Vrijdag 24 april: Tokyo – Londen – Schiphol – Den Bosch
Omdat we gisterenavond al ingecheckt zijn, hoeven we niet drie uur van te voren aanwezig te zijn op het vliegveld. Dat komt mooi uit, want dan hoeft de wekker niet super vroeg. We vliegen om 10.55 uur en we besluiten de bus van 9 uur te nemen naar het vliegveld. Als de wekker gaat, kunnen we maar moeilijk uit het geweldig grote bed komen. Heerlijk geslapen! We douchen ons, kleden ons aan en pakken de koffers weer in. Als we uitgecheckt zijn, is het wachten op de bus.
Na nog geen 5 minuten komt deze voorrijden. We kunnen onze ogen niet geloven, het is gewoon een klein ‘Venezuela’ busje! We staan met vrij veel man te wachten en allemaal hebben we grote koffers bij ons. Ook zitten er al wat mensen in het busje welke van een ander hotel komen. Goed geregeld joh! De buschauffeur wordt iets wat zenuwachtig en propt wat koffers achterin. Hij ziet al snel dat de rest van de koffers niet gaat passen. Oplossing: de koffers gaan gewoon mee het kleine busje in! Er komt ondertussen een grotere touringcar voorrijden. Hier staat ook op Narita Airport, maar als iemand gaat vragen of ze misschien met die bus mee mogen, wuift die buschauffeur haar weg en gaat er weer vandoor. We snappen er niets van.
Uiteindelijk blijven er drie mensen achter. Zij kunnen niet meer mee met deze bus. Als we het terrein van Hilton afrijden, komt er weer een bus aan. Wederom een grote touringcar en zien dat de achtergebleven personen in die bus wel mogen instappen. Het zal wel logica zijn… Maar goed, uiteindelijk komen we om tien voor half 10 op het vliegveld van Narita. We moeten even kijken welke balie we nodig hebben, maar deze is snel gevonden. Omdat we al ingecheckt zijn, hoeven we alleen onze bagage af te geven. Dit is vrij snel gebeurd, zodat we nog ruim de tijd hebben om ons ontbijtje te nuttigen. We gaan op zoek naar een lekker hapje en belanden bij Bagel & Bagel. Het smaakt erg lekker en ik neem er zelfs nog eentje.
Daarna gaan we naar de tegenover buren: Starbucks. Omdat we onze Yennen nog op willen maken, kopen we voor het eerst een grote cappuccino. Maar ondertussen tikt de tijd verder. Het is 10 uur en ik wil rond kwart over 10 naar de gate toe. Martijn heeft zijn cappuccino op, maar mij lukt dit echt niet. Dit keer wil Martijn zich ook niet opofferen om mijn cappuccino op te drinken, want zijn maag klotst behoorlijk. Doodzonde gooien we mijn helft cappuccino weg. Maar goed, we zijn in ieder geval wat Yennen kwijt!
Het is even zoeken, maar uiteindelijk vinden we de douane. Gelukkig is de rij niet zolang en voor we het weten zijn we bij de gate. Naast ons vertrekt een goed tien minuten eerder een KLM naar Amsterdam en dat is best een zuur gevoel. Gewoon een rechtstreekse vlucht. Wij vliegen namelijk eerst nog naar Londen, waar we vrij lang moeten wachten op onze doorvlucht. Jaloers dat we zijn kijken we toe hoe zij boarden. Een kwartier later zijn wij aan de beurt. We kopen nog even snel een flesje water en stappen in een geweldig groot vliegtuig. Er is zelfs een gedeelte waarbij de stoelen andersom zitten. Dan vlieg je dus als het ware achteruit. We gaan zitten op ons plekje 42a en 42b. Naast ons op C zit een al wat oudere Italiaanse meneer. Dit keer zitten we niet naast een exit en dat is te merken. Jee, wat is dat krap zeg. Of is dit altijd al zo geweest bij de gewone stoelen? Ik kan het me niet meer herinneren. Waarschijnlijk te verwend geweest op de heenweg.
