Woensdag 19 juni: Teton Village (WY) – Salt Lake City (UT)
Ondanks dat we vandaag wederom een vrij lange rijdag hebben, doen we toch rustig aan. We hebben geleerd dat we vooral niet te moe de weg op moeten. Rond half 9 zitten we aan het ontbijt en ook dit is vrij Europees. Croissantjes, stokbrood, gewone plakken kaas en zelfs salamiworst! Het smaakt prima, alleen merk ik later wel aan mijn maag dat het een behoorlijk vet ontbijt is geweest (blijkbaar kan mijn maag beter tegen pannenkoeken en wafels met stroop dan salamiworst en croissantjes).
Iets na tienen zitten we in de auto richting Craters of the Moon. Vanaf Teton Village naar Salt Lake City is het eigenlijk een 5 uur rijden, maar we maken een kleine omweg. Relatief gezien zijn we in de buurt en het park schijnt best apart te zijn. Craters of the Moon is een Nationaal Monument. Lavavelden, kraters en vulkanische askegels, afgewisseld door tunnels en grotten vormen een onwezenlijk landschap dat zich uitstrekt over 185 vierkante kilometer. Doordat het enigszins doet denken aan een maanlandschap, heeft men hier astronauten op hun maanlanding voorbereid.
Vanaf Teton Village is het een goed drie uur rijden. Voor ons een peulenschil. In het eerste gedeelte van de rit rijden we door de verschillende Tetons. We rijden via de Teton Pass. Op een gegeven moment komen we bij de staatsgrens. We verlaten Wyoming en gaan Idaho (voor de derde keer deze vakantie) weer in. Er is een grote plek om te kunnen parkeren, zodat we er foto’s van kunnen maken. We zijn niet de enige. Een motorclub en een paar andere stelletjes zijn ook gestopt om foto’s te maken. Blijkbaar is het helemaal niet raar om foto’s te maken van het welkomstbord van de staat ?
We vervolgen onze weg en als we Idaho Falls zijn gepasseerd wordt het één lange saaie weg. Links van ons niets, rechts van ons niets en ook voor ons helemaal niets te zien. Ja, heel erg in de verte lijkt het alsof er bergen zijn, maar het is zo ontzettend heiig (of is het zand wat opwaait?) dat je die niet echt kunt zien. Dan zien we een afslag naar het ‘Atomic’ museum. Zouden er hier atoombommen afgevuurd zijn in het verleden?
| Editor Note: research op Wikipedia leert ons dat hier de Experimental Breeder Reactor No. 1 stond. Dit was de eerste kernreactor die stroom opwekte. Niet veel, slechts genoeg om stroom op te wekken voor het gebouw waar de reactor stond. Iets verderop stond er nog een kernreactor. Deze was een stuk sterker en leverde op 17 juli 1955 stroom aan het stadje Arco die hiermee de eerste Atoom-stad ter wereld werd! |
Vervolgens rijden we het plaatsje Arco in. Na een saaie lange weg kunnen we wel wat koffie gebruiken en halen een bakkie bij een pompstation. Het is vrij winderig buiten. De mooie wolken welke we in Teton zagen, zijn helemaal verdwenen. Dan rijden we weer verder en na een goed 20 minuten rijden vanaf Arco zijn we bij Craters of the Moon. Als eerste bezoeken we het Visitor Center voor wat achtergrond informatie en rijden dan de loop. De eerste stop langs de loop is North Crater Flow. Hier kun je via een pad door de gestolde lava lopen.
Na een korte wandeling rijden we weer verder en stoppen bij Inferno Cones. Een berg met een heleboel kleine zwarte stenen. Je mag zelfs ook de berg op en dat doen we uiteraard. Maar het waait wel enorm hard buiten, snel onze vestjes aan. Na een korte maar behoorlijk steile wandeling naar boven, staan we op de top.
De ene kant van het uitzicht is prachtig, daar is de lucht redelijk blauw, maar aan de andere kant… Het lijkt wel een zandstorm! Het waait op de top nog harder dan beneden. Snel weer terug naar de auto, want dit is niet leuk meer. Nog even en we waaien weg.
