Zondag 19 april: Osaka
Vanochtend staan we vroeg op, want onze Shinkansen naar Nagoya vertrekt om 07.30 uur. We hebben dan ook alleen maar de binnenkant van onze ogen onderweg gezien. Precies een uur en twee minuten later en 186,6 kilometer verder stappen we uit op Nagoya. Vanaf hier moeten we nog met een JR-trein naar Kuwana. Dit is op een minuut na een half uurtje reizen. Als we in Kuwana zijn kunnen we kiezen voor een taxi of met de bus. We kiezen voor dit laatste en gaan op zoek naar een busstation. Als we deze gevonden hebben, weten we even niet welke bus het is en waar we tickets kunnen krijgen. We kijken wat in het rond en zien een verkooppunt. Martijn pakt een blaadje waarop staat Nagashima Spaland en wijst het aan. De verkoper begrijpt het en geeft ons twee buskaartjes. “Maar waar komt de bus dan?” vraag ik aan Martijn. Hij antwoordt dat hij dit zo gaat vragen, maar onze vraag wordt al meteen beantwoord. De verkoper wijst naar een opstapplek recht voor het verkooppunt. Dat is makkelijk. Hij wijst naar een klok en kraamt “twenty” uit. Het is 09.16 uur, dus we hopen dat hij 09.20 uur bedoelt en gelukkig bedoelde hij dat ook. Vrijwel meteen komt er een bus aanrijden. We vragen nog even na of deze inderdaad naar Nagashima Spaland gaat en de chauffeur knikt. Mooi!
Na een minuut of 15 rijden zien we in de verte ineens een ontzettend grote achtbaan opduiken. Vet! Als we na nog eens 5 minuten later precies langs het parkje afrijden, zien we nog veel meer mooie achtbanen. Nagashima Spaland telt in totaal negen achtbanen en we zijn uiteraard van plan om deze allemaal te doen. Als we bij de kassa staan kunnen we kiezen voor alleen entree en dan de attracties los betalen of voor een zogeheten paspoort waarmee je toegang tot het park krijgt en je onbeperkt gebruik mag maken van alle attracties. We kiezen uiteraard voor dit laatste en krijgen een polsbandje om. We pakken een plattegrond van het park mee en bekijken het aanbod. Helaas hebben ze geen plattegrond in het Engels, dus doen we het met de Japanse versie. Ineens zien we 1.90 meter en 1.95 meter staan. En dit bij wel vijf attracties! Het zal toch niet zo zijn dat, in dit pretpark met zoveel geweldige achtbanen, Martijn nergens in mag? We bekijken de plattegrond nog eens goed. “Nummer 1, wat is dat? Oh, dat is maar een frisbee. En wat is nummer 2 dan? Oh, dat is gelukkig maar een Top Spin”. Geen één van de negen achtbanen waarvoor we komen blijkt een maximum te hebben. Gelukkig!
We lopen als eerste richting de Ultra Twister, maar komen onderweg een Keverbaan tegen. Deze doen we eerst omdat we zien dat er geen rij staat. Het klinkt in onze oren het meest logisch om met het kleinste achtbaantje te beginnen. Zoals alle andere keverbanen, is deze ook prima. We pakken ons achtbanenlijstje van dit park erbij en strepen de keverbaan af. Op naar een coasterbingo! (dit wil zeggen, als je alle achtbanen in een park hebt gehad, heb je bingo…) Dan gaan we naar de Ultra Twister. Dit is een achtbaansoort welke zowel Martijn als ik nog nooit hebben gedaan. Je gaat met een karretje naar boven en vanuit daar wordt je gedropt naar beneden. Dan ga je door een soort pijp heen en draai je horizontaal een keer rond en daarna ook nog een keer horizontaal in zijn achteruit. Echt een raar ding. Hij is wel leuk, maar op het moment dat hij van zijn voor- naar zijn achteruit gaat, stoot ik mijn knieën. Deze achtbaan gaat dus niet op de herhaling.