We stijgen op en verlaten Japan… Wellicht tot ziens, ooit.. Hiermee kunnen we ook de balans op maken hoe de vakantie was. Zo kunnen we zeggen dat we pretparken nog steeds geweldig vinden. Ook de Japanse mogen er wezen. En dat cultuur toch echt niet ons ding is. Natuurlijk hebben we ook leuke culturele dingen beleefd. Nara, Himeji en Kobe zijn erg leuk, Osaka en Tokyo zijn leuke steden, maar Kyoto is ons tegen gevallen. Als het beter weer was geweest en we niet te moe waren om veel te lopen, hadden we Kyoto wellicht ook toe mogen voegen aan het rijtje leuke steden. De vakantie op zich is ons in ieder geval niet tegen gevallen. Voor DisneySEA en de Shinkansen zou ik alleen al eens terug willen, maar dit zal toch wel een paar jaar duren nog. Over een jaar of tien, om onze 10-jarig jubileum te vieren… ofzo..
Vrijwel direct als we opgestegen zijn, krijgen we wat te drinken en niet veel later volgt er eten. De kip is op, dus moeten we het doen met beef. Helemaal niet erg, aangezien ik toch al wel voor beef had gekozen. In de stoel voor ons hebben we allemaal een eigen schermpje. We bekijken het aanbod films en zien behoorlijk wat leuke langskomen. We kiezen als eerste voor de film ‘Inkheart’. Genre: fantasy met Brendan Fraser. Zo’n anderhalf uur later hebben we de aftiteling op ons netvlies. De film was aardig, maar niet bijzonder. Beetje saai eigenlijk. We houden een plaspauze en vrijwel direct daarna starten we met de tweede film. Dit wordt een comedy met Jim Carrey, genaamd ‘Yes Man’. Deze vinden we beide wel erg leuk! Na deze film is het nog zeven uur vliegen, dus tijd genoeg voor een derde film. Wederom een comedy: Marley & Me. Deze vinden we erg leuk, maar niemand heeft ons gewaarschuwd dat er ook een huilmoment in zat. Wat gênant zeg. De tranen rollen gewoon over mijn wangen. Gelukkig is het vrij donker in het vliegtuig en merkt alleen Martijn het. Aangezien ik weer moet plassen, gaan we weer naar het toilet. Kan ik meteen mijn traantjes wegpoetsen. Wel een beetje lastig met een vreemde meneer naast je, aangezien wij hem nu telkens moeten storen. Beetje vervelend vinden we het wel voor hem, maarja.. wat kunnen we er aan doen?
Onze vierde film wordt Easy Virtue, maar na een kwartier gaat deze al uit. Genre is Britse Comedy, maar we hebben nog geen moment gelachen. We kiezen een nieuwe uit en we zetten ‘The Day The Earth Stood Still’ aan. Een Thriller met Keanu Reeves. Na tweederde van de film willen onze ogen echt niet meer. Vier films na elkaar geeft ons vierkanten ogen en ze willen echt niet meer open blijven. De film gaat op pauze en onze ogen gaan voor een half uurtje heerlijk dicht. Daarna hervatten we de film weer. We vinden het een matige film. Mooie effecten, maar een wazig ongeloofwaardig verhaal. Ondertussen is het nog maar 2.5 uur vliegen. We krijgen wederom eten geserveerd. Ditmaal kunnen we kiezen voor vis of pasta. We kiezen beide voor pasta. Het smaakt erg lekker en alles gaat op.
Verder maken we onze tijd door met nog wat TV-series en als ik de vlieginformatie bekijk op het schermpje, zie ik dat we bijna boven Nederland vliegen. Ik blijf het in de gaten houden en als we boven Nederland vliegen, blijf ik door het raampje kijken. “Hmz, volgens mij is dat Lelystad. Oh, dat is Amsterdam zeker”. En dan zie ik een landingsbaan en veel vliegtuigen. Het is Schiphol! Ik roep naar de piloot dat hij ons hier wel af mag droppen, maar hij hoort het niet. Hij vliegt gewoon door!
