Maandag 20 april: Osaka
Gisterenavond veel te laat naar bed! We bleven hangen bij de film ‘Phonebooth’. Een geweldige spannende film is dat en daardoor ging het lichtje pas om kwart voor één uit…
Als de wekker om 9 uur gaat, kunnen we maar moeilijk wakker worden. We snoozen een paar keer, dan staan we op en beginnen rustig de dag. Op de planning staat Kyoto met zijn vele tempels gepland. Maar deze tempels zullen er om 12 uur ook nog wel staan, dus ons motto van vandaag: vooral niet haasten! Om kwart voor 11 nemen we de Shinkansen naar Kyoto en na een goed kwartier rijden, komen we aan op Kyoto Station. We stappen uit en bekijken waar we als eerste heen willen. Dit wordt Kasteel Nijo. Alleen, hoe gaan we daar heen? Kyoto blijkt namelijk qua trein- en metrovervoer niet zo uitgebreid als Osaka of Tokyo. Als we het kleine kaartje van de trein en metro hebben bekeken, weten we hoe we naar Kasteel Nijo moeten. We bekijken eerst nog het mooie station van Kyoto. Dit station is namelijk in 1997 opnieuw gebouwd en door de glazen wanden, tribune-achtige trappen en huizenhoge ruimte is het een vrij futuristische aanblik. Echt een prachtige ruimte!
We gaan met de roltrappen helemaal naar boven en hebben vanuit daar een uitzicht op de zuidkant van Kyoto. Het is vrij bewolkt en daardoor is het uitzicht nogal sober. Als we weer beneden zijn, nemen we de JR-trein naar station Nijo. Vanuit daar is het nog een stuk lopen naar Kasteel Nijo. Onderweg merken we dat Kyoto maar een saaie stad is. Wellicht zijn we nog niet in het bruisende gedeelte van de stad.
Eenmaal bij Kasteel Nijo betalen we entree en lopen naar binnen. Het is een mooi complex. Het is ontworpen door Shogun Tokugawa Ieyasu en was een symbool voor de macht en rijkdom. We moeten onze schoenen uitdoen en als we door de gangen lopen, horen we vogelachtige piepgeluiden. Dit blijkt de vloer te zijn en is met de geluiden ontworpen om zo mogelijke indringers te verraden. We bekijken de verschillende vertrekken in het kasteel, maar vinden alles nogal van hetzelfde. Het zijn steeds lege ruimtes waar ooit een ontvangsthal, studeerkamer of woonvertrek is geweest. Telkens wel mooi met beschilderde muren, maar ook die lijken ons steeds van hetzelfde. Als we door het kasteel heen gelopen zijn, bekijken we nog even de tuin en bekijken dan waar we verder naar toe gaan in Kyoto.
Ons volgende bezoekje wordt aan het Keizerlijk Park. Hier is ook het Keizerlijk Paleis te vinden. We zien dat er vanaf Kasteel Nijo geen metro of trein daarheen gaat en we gaan dus lopend naar het Keizerlijk Park. Na een goed half uurtje lopen, komen we aan bij het park. We vinden het maar een saai park en gaan even op een bankje zitten. Iets verderop zijn ze met een photoshoot bezig. Twee meiden in een kimono worden door twee fotografen op de foto gezet. Het blijkt nogal lollig te zijn, want de meiden giechelen continue.
We lopen weer verder en als we bij het Keizerlijk Paleis zijn, zien we dat het gesloten is. Ik kijk in onze Capitool Gids en zie dat het paleis tot maar 14.00 uur te bezoeken is. Op mijn horloge is het dan 13.58 uur. We lopen om het Paleis heen en zien dat de Keizerlijke Hofhouding nog wel te bezoeken is. Echter om binnen te mogen, moet men eerst bij een of ander gebouw een permit halen. Dit gaan we dus niet doen en we lopen het park uit.
Gelukkig is aan de noordkant van het park wel een metrostation en we nemen daar de metro naar Keage, want we willen via het Filosofisch pad naar het Zilveren Paviljoen. Als we eenmaal op station Keage zijn, bekijken we het plattegrondje om te kijken hoe we precies bij het Filosofisch pad komen. Deze tocht zal 1.5 kilometer zijn en daarna moeten we natuurlijk ook weer 1.5 kilometer teruglopen om weer bij het metrostation te komen. We kijken elkaar aan en denken hetzelfde: dat gaan we dus niet doen! We zijn vrij moe en als we eerlijk zijn, kunnen de tempels ons niet meer zo boeien. Waarom onszelf pijnigen om weer een of ander gebouwtje op de foto te kunnen zetten? We kijken verder in de Capitool Gids om te kijken of er misschien iets boeiender te vinden is in Kyoto. Het Giondistrict en het Pontocholaantje lijkt ons wel wat. Het Giondistrict is de bekendste Geishawijk. Uiteraard kun je de Geisha’s niet van buiten zien, aangezien geisha’s alleen optreden op privéfeesten. We nemen de metro weer terug en stappen uit bij Sanjo-Keihan. Als we over de Kamo zijn gewandeld (een rivier), zien we een Starbucks. Daar waren we enorm aan toe: cappuccino!
