Donderdag 9 april: Tokyo
Na één keer snoozen staan we om 6.40 uur op. We checken snel het internet en lopen om 7.20 uur het hotel uit. Nu we weten waar we moeten zijn, zijn we snel bij de busstation. We kijken op het bord op welke gate de bus komt, maar daar zijn de Japanners zelf ook nog niet uit. Bus 1 gaat bij gate 2 staan, maar is niet onze bus. Er komt een tweede bus aan. Bus 1 rijdt naar gate 1 en op het bord verschijnt dat onze bus op gate 2 te vinden is, echter op de bus zelf is een andere bestemming aangegeven. Nog geen twee minuten later veranderd het bord dat onze bus gereed staat op gate 1. We checken het nog even na bij de chauffeur: “fuji-Q?” “yes, yes, Fuji-Q”. Oké, de goede bus is gevonden. We gaan zitten op onze gereserveerde plaatsen en nuttigen het ontbijt.
Na een goed anderhalf uur rijden verschijnt er een ontzettend mooie berg in zicht: Mount Fuji! Nog geen kwartier later staan we op de parkeerterrein van Fuji-Q. We zien een paar mooie achtbanen in ons zicht en vol verwachting lopen we het park binnen.
Op de planning staan zeven achtbanen. Het lijkt erop dat het niet druk is en gaan als eerste in de rij van Fujiyama staan. Dit is een vrij hoge coaster, echter van dezelfde fabrikant als Manhattan Express (New York, New York hotel in Las Vegas) en dat was onze ergste rit ever. Dus onze verwachtingen van Fujiyama is niet erg hoog. Het begin van de coaster is echt geweldig! Deze doet helemaal niet pijn… tot het laatste moment… Dan begint het te schudden, de bochten zijn niet subtiel en je zwiept alle kanten op. Dit is dus alles behalve geweldig! Jammer, het begon zo goed.
We zien dat Eejanaika en Dodonpa aan het testdraaien zijn. Blijkbaar zijn deze banen nog niet open. Onze volgende achtbaan wordt Zola 7. Dit is een schietattractie gecombineerd met een achtbaan. Als eerste mag je punten scoren door middel van op monsters te schieten en op het laatst wordt het een achtbaantje. Op deze baan hebben we niets op aan te merken, behalve dan dat het schietgedeelte vrij moeilijk is. De pistolen zitten aan het karretje vast waardoor het erg moeilijk richten is. Uiteindelijk heb ik niets te klagen, want ik heb van Martijn gewonnen!
Na Zola 7 stappen we in Mad Mouse. Een leuke muisattractie, echter zitten we met zijn tweeën in een karretje en dat is vooral voor Martijn enorm krap. Als we zien dat Dodonpa vol zit met mensen, lopen we die kant op. Dodonpa is een afschietbaan met verderop een 90 graden omhoog en weer met 90 graden omlaag gedeelte. Zo´n soort baan hebben we als eens eerder gedaan in USA (Hypersonic XLC in Kings Dominion), maar deze is afgebroken. Niet tot onze spijt, want die baan was echt ontzettend pijnlijk. Na een half uur wachten stappen we in. Het eerste gedeelte (het afschietgedeelte) is geweldig! Ontzettend snel en er zijn kriebels in de buik, maar dan… het 90/90 gedeelte. Dit was echt pijnlijk en niet subtiel!
Ik kijk op onze coasterlijst welke Martijn uitgeprint heeft van de RCDB-site (RollerCoasterDataBase). We hebben er vier gedaan, dus nog drie te gaan. Ondertussen zien we dat ook Eejanaika mensen in de karretjes heeft zitten en lopen naar deze baan. Eejanaika is een vrij unieke baan. Het is een 4 dimensionale baan (de karretjes zelf kunnen ook bewegen tijdens de rit) en er zijn er maar twee in de wereld. Eentje in Six Flags Magic Mountain bij Los Angeles en dus deze in Japan. Die in de USA hebben we al gedaan en beviel ons uitstekend en we zijn dus ook heel benieuwd hoe deze baan in Japan is. Hier wachten we bijna een half uur en dan mogen we plaats nemen. Ik kan er vrij kort over zijn: NIET LEUK! De bochten zijn ook hier niet subtiel en de kar rammelt ontzettend. Martijn heeft er zelfs hoofdpijn van gekregen.
We rusten wat uit op een bankje en vervolgen daarna onze plicht. Zo voelen we het althans. Fuji-Q is echt een tegenvaller en we dopen dit park daarom ook om tot Fuji-Crap. Het thema van dit park is ook vrij herkenbaar: beton! Nergens doen ze hun best om een beetje sfeer in het park te brengen en dan vallen de achtbanen ook nog eens tegen.
