, willen we ook nog langs de Best Buy, dus een beetje speling met de tijd is welkom. Het laatste half uurtje wordt dus op zijn Japans gefotografeerd: fotopunt, raampje open, klik en weer verder! Na een uur rijden komen we op het adres aan waar volgens Tom Tom Radioshack zou moeten zitten. Maar we zien niets. Dan kijken we of Tom Tom wellicht ook een Best Buy erin heeft staan. Ja, die heeft hij. Een goed vier minuten rijden. Maar helaas, de Best Buy heeft geen kabel voor ons. Hij adviseert ons om naar Radioshack te gaan (d’oh). Deze blijkt iets verderop te zitten.
We lopen Radioshack binnen en de jongen die ons helpt heeft goed nieuws voor ons. Hij heeft een kabel! Eindelijk, we kunnen gewoon onze elektronische spullen weer opladen. In principe hebben we onze stekkerdoos niet meer nodig, maar het is toch altijd fijn om je eigen spullen weer terug te hebben. Zeker omdat er aan de stekkerdoos de nog geen week oude wereldstekker zit. Gekocht op Schiphol, dus dat zou toch wel erg zonde zijn als we die kwijt zouden zijn. Hopelijk gaat het goed met het opsturen naar ons hotel in Seattle. Als dit in Nederland met de PostNL zou zijn geweest had ik er maar weinig vertrouwen in gehad. Maar nu zou het toch goed moeten komen?
Een kwartier later zijn we bij ons hotel in Olympia: Phoenix Inn & Suites. We vinden het maar een vage buurt. Een enorm vage buurt… Als we inchecken horen we dat we helaas geen Kingbed hebben, maar een dubbele Queen. We hebben uiteraard liever een groot bed, maar ze hebben geen King-kamer meer over. Ze zijn helemaal volgeboekt. Alleen de Gouverneurs Suite… Oeh! Het is alleen wel een rokerskamer. Oef, dat is weer minder. We mogen van jongedame achter de balie een kijkje nemen in de suite om te kijken of we liever daar slapen in plaats van een dubbele Queen. Het betreft een kamer op de derde verdieping. Het is een rotzooi op de derde. Ze zijn bezig met verbouwen en ze zijn blijkbaar begonnen op de derde. Overal ligt troep en sommige kamers zijn op en klaar om ingericht te worden. Dan openen we de kamer van de suite. Gatsiedarrie, helaas ruik je de rook maar al te goed. Maar jee zeg, wat een ontzettend grote kamer! Eerst kom je in een soort ‘woongedeelte’, met een bankstel, een keukentje en een tafel voor de laptop. En iets verderop staat het bed… met jacuzzi! Amai… Maar de rooklucht blijft. En deze kamer is nog niet meegenomen met de renovatie, want het betreft wel allemaal oude meuk. Maarja, die jacuzzi in de slaapkamer… Dat is toch ook wel erg leuk. Na vijf minuten twijfelen besluiten we het toch maar niet te doen. De rooklucht overheerst toch wel enorm en daar willen we niet de hele nacht in slapen.
We lopen weer terug naar de balie en ruilen de sleutels om met de Queen-kamer. Het betreft een kamer op de begane grond. Helemaal achterin. Hmz, ook niet erg prettig in deze buurt. Maarja, meer keuze hebben we niet. De kamer zelf ziet er prima uit. En eerlijk is eerlijk: het doet wel een stuk gezelliger aan dan zo’n grote suite.
We stallen onze koffers en kijken dan op de tablet welke restaurants er hier in de buurt zijn. We hebben eigenlijk wel zin in een goede steak. Die hebben we deze vakantie nog niet gehad, een echt goede. En dit blijkt te kunnen, een paar kilometer verderop zit een Outback Steakhouse! Maar ook een Olive Garden. Pasta is natuurlijk ook lekker. Maar nee, de steak wint. Het is alleen al negen uur en ze sluiten om 10. Hmz, je moet er natuurlijk ook nog heenrijden. Halen we dat dan wel? Tuurlijk, hier in Amerika wel. In Nederland zou je wellicht niet meer aan kunnen schuiven, maar hier staat vriendelijkheid voorop. Dus als jij nog wilt eten, dan kan dat gewoon!
Martijn neemt de Ribs & Sirloin steak met knoflook-aardappelpuree en ik de rib-eye met gegrilde uitjes en de Blue Cheese Pecan Chopped Salad. Vooral de salade is echt zo lekker. En eigenlijk de steak zelf en uitjes ook! Ook Martijns ribs en steak zijn erg lekker. Het vlees valt gewoon van het bot, zo mals. Kortom, we hebben heerlijk gesmuld! We rekenen af en dan blijkt het net 10 uur geweest te zijn. Heerlijk, die snelle service in Amerika!
Conclusie van de dag: blijkbaar zijn we erg van de bergen en kraters. Ook vandaag was een geweldige dag. Zowel Mount St. Helens als Mount Rainier hebben veel indruk op ons gemaakt. Morgen hebben we wederom natuur op de planning. Dan duiken we Olympic NP in en gaan we de verschillende strandjes en regenwouden bekijken.
Aantal gereden miles: 351 (565 km)
Weertype: bewolkt met af en toe een zonnetje. Temperatuur wisselvallig: 15 tot 27 graden.