Verder doen we geen stops meer langs de loop. De meeste stops kun je met een wandeling bekijken (van 2 a 3 kilometer) en daar hebben we met dit weer echt geen zin in. Je kunt er dan toch niet van genieten. Het uitzicht wordt ook steeds minder, want het blijkt inderdaad zand te zijn. We zien zelfs de top van Inferno Cones niet meer! We rijden het park weer uit en moeten dan dezelfde saaie weg, via Arco, weer terug naar de snelweg bij Idaho Falls. Tom Tom geeft aan dat het 4 uurtjes rijden is. Ach, dat hebben we zo gedaan.
Onderweg wordt de storm alleen maar erger. Het waait echt ontzettend hard en het zand dat opwaait vliegt alle kanten op. In Arco tanken we de auto weer helemaal vol en het meisje achter de kassa is ook verbaast over het weer. Wind komt redelijk vaak voor in Arco, maar zo erg als vandaag hebben ze het nog niet gehad.
We vervolgen onze weg en dan horen we op de radio ineens een weerwaarschuwing. Donder, bliksem en enorme windhozen in het gebied waar wij zijn en waar we naar toe gaan (Idaho Falls, Blackfoot, Pocatello). Ohjee…
Een half uur lang rijden we in spanning. Zou het nog erger worden als het nu al is? Hebben wij straks een schuilplek nodig? In deze omgeving is totaal niets om te schuilen… Maar als we bij Blackfoot aankomen, wordt de lucht weer een stuk blauwer. Het zonnetje komt zelfs weer door. Zou het hier al voorbij zijn geraasd? Iets verderop begint het nog wel even te regenen, maar het mag eigenlijk niet genoemd worden. We rijden het mooie weer weer tegemoet. Gelukkig maar…
Dan rijden we de derde staat in vandaag: Utah. De laatste staat welke we deze vakantie kunnen afstrepen van ons lijstje. We komen nog wel in Nevada en California, maar die hebben we al eens bezocht (California zijn we natuurlijk sowieso deze vakantie begonnen). Kunnen we vijf magneetjes erbij opplakken op ons USA-plattegrondje welke wij in de kamer hebben hangen. En voor de volledige statistieken: we hebben nu dus 36 staten bezocht in acht bezoeken aan Amerika ?
Inmiddels hebben we honger gekregen en bekijken we het aanbod aan restaurants per exit. Maar er komt eigenlijk niets lekkers voorbij. Alleen maar fastfood. Dan komt er een Dennys voorbij, maar daar zijn we deze vakantie al twee keer geweest. Eigenlijk hoop ik op een Crackel Barrel, maar helaas. Na een half uur doorrijden komen we weer een Dennys tegen. Vooruit, dan toch maar weer een Dennys. Het eten is daar immers altijd erg lekker.
Martijn bestelt de Prime Beef Chicken Skillet en ik de Tilapia Ranchero. Ik neem expres wat lichter verteerbaar eten, want mijn maag is nog steeds niet optimaal. Het smaakt prima!
Na drie kwartier verlaten we het restaurant weer en rijden verder naar Salt Lake City. Daar zijn we nog maar een goed half uur vandaan. Mooi. Twee afslagen van Dennys vandaan zien we ineens… een Crackel Barrel. Naja zeg! Toeval bestaat niet, zeggen ze… Maar het lijkt er verdacht veel op. Ach ja, de volgende keer dan maar. We zijn immers twee nachten in Salt Lake… alhoewel we eigenlijk ook wel een keer bij TGI Fridays willen gaan eten. Deze hele vakantie nog niet geweest en dat is eigenlijk niets voor ons. We zullen Amerika niet verlaten voordat we bij een Fridays zijn geweest!
Dan rijden we Salt Lake City binnen. Door een niet al te slimme actie van mij (gewoon op de carpoolstrook blijven rijden, terwijl je de afslag moet hebben), rijden we verkeerd. We komen daardoor ook nog eens in een (kleine) file terecht. Er ligt een vrachtwagen op zijn kant. Ochjee toch… Hopelijk is alles oké.
