Maandag 6 april: Tokyo
Wederom gaat om 6 uur de wekker, zodat ik aan het verslag kan beginnen. Als ik daar een goed uurtje later mee klaar ben, wordt deze tezamen met de foto’s geüpload en zijn we klaar voor vertrek naar wederom DisneySEA. Omdat het de broodjes bij AM-PM goed zijn bevallen, kopen we wederom hier ons ontbijt. Als we bij Shinjuku Station aankomen, zien we dat de spits intussen begonnen is. We lopen als enige tegen de horde in. Er lijkt geen eind te komen aan de meuk forenzen. Wat een prachtig gezicht om dit te zien. Niet voor te stellen dat hier elke dat zoveel mensen komen. Pas na een minuut of 5 lukt het ons om door de poortjes te gaan. We lopen zo dicht mogelijk langs de muur af, zodat we niet omver worden gelopen.
Als we op het perron aankomen, staat er al een metro klaar. Echter we stappen niet in. Dit gaat zelfs ook niet meer. Zo vol zit de metro. Voordeel van wachten op de volgende metro, is dat we nu vooraan in de rij staan om in te stappen. Hier in Japan sta je namelijk allemaal netjes in een rij om de metro in te kunnen stappen. Goed geregeld!
De volgende metro komt binnen twee minuten voorrijden. Ook deze metro zit vrij vol, maar hiermee kunnen we wel mee. Uiteraard wordt het wel staan. Op Tokyo Station stappen we weer over op de metro naar Disney. Deze zit gelukkig iets minder vol. Als we om half 10 aankomen bij Disney, blijkt dat het niets uitmaakt of je doordeweeks of in het weekend gaat. Ook vandaag staat er een behoorlijke rij. Het park is nog niet open en moeten een half uur wachten. Als we na een goed 20 minuten omkijken, zien we dat de rij tot ver naar achteren is gelopen. Dat wordt dus weer Fastpassen, alhoewel we eigenlijk nog maar een paar attracties hoeven te doen.
Als eerste lopen we weer naar Journey to the Center of the Earth. Er staat een wachttijd van 5 minuten, maar halen ook meteen een fastpass voor later op de dag. Alhoewel dit niet veel later op de dag is, omdat de retourtijd op 11.00-12.00 uur staat. We gaan weer in de rij staan en het blijkt 10 minuten wachten. Maar dat vinden we helemaal niet erg. Mijn god, wat een rit weer! Er zit zelfs airtime in!
Het volgende op de planning is Stormrider, echter we lopen wat verkeerd en komen uit bij Flounder’s Flying Fish Coaster. Een enorm kinder-achtbaantje, maar wij zouden wij niet zijn, als we die over zouden slaan. De wachttijd is tenslotte nog geen 5 minuten. Martijn pas nog maar net in het karretje, al zit hij wel behoorlijk klem met zijn knieën. Maar goed, we hebben er weer een credit bij!
Ik kijk op mijn horloge en zie dat het bijna 11 uur is. Op de fastpass van Journey staat ook dat we vanaf 11 uur weer een volgende fastpass mogen halen. We besluiten dit te gaan doen voor de attractie van Indiana Jones. Hier is de retourtijd 12.40-13.40 uur. We lopen weer terug naar Journey to the Center of the Earth en beseffen dat dit hoogstwaarschijnlijk de laatste keer is. Vaarwel mooie en geweldige attractie! Tot ooit, misschien! We gaan weer verder met de planning en lopen naar The Magic Lamp, een 3D film met live acteurs. Erg leuk gedaan. Daarna lopen we naar StormRider. Hier is de wachttijd 40 minuten, maar aangezien ook de fastpass voor Indiana Jones ingaat, besluiten we niet het risico te nemen om deze net mis te lopen. Goed, we lopen dus weer terug naar Indiana Jones. De normale wachttijd is langer dan gisteren, dus we zijn enorm bij met onze fastpassen.
Als we na een goed half uurtje weer terugkomen bij StormRider is de wachttijd inmiddels opgelopen naar 60 minuten wachten. Aangezien er ook geen fastpassen meer te verkrijgen zijn, besluiten we de 60 minuten maar te wachten. Helaas is de wachtrij geheel buiten en dat is vrij warm. Eenmaal na een goed uurtje in de attractie, blijkt het een simulator te zijn. Niet super spectaculair dus, maar het is wel een leuke simulator.
Na StormRider stappen we in de attractie ernaast: Aquatopia. Wat een geweldig systeem zeg. Het zijn bootjes die op waarschijnlijk niets van magneten door het water varen, maar dan op een super leuke manier. Draaiend, tollend, achteruit… Je weet gewoon niet waar je heen gaat. Na Aquatopia stappen we de Electric Railway in, welke ons naar het Waterfront gedeelte van het park brengt. Hier maken we nog wat foto’s van de Venetian Gondolas en besluiten dan om het park te verlaten. We hebben alles gedaan wat we wilden doen tenslotte. We overleggen of we nog terug zullen gaan naar het andere park van Disney, maar komen tot de conclusie dat we daar niets meer hoeven te doen. We hebben niet alles gedaan in dat park, maar veelal zijn ook te vinden in Disney Parijs en aangezien we daar een jaarpas voor hebben, is de behoefte niet zo erg om die attracties nu nog te gaan doen.