Na een goed half uurtje lopen we het Pontocholaantje in. In de Capitool Gids staat dat je dit straatje het beste ’s avonds kunt bezoeken. Er zijn namelijk ontzettend veel restaurantjes te vinden en deze worden natuurlijk om 4 uur nog niet echt bezocht. Het laantje ziet er dan ook nog verlaten uit. We lopen de Shijo-dori in. Dit is de hoofdstraat van Gion en scheidt hiermee het district in Noord- en Zuidgion. Op de borden boven de straat zijn de woorden ‘willkommen en bienvenue’ te lezen. We maken hierop dan ook uit dat deze straat vrij toeristisch is. Dit blijkt ook wel aan de prijzen welke de restaurants vragen.
Aan het eind van de straat is het Maruyama Park te vinden. Volgens onze Gids is hier de grootste poort van Japan te vinden. We vinden van alles, maar geen grote poort. Althans, komen twee poorten tegen, maar deze zijn niet echt groot vinden we, dus kan het nooit dé grootste poort zijn. We lopen weer terug en via een parallelwegje van Shijo-dori komen we uit bij Hanamikoji-Dori. Het straatje ziet er nogal dubieus uit. Beetje geheimzinnig. Alle deuren houdt men dicht. Ondanks dat zijn er ontzettend veel toeristen te vinden.
Martijn wijst naar een taxi welke voorbij komt en daar zit ze, op de achterbank: een Geisha! Gezicht wit geschminkt en vel rode lippenstift op. Helaas ging het moment te snel voorbij voor een foto (alhoewel ik me ook niet voor kan stellen dat het erg gewaardeerd wordt als je een Geisha op de foto zet).
We lopen weer verder en komen weer uit op de toeristische Shijo-dori. Het is inmiddels half 6 geworden en krijgen al wat honger. Een mooie gelegenheid om weer terug te gaan naar het Pontocholaantje. We bekijken de verschillende menukaarten van de restaurants en bij Cuisine Mimasuya ziet de menukaart er erg aantrekkelijk uit. Als we binnenstappen, moeten de schoenen uit. Ook lekker vertrouwend. Zouden ze bang zijn dat we er anders zonder te betalen er vandoor rennen? ? Martijn neemt een biertje en ik een wit wijntje. We nemen als voorgerecht een bordje met verschillende hapjes. De ober heeft wel uitgelegd wat het allemaal is, maar onthouden hebben we het niet. Het smaakte wel lekker overigens. Als hoofdgerecht heb ik een sirloinsteak (in stukjes) in soyapepersaus en Martijn vlees in stukjes met drie verschillende sausjes. Het smaakt ons erg goed. Als ik mijn laatste stukken vlees wil opeten, kijkt Martijn mij sip aan en vraagt of ik dat allemaal zelf ga opeten. “Ja schat… allemaal!” Martijn is teleurgesteld en mompelt iets van “Jammer”. Ik strijk over mijn hart en geef hem alsnog een stukje. Helemaal blij en in zijn sas geniet hij van dit stukje. Vlees in soyapepersaus rocks! We besluiten nog een toetje te nemen. Martijn iets met chocolade en ik neem iets met appel en kaneel. Ook dit smaakt ons erg goed.
Tevreden verlaten we het restaurant. Inmiddels is het donker geworden en het Pontocholaantje ziet er wat verlaten uit. Waarschijnlijk is iedereen lekker aan het eten. We gaan weer met de metro naar Station Kyoto en nemen hier de Shinkansen terug naar Station Shin-Osaka en om kwart voor 9 zijn we weer op onze hotelkamer.
We komen tot de conclusie dat Kyoto ons erg tegenviel. Waarschijnlijk heeft dit te maken met het sombere weer, onze vermoeidheid wat toe begint te slaan en het feit dat de bezienswaardigheden erg slecht te bereiken zijn met het openbaar vervoer.
Als we het weer voor de dag erna bekijken, zien we dat het van ’s ochtends vroeg, tot ’s avonds laat alleen maar gaat regenen. Zowel in Osaka, als Kyoto, als Himeji. In regen rondlopen hebben we weinig zin. We bekijken daarom dan ook geheel Japan voor het weer. Met de Shinkansen zijn we tenslotte overal lekker snel. Als snel zien we dat alleen in het uiterste zuidpuntje van Japan wat zon is. Als we kijken hoelang we hierover met de Shinkansen doen, komen we van een koude kermis thuis. Met de Shinkansen is het een goed 3.5 uur, maar daarna zouden we nog een anderhalf uur met de JR-trein moeten reizen en vijf uur reizen voor een beetje zon, vinden we toch echt een beetje te veel van het goede. Men vindt het al raar dat we even 1100 kilometer op een dag reizen. Hoe zou men het dan vinden als we bijna 1800 kilometer op een dag reizen voor een beetje zon? Zelfs wij vinden dit niet normaal en we besluiten dan ook om gewoon in Osaka te blijven morgen. We zetten geen wekker en we zien wel. Klinkt eigenlijk als vakantie…