Bij de volgende afslag keren we en zo komen we alsnog bij ons hotel ‘Red Lion’ aan. Bij het inchecken duurt het echt een eeuwigheid voordat we een kamer krijgen. Blijkbaar is hun systeem enorm traag of is het vrij moeilijk te zoeken allemaal, maar de dame achter de balie doet er in ieder geval erg lang over. Ze vraagt aan ons of we een King of een Queen bed willen. Nou, doe dan maar een King! We krijgen kamer 1251 toegewezen. Bijna bovenin dus (hotel heeft 13 verdiepingen, wat overigens erg bijzonder is voor Amerika. Daar slaan ze nummer 13 vrijwel altijd over). We laden onze spullen op een trolley en rijden dan naar de kamer. Als we op de twaalfde uitstappen en voor de deur van onze kamer staan, zie ik direct al een minpunt: het is tegen de liften aan. Ohjee… Vervolgens doen we de deur open en… het zijn twee Queenbedden. Jahee, ze heeft ons een King beloofd, althans… ze heeft het ons gevraagd en daarna toegezegd. Met de spullen lopen we weer naar beneden, want we willen liever natuurlijk een King. We hebben via Hotwire geboekt, dus officieel heb je er niet per sé recht op. Je mag het als voorkeur opgeven, maar ze hoeven daar geen gehoor aan te geven. Maarja, ze heeft het al wel toegezegd.
We staan weer bij de balie en ze geeft 1000 keer excuses. Ze gaat kijken naar welke kamer ze ons dan kan sturen, maar het lijkt erop dat alle Kings vol zitten. Er komt nog een mannetje erbij en gaat ook kijken in hun systeem, maar inderdaad. Alles is vol. Nog meer excuses en we krijgen twee flesjes water en twee koekjes gratis (goh, dat voelt vertrouwd: Nederland is één koekje bij de koffie). We accepteren de excuses, het is immers geen verplichting.
Als we goed en wel geïnstalleerd zijn, merk ik dat het lawaai van de liften wel erg luid zijn. Je hoort ze constant. Pfff… Hopelijk gaan er vannacht niet te veel mensen met de lift mee. Het is nog erger dan het geluid van de airco. Het lijkt steeds alsof er een vliegtuig voorbij komt. Vervolgens ga ik op bed liggen, want mijn maag is nog steeds niet rustig en dan zegt Martijn ineens: “getsie, wat is dat nou voor vlek?” Een hele grote rode vlek op het vloerkleed. En daar nog één en nog één. Het lijkt wel bloed? Ach nee toch, zou er iemand vermoord zijn in deze kamer? Jakkes! Sorry, maar dit accepteren we niet. Over het formaat van het bed kunnen we niet klagen, maar over een niet al te frisse kamer natuurlijk wel! Wederom staan we aan de balie. Ditmaal eisen we wel een andere kamer. Maarja, ze zijn volgeboekt. Hoe gaan ze dat nou doen? Het duurt allemaal erg lang en we krijgen weer een excuus. Helaas, het is volgeboekt. Maar als goedmakertje krijgen we voor twee ochtenden ontbijt gratis. Martijn reageert meteen ad rem: “ik geef helemaal niets om het ontbijt, ik wil een schone kamer” En weer gaan ze zoeken in het systeem. Hij belt met de manager en zij komt er zelf ook even bij. Het blijkt echt een moeilijk systeem te zijn, want ze klikken en klikken, maar er komt niets uit. Totdat ze zegt dat we dan maar een kamer van een vliegmaatschappij krijgen. Blijkbaar zijn deze standaard geblokkeerd en daardoor lijkt het dus alsof het hotel vol zit. Met veel moeite en veel excuses krijgen we kamer 508 toegewezen. Helaas wel weer een kamer met twee Queenbedden, maar het is wel een premium Queen, vertelt ze ons.
Uiteraard gaan we eerst kijken naar de nieuwe kamer. Hij is ietsjes anders ingericht qua meubels, maar verder lijkt hij eigenlijk hetzelfde als onze kamer op de twaalfde. Maar… hij is wél schoon en daar gaat het uiteindelijk om. En de kamer zit ook niet naast de liften. Mooi, ook dat opgelost dus. We halen onze spullen op van de 12e en brengen deze naar de 5e. En dan kunnen we eindelijk genieten van onze avondrust, al is het alweer bijna bedtijd. Waren we eindelijk toch een keer vroeg in het hotel, hebben we weer gedoe. Mijn maag werkt nog steeds niet mee, maar hopelijk gaat dit vannacht over. Gratis ontbijt voor twee dagen hebben we in ieder geval ook nog steeds in onze zak. Brutalen hebben de halve wereld, zeggen ze.
Morgen gaan we naar pretpark Lagoon. Ga ik eindelijk mijn 500e achtbaan beleven! Nu al zin in ?
Aantal gereden miles: 461 (742 km)
Weertype: winderig en zandstormerig!