Maandag 13 april: Tokyo
Vandaag staat er geen pretpark op de planning, maar duiken we Tokyo zelf in. Na ons standaard ochtendritueeltje gaan we op weg naar Tokyo Station. We willen via het Tokyo International Forum naar het Keizerlijk Paleis wandelen, maar we kunnen de uitgang niet vinden voor het Forum. Dan maar rechtstreeks naar het paleis. We rusten onderweg uit en geven de vogels wat te eten. Mijn dagelijks broodje met boter smaakte op de een of andere manier niet zo lekker. Blijkbaar zijn de vogels het niet met me eens, want de mussen en duiven vechten als een gek voor een stukje.
Als we weer verder lopen, zien we dat de doorgang naar het paleis afgezet is. Men mag maar twee keer per jaar naar het paleis, maar hiermee bedoelen ze ook het pad er naar toe, want van het paleis zelf is niets te zien. We lopen naar de Nijubashi, een dubbele boogbrug ten oosten van het paleis die de hoofdtoegang vormt, maar ook hier is geen toegang tot het paleis. Het geeft wel een mooi uitzicht op de brug. Als we weer terug naar het station lopen, komen we langs het Tokyo International Forum. Was dat even toevallig! Het forum is een soort conferentieoord en bestaat uit twee delen. Vooral het gedeelte met veel glas spreekt ons erg aan.
Bij de buren van het Forum is een Starbucks te vinden en gaan daar even wat uitrusten. Het is behoorlijk warm buiten en we nemen dan ook geen cappuccino. Martijn neemt een java chip frappuccino en ik de nieuwe aardbeien frappuccino. Hij smaakt erg lekker, totdat ik aan het gestampte ijsblokjes gedeelte kom. Maar Martijn is mijn persoonlijke prullenbak, dus slurpt hij de rest naar binnen.
We lopen weer verder naar het station en als we onderweg een toilet passeren, maken we daar graag even gebruik van en komen we er meteen achter dat niet elk toilet in Japan van die super-de-luxe knopjes heeft, maar ook nog ouderwetse gaten in de grond hebben als pisbakken. Dat wordt hurken!
We nemen de metro naar Korakuen om daar de Koishikawa Korakuentuin te gaan bekijken. Als we op straatniveau zijn, weten we niet welke kant we op moeten. We denken het gevonden te hebben, maar dit “parkje” is zo klein, dat kan het niet zijn. We lopen een blokje om en komen tot de conclusie dat we blijkbaar niet goed gelopen zijn en we lopen weer terug naar het metrostation, totdat Martijn een bordje met Koishikawa Korakuen Garden opmerkt. We waren inderdaad verkeerd gelopen en we bezoeken alsnog de tuin. Ons doel in de tuin zijn de Engetsukyobrug en de Tsukenkyobrug. Op het plattegrondje van de tuin staan twee routes afgedrukt: 1.400 meter á 1 uur en 750 meter á een half uur. We nemen aan dat als je over 1.400 meter een uur loopt, de reden is dat je overal en alles gaat bekijken, want wij lopen gemiddeld toch wat harder. Als we proberen om de grote route te volgen, merken we al snel dat we verkeerd zijn gelopen. We staan namelijk in 2 minuten al voor de Engetsukyobrug, terwijl op het kaartje toch echt eerst de Tsukenkyobrug zou moeten komen. De Engetsukyobrug is een boogbrug waarvan de weerspiegeling in het water op een volle maan lijkt. Vandaar dat de Engetsukyobrug ook wel de Vollemaansbrug wordt genoemd.
We lopen via een ander pad weer terug en merken op dat deze tuin echt prachtig is. Volgens het foldertje is de tuin een belangrijke historische aanwinst en een plaats van een speciale historische betekenis. Wij vinden dit terecht en genieten van de natuur. Na een goed half uurtje zijn we weer bij de ingang en lopen terug naar het station. Naast het park is ook La Qua (Tokyo Dome) te vinden, maar we hebben beloofd geen pretpark aan te doen, dus houden we ons hieraan.
Het volgende doel is het Shibapark en de Tokyo Tower. Dit laatste is het hoogste uitkijkpunt van Tokyo en de Eiffeltoren diende als voorbeeld. Hij lijkt er sprekend op, maar dan in het rood en hij is ook hoger dan de Eiffeltoren. Hij is 333 meter hoog en heeft twee uitkijkpunten: één op 150 meter en eentje op 250 meter. Als we aankomen op Suidobashi Station willen we onze Suica-kaart weer opladen, maar we kunnen geen apparaat daarvoor vinden. We besluiten om naar een ander station te lopen, ten noorden van Shibapark. We lopen om het park heen, zodat we via het park naar de toren kunnen lopen. Op het andere station kunnen we wel onze kaart opwaarderen en lopen, zoals gezegd, via het park naar de toren. Echter het park is ontzettend klein en tussen het park en de toren ligt gewoon een stuk beton (ofwel: een weg). Eenmaal bij de toren komen we tot de conclusie dat de Eiffeltoren een stuk mooier is. Zeker omdat bij deze toren een gebouw eronder zit. Je kunt dus niet precies onder de toren gaan staan, zoals dit wel bij de Eiffeltoren kan. Maar aangezien ik een zwak heb voor uitkijktorens, kopen we een kaartje en gaan naar 150 meter.
Het uitzicht is mooi, maar het is door de smog niet echt helder. Het beloofde ‘daar bevindt zich Disneyland’ wat op het informatiebordje staat, is niet te zien. Ook zien we dat je voor 250 meter extra moet bijbetalen. In eerste instantie zijn we dit niet van plan, maar ik heb als motto ‘je kunt beter spijt hebben van iets wat je gedaan hebt, dan spijt van iets wat je niet gedaan hebt’, dus wil ik naar boven! Eenmaal boven is het uitzicht niet veel anders dan op 150 meter, alhoewel de mannetjes beneden iets kleiner zijn geworden. Maar we kunnen nu in ieder geval wel zeggen: we zijn op het hoogste uitkijkpunt van Tokyo geweest!
Na ons bezoekje aan Tokyo Tower lopen we weer terug naar het metrostation. Op mijn horloge is het bijna 6 uur en aangezien het onze laatste avond in Tokyo is, wilden we dit gaan vieren met… juist: TGI! De route naar toe kunnen we ondertussen dromen en om kwart over 6 nemen we ons eerste cocktail van de nieuwe week. Iets na half 7 bestellen we de tweede. Als het iets voor 7 is, bestellen we er ook een glas rode wijn bij. Hoe Hollandser kan het? Bedoel, tot 19.00 uur is het Happy Hour, je bent dan toch een dief van je eigen portemonnee als je 10 minuten later het dubbele voor hetzelfde glas wijn moet betalen? Dit keer gaan we beide niet voor ons vaste Jack Daniels gerecht, maar kies ik voor de Sirloin Steak en Martijn voor kip met garnaaltjes.
Als we deze, overigens ontzettend lekkere gerechten, op hebben, voel ik dat mijn darmen gaan opspelen. Ik krijg van de ober wat water en het gaat weer. Maar eenmaal op het metrostation voel ik weer een aanval opkomen en met moeite bereik ik de toilet. De details bespaar ik jullie, maar na mijn bezoek aan het toilet voel ik me weer prima oké.
We komen vrij moe aan in ons hotelkamer en ik besluit om mijn verslag een dag uit te stellen en nadat Martijn wat gesurft heeft op het internet en opgezocht heeft hoe het allemaal werkt met de Shinkansen, gaan we slapen.