Onze volgende achtbaan wordt Fuwa Fuwa Osora No Dai-Bouken (ja, zo heet deze achtbaan echt). Hamtaro staat hier centraal en we gaan er daarom ook vanuit dat het een kinderachtbaan betreft. Dit blijkt ook wel als we in de rij willen gaan staan. Er staat een bord met max. 1,90 meter. Martijn is 1,97 meter. Weer te groot! We doen net alsof onze neus bloedt en we gaan gewoon met zijn tweeën in de rij staan. Eenmaal bij het karretje aangekomen, mag Martijn gewoon instappen. Wat nou te groot? Het is een hangende achtbaan met aparte karretjes. We vinden hem geweldig! Eindelijk een achtbaan in Fuji-Q die wél leuk is!
Even verderop stappen we in een soort piranha op een glijbaan. De Japanners kijken verbaast naar ons, we stappen namelijk als enige zonder poncho in. We gaan met een rondbootje naar boven en als we los gelaten worden gaan we al draaiend weer naar beneden. Dit is echt leuk! Uiteraard worden we vrij nat, maar niet doorweekt. We vinden de Japanners maar watjes, met hun poncho’s! Het is ontzettend lekker weer, dus een beetje nat worden vinden wij helemaal niet erg.
Vervolgens lopen we naar Thomasland. Een kindergedeelte wat als enige van het park een beetje aangekleed is. Onderweg komen we langs een bergje waarop je prachtig uitzicht hebt op het park, maar vooral op Mount Fuji!
In Thomasland bevindt zich ook onze laatste achtbaan welke op ons to-do lijstje staat, maar we worden teleurgesteld. Er zijn allemaal mannetjes bezig met de baan en het blijkt dat ze voor onderhoud bezig zijn. De baan gaat vandaag ook niet meer open… Ach, het is natuurlijk ook maar een kiddie-coaster. We eten wat frietjes en komen tot de conclusie dat we het hele park gezien hebben. Als ik op mijn horloge kijk, is het nog maar half 2 terwijl onze terugreis reservering op 17.18 uur staat. We gaan proberen of we ook eerder de bus mogen nemen en dit lukt. Om half 3 zitten we in een bus terug naar Shinjuku Station.
Onderweg maken we de planning om nog even Tokyo zelf in te gaan. Het plan is om de wijk Harajuku te gaan bezoeken. Vooral veel aparte kleding is hier te koop en het is behoorlijk druk in het smalle bekende straatje: Takeshita-dori. Het lijkt een klein beetje op Amsterdam met zijn vele souvenirwinkels. Even verderop bezoeken we het Togoheiligdom, maar dit stelt niet zo veel voor. Het is maar een klein huisje en vrijwel geen toerisme. We lopen verder over de Takeshita en komen uit bij een ander smal straatje met veel designwinkels. Als we weer verder lopen, komen we uit bij Omote-Sando. Hier staan winkels van de bekende topontwerpers als Ralph Lauren, Dior en Lacoste. Ook komen we hier een telefoonwinkel tegen waar ze Disneymobieltjes verkopen. Wat grappig zeg!
Als we door onze Capitoolgids bladeren, ziet Martijn dat je in het Roppongidistrict Tony Romas en een Hardrock Café kunt vinden. We hebben enorm zin in een goede steak en een Tony Romas klinkt als muziek in onze oren. Als we in Roppongi uitkomen, weten we even niet welke uitgang we moeten hebben. We kiezen voor Roppongi Hills, maar als we even later op straatniveau staan, zien we geen Tony Romas. We lopen wat verder en ineens zien we daar een Outback Steakhouse en een TGI Friday’s! Beide behoren tot onze favorieten Amerikaanse restaurants. We besluiten dat het een TGI wordt en onze glimlach wordt alleen maar groter als we horen dat het tot 19.00 uur happy hour is. Het is 18.15 uur, dus twee cocktails passen er nog prima bij. We genieten enorm! Om 19.00 uur gaan we naar boven. Martijn bestelt spare-ribs en ik een steak met beide een glas rode wijn. Hier weten ze hoe ze een steak moeten maken. We nemen nog een toetje na en als we anderhalf uur later TGI Friday’s verlaten, merken we dat we een beetje aangeschoten zijn.
We gaan weer met de metro naar ons hotel. Het blijkt een rechtstreekse verbinding te zijn en stappen precies naast ons hotel uit. Dit biedt perspectieven voor morgenavond! Op onze hotelkamer begin ik alvast aan het verslag, maar dit is behoorlijk moeilijk als je wat aangeschoten bent. Martijn is al naar dromenland vertrokken en ik volg hem niet lang daarna.