We lopen naar Ikespiari, het uitgaansgebied van Disney. Zoals Disney Village in Parijs of Downtown Disney in Orlando, alhoewel hier maar één Disneywinkel te vinden is en voor de rest alleen maar gewone winkels. Wel hebben ze hier een Planet Hollywood. We hebben ook al wat honger gekregen dus bekijken de kaart. Iets wat teleurstellend zien we dat de steaks hier ongelooflijk duur zijn. Zoals wij omreken zou een simpel stuk vlees bijna 30 euro kosten! Dat vinden we teveel van het goede en kijken naar hun pasta-aanbod. Dit bevalt ons beter, namelijk een goed 15 euro. Als we naar binnen willen gaan, horen we dat het creditcardsysteem er tijdelijk uit ligt en dat we alleen met gepast geld kunnen betalen. We wagen de gok niet, aangezien we niet weten of we wel genoeg geld bij ons hebben. We belanden uiteindelijk in het restaurantje ernaast. Hier hebben ze voor 15 euro wel een steak. Als we na 5 minuten het bordje voor onze neus krijgen, zien we dat het niet geheel overeenkomt met het plastiek bordje wat buiten ligt. Vooral de hoeveelheid champignons ontbreken en ook de gepofte aardappel ligt er niet bij. Maar we gaan hier niet over zeuren, want het lijkt erop dat ze niet zo goed Engels spreken. Lijkt ons niet verstandig om dit uit te gaan proberen. Maar ondanks dat het er niet zo uitziet als op het plaatje, smaakt het toch wel oké.
Na het eten bekijken we op de metrokaart hoe we naar La Qua/Tokyo Dome moeten. Het lijkt vrij gemakkelijk. Terug naar Tokyo Station en dan overstappen op de Manunouchi Line naar Korakuen. Als we bij Tokyo Station over willen stappen, moeten we eerst nog een behoorlijk stuk lopen. Martijn maakt de opmerking: “ja, zo gaat het hele idee van een metrosysteem natuurlijk weg, als je eerst nog een paar kilometer zelf moet lopen”. Onze voeten doen namelijk behoorlijk pijn en we zijn ook nog eens vrij moe. Als we aankomen bij de Manunouchi lijn, zien we dat het inderdaad vrij gemakkelijk werkt. We zijn nu op Tokyo Station welke M17 heet, en we moeten uitstappen bij M22. Er staat ook aangegeven dat de linkse trap voor M17 tot en met M1 is en de andere trap voor M17 t/m M25. We nemen dus de rechtse trap.
Als we aankomen op Korakuen Station staat er ook al netjes ‘to Tokyo Dome’ aangegeven. En inderdaad, als we de trap naar boven nemen, staan we recht voor Tokyo Dome en La Qua. Wat een geweldige achtbaan staat er voor onze neus. En hoog! Echter is het al behoorlijk donker geworden en besluiten we om een keer in daglicht terug te komen, want we willen graag wat uitzicht hebben als we in de achtbaan zitten. We lopen een klein rondje door La Qua en zien leuke attracties.
Na een goed half uurtje zijn we weer terug bij het metrostation en besluiten om lekker terug naar het hotel te gaan. De voeten doen nu toch wel erg veel pijn en we snakken naar een bed. Alleen, hoe komen we nu terug bij het hotel? Als we op de metrokaart kijken, zien we door de bomen het bos niet meer. Het lijkt erop dat we de Oedo Line moeten hebben, maar die staat nergens aangegeven op het station. Maar gelukkig zijn de Japanners erg behulpzaam. We hoeven maar even moeilijk te kijken op ons kaartje en meteen staat er weer een dame die in het Engels vraagt waar we heen moeten. Als we zeggen naar Shinjuku, zit ze zelf ook even te puzzelen op ons metrokaartje. Ze vraagt het nog even na aan een personeelslid van de metro en het blijkt dat we de Marunouchi Line weer terug moeten nemen richting Tokyo Station, maar niet over hoeven te stappen.
Zo gezegd, zo gedaan, echter bij Shinjuku Station besluiten we om een keer niet de Zuid uitgang te nemen, maar de Oost uitgang. Als we weer boven op straatniveau staan, zien we geen enkel punt waar we heen moeten. Met wat lichtelijk paniek lopen we gewoon maar ergens wat heen. We zien ineens wel een toren waar onze hotelkamer op uitkijkt, we lopen dus maar die richting op. Gelukkig komen we een straatplattegrond tegen. We bekijken de kaart en gelukkig zien we hoe we moeten lopen. We zijn behoorlijk een eind uit de richting en komen er achter dat Shinjuku Station intens groot is! Omdat we nu weten waar we heen moeten, genieten we van de drukte. Allemaal leuke straatjes en overal ruik je lekker eten.
Als we aankomen in onze hotelkamer, ploffen we op bed neer en niet veel later gaat het licht uit.