Dan is het alweer tijd om te gaan landen. Eigenlijk moet ik weer plassen, maar daarvoor is het te laat. De lampjes met de riempjes branden weer. Dus houd ik het maar op. Een stewardess roept verschillende vliegverbindingen op waarbij men verzocht wordt om direct naar die gate te gaan, zodat degene meteen door kan vliegen. Bij onze en nog een paar andere vliegverbindingen roept ze om dat we direct naar de Flight Connections Balie moeten om ons te melden. Als we met het vliegtuig aan de gate staan en we staan te wachten op de deur die open gaat, vertelt een steward aan Martijn dat we misschien door ons te melden bij Flight Connections een eerdere vlucht kunnen krijgen. Het is namelijk nog maar half 4 (Londense tijd) en ons vliegtuig naar Schiphol vertrekt pas om 20.00 uur.
We rennen ons naar de balie en dat is voor mij nog vrij moeilijk, aangezien ik echt enorm nodig moet plassen. Eenmaal bij Flight Connections staat er een dame waar we aan vragen waar we precies moeten zijn. Ze bekijkt onze boardingspassen en zegt dat we in de rij bij de douane moeten gaan staan, aangezien we al ingecheckt zijn. We snappen er niets van waarom we nou zoveel haast moesten maken. Als we eenmaal door de douane zijn, besluiten we alsnog te kijken of we een vlucht eerder kunnen nemen. We lopen naar klantenservice en we leggen onze situatie uit. Maar helaas… Omdat onze koffers al doorgelabeld zijn, kunnen we geen andere vlucht meer nemen. Dit is om veiligheidsredenen zo. Je moet altijd met je koffer meereizen. Dit is te begrijpen en teleurgesteld gaan we Heathrow Airport verkennen. We zien internetterminals, maar voor te internetten betaal je 1 pond of 2 euro. Echter één van de pc’s is vastgelopen. Het blijkt van de jongeman naast de pc te zijn. Hij is inmiddels ingelogd in een andere pc. Als Martijn op resetten drukt, doet de pc het gewoon weer en staat er zelfs nog een minuut of 7 open. We gaan wat internetten, maar de jongen naast ons zegt er niets van. Gewoon gratis 7 minuten internet dus!
Even later staat de jongen naast ons op. Hij drukt op reset en loopt weg. Verbaast kijken Martijn en ik elkaar aan. Hierdoor stopt het internet niet en loopt de teller gewoon door. Op de teller staat nog 15 minuten, dus gaan we daarop verder. Beetje dom van de jongen om gewoon voor 15 minuten internet de pc te verlaten, maar wij maken hier dankbaar gebruik van.
We msnnen even bij met Marjol en wensen haar een fijne vakantie toe. Nog geen 24 uur later zal zij samen met haar man Gerbert op vakantie gaan naar de USA. Ook niet verkeerd, lijkt me zo! Na het internetten lopen we winkel in, winkel uit, we eten wat bij Giraffe (beide een steak, zonder steakmes maar met een vrij botte mes in verband met veiligheidsredenen op het vliegveld) en wachten daarna af tot we de gatenummer op het bord verschijnt. Een half uur voor vertrek komt er pas een gatenummer op het bord en wij lopen naar het desbetreffende gatenummer. Onderweg komen we behoorlijk wat Nederlanders tegen. Dat is weer enorm wennen voor ons. We moeten dus ook weer goed opletten wat we tegen elkaar zeggen. Nu kan men het ook werkelijk verstaan.
We mogen vrij snel instappen en merken dat het vliegtuig met behoorlijk wat opgelaten jeugd zit. Het is vrij rumoerig. Gelukkig gaat de reis vrij snel. In een goed drie kwartier zijn we weer geland en wel in Nederland. We gaan snel door de douane en moeten een klein tien minuten wachten op onze koffers. Als we door de deuren in de ontvangsthal lopen, zie ik mijn moeder staan. Omdat het al vrij laat is, komen mijn ouders ons ophalen. Zo hoeven we niet met de trein en taxi terug naar huis. In de auto wordt natuurlijk ontzettend veel bijgepraat, alhoewel het meeste al verteld is in dit verslag. Om exact twaalf uur parkeert mijn vader de auto voor onze deur en zijn we weer thuis. Onze katjes zijn die middag al opgehaald door mijn ouders uit het pension, dus kunnen we ze meteen diezelfde avond nog heerlijk knuffelen. Heerlijk om weer in ons eigen vertrouwde thuis te zijn.