Woensdag 8 april: Tokyo
Als de wekker om half 8 gaat, snoozen we twee keer. Uiteindelijk na 20 minuten dommelen, begin ik weer aan het verslag. Als ik later ga douchen, zoekt Martijn op het internet uit waar we het beste kunnen gaan pinnen. Het blijkt dat je bij alle 7-Eleven supermarkten ook in het Engels kunt pinnen en we zoeken de dichtstbijzijnde vestiging op. Er blijkt er niet veel verderop in onze straat eentje te zitten. We nuttigen ons ontbijt en gaan weer op pad. Als we twee stappen van ons hotel verwijderd zijn, zien we dat de buren een City Bank betreft. We kijken naar de pinautomaten en deze blijken ook Engels te zijn! Gewoon bij ons om de hoek dus simpel pinnen, kan deze dag nog mooier beginnen?
We lopen naar Shinjuku Station West omdat we voor de volgende dag een busreservering willen maken voor Fuji-Q (een pretpark met heel veel achtbanen waar het thema vooral is: hoger, sneller en langer!) De West ingang is makkelijk te vinden, maar waar is toch de reserveringsbalie? We vragen het bij een Question & Answer balie en hij verwijst ons rechtdoor, dan linksaf de trap op. Als we dit doen staan we voor een aantal bussen. Hier is het dus niet. We vragen het nogmaals, dit keer aan een politieman. Hij verwijst ons naar de overkant. Eenmaal aan de overkant, zien we nog steeds geen reserveringsbalie. We vragen het nogmaals aan een buschauffeur en hij verwijst ons weer een stukje terug naar busterminal 50. Hier zien we een ticketverkoopbalie en daar staat een balie welke tickets naar Fuji-Q verkoopt. Geweldig, gevonden! We kijken wat rond of er timetables te vinden zijn. Een personeelslid spreekt ons aan en geeft ons een foldertje in het Engels met de vertrektijden. Geweldig! Als we in de rij willen gaan staan om een reservering te maken, vertelt de man dat die balie alleen voor tickets van vandaag zijn. Om te reserveren voor morgen moeten we naar de reserveringsbalie op de tweede verdieping. Hij verwijst ons naar een deur waarbij we nooit hadden kunnen denken dat die deur naar een reserveringsbalie zou leiden. Ik herinner me in het verslag van Serge (van Themepark) dat hij vrijwel hetzelfde dacht. We maken een reservering en kunnen er meteen entreetickets bij kopen.
Als we na 10 minuten weer naar beneden lopen, kijken we elkaar aan en lachen ons dood. We hebben gewoon een reservering kunnen maken! Iets wat we een half uur daarvoor niet voor mogelijk hadden gehouden. We lopen een redelijk grote elektronicazaak binnen, maar het aanbod digitale spiegelreflexen valt ons tegen. We zijn niet op zoek naar een camera, maar we zijn vooral wel benieuwd wat hier de Nikon 18-200 VR lens kost. Deze lens hebben we al, maar we zijn wel nieuwsgierig wat het hier kost.
We nemen de metro naar Shiodome en stappen hier over op de Yurikamome Line. Als we uitstappen bij Odaiba Kaihin Koen zijn we nog maar een paar voetstappen verwijderd van Sega joypolis. We zien ook dat het Tokyo Strand in de buurt is en besluiten hier eerst naar toe te lopen. Zo hebben we toch ook een beetje een strandvakantie! Het strand stelt niet zoveel voor, maar we gaan wel even zitten in de zon. Het is al heerlijk warm.
Na een half uurtje lopen we terug en kopen een onbeperkte rittenkaart voor Joypolis. Joypolis is één grote hal met allerlei videospellen, gokspellen en actieve spellen met ook een indoorachtbaantje. En voor onze coasterverzameling doen we natuurlijk ook deze kleine binnenbaan. Als eerste doen we de achtbaan. Hij is ontzettend lomp. Deze gaan we dus niet nogmaals doen. Om de hoek van deze baan is een Halfpipe Canyon. Je staat dan met zijn tweeën op een skateboard en door middel van je voeten op-en-neer te bewegen gaat het draaien. Hiermee kun je ook weer punten verdienen. De ervaring is echt geweldig! Wat een leuk ding zeg. Achtereenvolgens gaan we simulator racen, Sky Cruisen en eten we een ontzettend lekkere crêpe.
We houden Joypolis voor gezien en lopen naar de overkant. Hier heb je Palette Town en Mega Web. In Mega Web heb je een hele grote Toyotadealer en kun je voor een paar yen met een automatische auto door de zaak heen. Uiteraard rijden we een rondje, maar vinden het wel erg jammer dat het afgesteld is op maximaal 15 km/u. Na het rondje lopen we nog door de zaak en zien prachtige Toyota’s staan. Het is dat onze bankrekening het niet toelaat, anders hadden we er vast eentje voor in koffer meegenomen ?
We lopen door naar Palette Town. Hier staat één van de grootste reuzenraden van de wereld. Tot 1999 zelfs dé grootste van de wereld. Hij is 115 meter hoog en één rondje duurt 17 minuten. We kopen een kaartje en niet veel later mogen we al instappen. Wat een prachtig uitzicht geeft dit over de stad. In de verte zien we de Tokyo Tower staan, een replica van de Eiffeltoren in Parijs, maar dan net een stukje hoger. Na 17 minuten staan we weer met onze beide voeten op de vaste grond en we besluiten, via de Starbucks weer terug te gaan naar het hotel.
Omdat we onderweg geen lekker restaurant tegen te komen, besluiten we een keer te gaan eten bij het restaurant in ons hotel. We bekijken de menukaart en dit blijkt een Italiaan te zijn. De kaart is in het Japans en Italiaans. Erg logisch… Een 4-gangendiner kost 3,500 Yen (ca. 27 euro). We kunnen bij het hoofdgerecht kiezen uit pasta of pizza. We kiezen beide voor een pasta, alleen we weten niet wat voor pasta, aangezien ons Italiaans net zo goed is als ons Japans. Omdat het een vrij sjiek restaurant is, doen we ruig en nemen er een glas wijn bij. Het voorgerecht en tussengerecht mogen we niet kiezen. Dit wordt een verrassing. Bij het dessert mogen we kiezen uit ijs of kaas. Martijn kiest ijs en ik kaas. Als eerste krijgen we een gezamenlijk bord met wat stukjes groente (tomaatje, paprikaatje, blaadje sla etc) welke we moeten dopen in een dipsaus. Het tussengerecht bestaat uit vier verschillende kleine hapjes: twee keer vlees en twee keer vis. Ook dit smaakt erg lekker. Dan komt het hoofdgerecht. Beide hebben we spaghetti, maar Martijn heeft een rode saus en ik een pittig dun sausje. Ook dit smaakt lekker. We krijgen er ondertussen een glas water bij en bij het ophalen van de borden vraagt de bediende of we koffie of thee lusten. We bestellen beide koffie. Dan komt het nagerecht. Ook dit smaakt ons prima en na de koffie krijgen we de rekening: 9,130 Yen, omgerekend ca. 69 euro. Dat vinden we dus helemaal niet duur! In Nederland geven we gemiddeld meer uit voor een 4-gangendiner.
We buiken wat uit op de kamer en ik begin aan het verslag wat ik nu dus aan het typen ben. Morgen moeten we vroeg op, dus de ogen gaan zo sluiten. De wekker gaat op 6.30 uur, want de bus naar Fuji-Q Highland vertrekt al om 7.40 uur.