De volgende op onze lijst wordt de Corkscrew. De voorloper van de Python in de Efteling. Deze baan bevat namelijk niet de grote looping, maar wel de horizontale looping. Ook deze baan heeft geen herhalingsfactor. We vinden hem voornamelijk erg traag en saai, maar goed. Alles voor onze bingo he! Onze vierde achtbaan wordt de White Cyclone, een houten achtbaan. Hier zien we voor het eerst een rij staan. We moeten maar liefst 25 minuten wachten. Maar dit was de moeite waard. Wat een geweldige baan! Hij schudt zoals een houten achtbaan hoort te doen en heel belangrijk: hij doet geen pijn! Hij is ook nog eens ontzettend lang en heeft veel bochten en heuvels. Omdat we nog meer banen op de planning hebben, gaan we niet op de herhaling. Misschien later op de dag nog eens…
Als we verder lopen komen we de Wild Mouse tegen. We houden eigenlijk niet zo van muis-achtbanen, maar voor onze coasterlijst slaan we deze natuurlijk niet over. Het leuke van deze muis is, dat ze precies dezelfde muis ernaast hebben staan, maar dan in spiegelbeeld. Helaas hebben ze de rechtse niet in gebruik en gaan we in de rij voor de linkse staan. Hier wachten we 20 mins op. We lijken wel gek, wachten voor een muis!
Wonder boven wonder vinden we de baan ontzettend meevallen. Hij doet helemaal geen pijn, zoals we bij de meeste muizen wel ervaren. Ondertussen hebben we vijf banen afgestreept op onze bingolijst en gaan snel naar de volgende: Steel Dragon 2000! Steel Dragon 2000 is vooral enorm hoog! En dat zijn de achtbanen waar wij enorm van houden. We gaan in de rij staan en als we aan de beurt zijn, hebben we 35 minuten gewacht. Dit vinden we erg meevallen. We zijn dan ook ontzettend blij met onze keuze dat we vandaag dit pretparkje bezoeken en niet morgen. Want dan zouden we hoogstwaarschijnlijk niet alle achtbanen kunnen doen in verband met de regen.
We gaan de lift-hill op. Wat is die ontzettend lang zeg. Geen wonder ook, want hij moet natuurlijk naar een hoogte van 97 meter! Als op de top is, gaat hij zo’n 93 meter bijna recht naar beneden… en hard! Ge-wel-dig! Op het laatst ook nog een paar kleine heuveltjes waarbij je wat airtime krijgt. Deze baan keuren we dan ook meer dan goed!
Als we door de uitgang van Steel Dragon lopen, zien we een elektrische bobbaan. We dachten op de plattegrond gezien te hebben dat dit een kartbaan was, maar het blijkt dus een bobbaan te zijn en die vinden we altijd enorm leuk. Hopla, deze wordt dus ook niet overgeslagen. Het leuke van een elektrische bobbaan is, dat je de baan op volle vaart kan doen. Helaas heb ik de pech dat er voor me een man met een klein kind in de bob zit, waardoor ik dus tijdens de rit wat af moet remmen. Maar de baan zelf is erg leuk!
Dan lopen we weer verder en zien dat de Looping Star het niet doet. Met grote teleurstelling lopen we weer verder. Nu kunnen we geen bingo meer behalen! Als we met een boog om de baan lopen, zien we dat we het verkeerd hebben gezien. Hij doet het wel! Looping Star is identiek aan de achtbaan welke in Slagharen staat, alleen heeft het een ander kleurtje. In onze herinnering is de baan in Slagharen veel hoger, maar toentertijd waren we zelf natuurlijk ook nog een stuk kleiner. Dan lijkt alles groter. We vinden de baan ontzettend soepel voor zo’n oldie.
We lopen weer verder en zien dan dat Shuttle Loop het echt niet doet. We kijken nog eens goed voor de zekerheid, maar nee. Die doet het echt niet! Dus kunnen we alsnog geen bingo halen… Doordat Shuttle Loop het niet doet, hebben we nog maar één achtbaan op de lijst staan: Jet Coaster. We gaan op zoek en tussen de bomen zien we ineens een soort mine-coaster tevoorschijn komen. We stappen in de achtbaan, maar we komen er niet tevreden uit. Echt soepel is hij niet…
Alle achtbanen welke we konden doen, hebben we gedaan en het is dan nog maar 14.00 uur. We besluiten om nog een rondje te lopen voor wat foto’s te kunnen maken en stappen nog twee keer in de White Cyclone. Als we hier de eerste keer van de twee in willen, blijkt dat ze onderhoud aan een karretje aan het plegen zijn. We vragen aan de jongens achter ons wat ze omroepen en het blijkt een minuut of 20 te duren. Uiteraard wachten we hierop. Als we in willen stappen, zien we dat er een karretje bijgezet is. Hierdoor gaat de rij ineens super snel en vandaar dat we hem nog een keer doen. Na deze tweede keer lopen we naar Steel Dragon 2000 om deze ook nog een keer te doen, maar we komen van een koude kermis thuis. Hier is de rij minstens drie keer zoveel als toen wij erin stonden. We besluiten dat Nagashima mooi geweest is voor vandaag en lopen richting de uitgang.
