Zondag 12 april: Tokyo
Als vandaag om half 8 de wekker gaat, snoozen we nog een half uurtje. Even snel internet gecheckt en we gaan op weg naar Yomiuriland. Dit ligt iets buiten Tokyo en hebben de Keio metrolijn nodig. Volgens de Tokyo OV-site kunnen we de expresstrein nemen naar Chofu en vanuit daar met de localtrein naar Keio-yomiuri-land. We hebben blijkbaar echt door hoe het systeem werkt, want zonder moeite bereiken we Keio-Yomiuri-land. Voor Yomiuriland moeten we alleen nog even met een kabelbaantje mee vanuit het station. We hebben een prachtig uitzicht en zien een paar prachtige achtbanen voorbij komen. We verbazen ons over één baan: die is lang en gaat gewoon de bossen in!
We kopen een entreekaartje en we bekijken de plattegrond. We zien een 5-tal achtbanen welke we willen doen. Als eerste doen we Bandit. Degene welke in de bossen verdwijnt zoals we vanuit de kabelbaan zagen. Er staat een wachttijd van ongeveer een kwartier. Als we instappen zien we dat de karretjes op boomstammen lijken. Erg leuk! De baan zelf is ook leuk, maar de beugels doen erg pijn. Vooral bij Martijn drukt het enorm op zijn schouders. We lopen weer verder en onze tweede achtbaan wordt SL Coaster, een semi-kiddie (zo noem ik het maar, want een kinderachtbaan is het niet, maar ook niet echt voor de volwassenen). Het is een vrij korte rit, maar de plek van opstappen maakt het wel grappig. Als je ingestapt bent, duikt het karretje meteen naar beneden, doet zijn ding en daarna wordt het karretje pas weer omhoog gehaald met een lifthill. We lopen weer verder en zien dat de Loop Coaster het niet doet. Erg jammer, want deze baan heeft als bijzonderheid dat hij om-en-om met een normaal karretje en dan weer met een stand-up karretje rijdt (dit laatste betekent dat je in het karretje staat. Leuke ervaring, weten we van onze USA-trips).
We komen uit bij White Canyon, een houten achtbaan. We merken gelijk dat de karretjes anders zijn dan anders. Er zit een raar soort rolbeugel boven ons hoofd. Waar dat nou weer goed voor is, geen idee. Naar ons idee erg overbodig. Dit rit zelf is erg leuk. Je wordt wel alle kanten opgesmeten en er zitten af en toe van die rare knikjes in, maar toegegeven: hij is eigenlijk best leuk! We lopen naar de Loop Coaster om te kijken wat er aan de hand is. De baan krijgt een inspectie. We weten niet of dit de hele dag gaat duren of dat hij alsnog later op de dag open gaat, maar het is nog maar half 12 en we zijn eigenlijk al bijna klaar in het park.
Onze vierde achtbaan wordt een echte kiddie! We mogen maar liefst twee rondjes met de Wan-wan coaster Wan Dit. Daarna gaan we naar Sky Cycle, een attractie waar we zelf mogen fietsen. Dat wil zeggen, waar ik mag fietsen, want Martijn is veel te groot om te kunnen trappen. Maar wat een geluk voor mij, de fiets fietst soepel en we zijn snel rond.
We eten wat en kijken nogmaals naar de Loop Coaster. Er lijkt nog geen verandering en wij besluiten om maar weer terug naar Tokyo te gaan. Van de week zagen we een poster met een achtbaan erop en na een speurtocht op internet bleek dit het parkje Hanayashiki te zijn. Dit parkje ligt precies naast de Senso-Ji, welke we ook op de planning hebben staan. Dus twee vliegen in één klap!
Via de omgekeerde weg zoals we gekomen zijn, gaan we weer terug naar Shinjuku. Ook dit gaat weer helemaal volgens de planning en vanuit Shinjuku reizen we verder naar station Asakusa. Als we op straatniveau zijn, is het nog maar een goed twee minuten lopen en dan staan we voor de Kaminarimonpoort. Er staat behoorlijk wat toeristen voor de poort en wij banen ons een weg en lopen onder de poort door. Vervolgens komen we uit in een soort klein winkelstraatje, waar men behoorlijk wat souvenirtroep verkoopt.
Als we bijna bij de Hozo-Mon poort aankomen, rijdt er een kar met trommelde mensen erop doorheen. Ze gaan voor de pagode met vijf verdiepingen staan en beginnen een soort van ritueel. Na een minuut of 5 zijn we het beu en lopen weer verder, door het hoofdgebouw heen en verlaten dit gebouw aan de linkerkant. Het is behoorlijk druk en we willen er weg.
Links van Senso-Ji is het parkje Hanayashiki: het oudste pretparkje in Japan. Ze hebben zowaar een achtbaan, welke de oudste achtbaan van Japan blijkt te zijn (geïntroduceerd in 1953). We kopen een entreekaartje en we moeten voor de achtbaan ook bonnen kopen. We besluiten om niet de onbeperkte rittenkaart te kopen, omdat we eigenlijk alleen maar geïnteresseerd zijn in de achtbaan. Het parkje zelf doet ons erg denken aan Tivoli in Denemarken. Er hangt een leuke en gezellige sfeer rond.
Voor de achtbaan moeten we een half uurtje wachten. Als we instappen, merkt Martijn dat hij eigenlijk wat te groot is voor het karretje en de rit zelf was vrij ruw. Je gaat maar één rondje, maar gaat als een gek omlaag en gaat niet subtiel de bochten in. Hierdoor stoot Martijn zijn arm en het lijkt erop dat het wat dik en blauw wordt. Maar goed, we kunnen hem wel weer aanstrepen op onze coasterlijst. We lopen nog wat rond en merken dat we honger krijgen. Onze planning is om weer naar Roppongi te reizen, maar niet voor TGI. Dit keer willen we toch echt Tony Romas eens uitproberen.
Martijn eet een combigerecht (kip en spare-ribs) en ik kies voor een steak (hoe kan het ook anders…) Het smaakt lekker, maar Martijn gerecht bestaat uit maar vier ribs en smaken zoals ze ook bij TGI smaken, terwijl meneer Romas toch erg bekend staat voor zijn ribs. Een kleine tegenvaller dus. Uiteindelijk hebben we wel genoeg gegeten en we besluiten om weer terug te gaan naar het hotel. We zijn lekker vroeg op de kamer en zoeken uit hoe het precies werkt met de Shinkansen. We willen morgen namelijk de vouchers omruilen voor tickets.
Ook ik begin weer aan het verslag, Martijn zoekt de foto’s uit en niet veel later gaan we slapen.