Het is even zoeken, maar we vinden de bus-opstap voor Kuwana Station. We kunnen alleen geen verkooppunt vinden en kijken wat rond. Een man spreekt ons aan of hij ons kan helpen en wij vragen hoe we aan tickets kunnen komen. Hij wijst naar een ticketapparaat en wijst het goede knopje aan. Meteen vertelt hij erbij dat de bus over 20 minuten komt. We lopen dus nog wat rond en snacken wat. Verder verloopt de terugreis weer voorspoedig. Op Kuwana Station komt de JR-trein vrijwel meteen en ook op Nagoya Station kunnen we vrijwel meteen in de Shinkansen terug naar Shin-Osaka.
Op Station Shin-Osaka gaan we op zoek naar eten. We willen niet weer bij de Mac Donalds uitkomen, dus gaan serieus op zoek naar lekkere bordjes. Na een paar restaurantjes bekeken te hebben, komen we bij eentje uit welke lekkere bordjes met rijst heeft. Als we naar een menukaart vragen, verwijst de dame ons naar een kaart op de tafel. Deze is alleen in het Japans en zonder plaatjes. Ze blijken geen Engelse kaart te hebben, dus we kijken wat beteuterd. Ze gebaart naar buiten en wijst naar de bordjes. We vermoeden dat we buiten de bordjes aan mogen wijzen en lopen met haar mee. Gelukkig hadden we het bij het goede eind. Ik kies voor een bordje rijst met visgerechten en Martijn kiest voor een bordje met wat balletjes of iets dergelijks. Bij dit menu blijkt een vrij groot glas bier te zitten en dat gaat er bij Martijn natuurlijk wel goed in. Als we het eten krijgen, blijkt er bij mijn bord ook nog wat miso-soep te zitten. Zowel de soep als mijn bord met rijst smaakt erg lekker, al doet het meer aan Chinees lijken dan op Japans. Martijns bordje smaakt ook erg lekker. We weten nog steeds niet wat hij nou gegeten heeft, maar lekker was het wel.
Rond half 8 zijn we weer op de kamer. Aangezien de oma van Martijn vandaag jarig is, besluiten we haar even te bellen. Via Skype kan dit heel gemakkelijk en goedkoop via de laptop. Nadat we oma gebeld hebben, bellen we ook nog even met mijn ouders. We internetten wat en maken de achtbanenbalans op van deze vakantie. Zo komen we tot de ontdekking dat de Steel Dragon 2.5 meter hoger is dan de Millenium Force in Ceder Point (USA). Dit hadden we niet verwacht. Dat Steel Dragon hoog is, dat zagen we inderdaad, maar hoger als Millenium Force. Echt super! En zo kwamen we ook tot de ontdekking dat we maar twee achtbanen uit de top 10 van hoogste achtbanen ter wereld nog niet gedaan hebben. Dit zijn de nummers 4 en 9 op de lijst (Tower of Terror in Dreamworld – Australië en Titan in Six Flags Over Texas – USA). En op de 7e en 8e plek uit deze lijst staan resp. Thunder Dolphin en Fujiyama. Beide banen hebben wij deze vakantie ook gedaan!
Verder hebben we deze vakantie 14 pretparken bezocht en 41 achtbanen gedaan (Martijn twee minder vanwege z’n lengte), vinden we DisneySEA, Universal Studios, Space World en Nagashima Spaland geweldige pretparken. Tobu Zoo, La Qua, Cosmoworld en Yomiuriland mogen er ook wezen en weten we dat we Fuji-Q, Sega Joypolis, Hanayaskhiki en Sea Paradise niet meer hoeven te bezoeken.
Op het programma van morgen staat Kyoto. We hebben een lijstje gemaakt van wat we willen bekijken. We weten niet of we ook daadwerkelijk het gehele lijstje zullen zien, maar we beginnen gewoon ergens. Verder heeft Martijn vanavond ontdekt dat er op de afstandsbediening ook een knop zit met ‘switch language’. De hele week kijken we al naar alleen Japanse nasynchronisatie, maar met de switch kunnen we nu naar gewoon Engels luisteren! Wat een ontdekking!
We hebben overigens geen last meer gehad van luidruchtige jongens of giechelende meisjes…