Maandag 10 september: Independence (OH) – Altoona (PA)
Een uur voordat de wekker gaat worden we wakker door enorm gekraak van boven. Nee, niet hun bed kraakt, maar de bovenburen zijn druk heen en weer aan het lopen. Doe dat eens niet zo vroeg. Ik besluit om dan maar alvast GTST te kijken.
Daarna lopen we naar de ontbijtzaal. We nemen plaats en beginnen ons gebruikelijke producten bij elkaar te zoeken. Als ik nog een laatste ronde wil doen, zie ik dat er geen brood meer is. Aangezien het ontbijt hier tot half 10 is, hebben we nog drie kwartier, dus zal het zo wel aangevuld worden. Maar als de keukenhulp langskomt om te kijken wat er bijgevuld moet worden en Martijn haar probeert aan te spreken, negeert ze hem volledig. Dan komt ze terug met een bak met roerei, maar voor we er erg in hebben, is ze alweer verdwenen naar de keuken. Martijn besluit om ook maar eens richting de keuken te lopen, om te vragen of het brood aangevuld kan worden. Maar hij krijgt antwoord terug op een iets wat chagrijnige toon. Wat een contrast met die van gisteren. Zij was juist enorm overenthousiast, maar liever dát… dan zo’n chagrijnige muts.
Als we uitgegeten zijn, pakken we onze spullen op de kamer bij één en checken dan uit. Onze navigatie wordt ingesteld op het adres van Flight 93 National Memorial en geeft aan dat het 3.5 uur rijden is. Ik begin deze rit als chauffeur en op de achterbank geven we de ‘kinders’ de tablet met GTST en twee afleveringen van Familie Kruys. Je hebt zo geen kind aan ze. Het is blijkbaar erg leuk want we horen ze regelmatig schaterlachen.
Onderweg valt er toch niets te zien buiten, want het regent net zo hard als de afgelopen dagen. Als we de Ohio Turnpike op willen rijden, zien we dat de afslag er naar toe afgesloten is door wegwerkzaamheden. Dus volgen we de borden ‘Detour’ maar. Uiteindelijk kunnen we alsnog de Turnpike oprijden.
Iets na 11-en rijden we de staat Pennsylvania in en iets verder, nadat ik ruim 2 uur gereden heb, stoppen we bij een Service Plaza om de benen te strekken en van chauffeur te wisselen.
Sterker nog, we houden een hele stoelendans, aangezien ik ook wel eens wil ervaren hoe het eigenlijk is om achterin te zitten. Als Martijn en ik met z’n tweetjes op vakantie zijn, is het ook zo raar dat ik alleen op de achterbank ga zitten he Martijn neemt plaats achter het stuur en mijn vader gaat naast hem zitten. Mijn moeder en ik gaan gezellig samen achterin zitten. Even lekker bijkletsen.
Na anderhalf uur rijden, door de regen, komen we aan bij Flight 93 National Memorial.
We besluiten om als eerste naar de visitor center te rijden. We parkeren de auto en zullen toch een stukje door de regen moeten lopen. Gelukkig giet het niet meer. Als eerste lopen we naar de toiletten. Daar zien we een maquette staan van het gebied.
Ook staan er verschillende vrijwilligers om iedereen van informatie te voorzien. Eén daarvan begint enthousiast te vertellen wat er allemaal te zien is. Ineens beseffen we dat het morgen gewoon exact 17 jaar geleden is en vragen hem of er morgen ook verschillende activiteiten georganiseerd zijn. Hij vertelt dat morgen de president op visite komt en dat je als gewone bezoeker ook kunt komen, echter dat je dan wel moet rekenen op énorm veel security checks. Nu kun je gewoon het terrein op, maar morgen sta je wellicht een uur in de rij om hier naar toe te kunnen.
Dan lopen we naar het Visitor Center en het verhaal wat er die ochtend zich heeft afgespeeld, zowel in NYC, Washington DC en hier, staat vertelt op verschillende muren met tekst en beelden.
Ondanks dat het toch alweer 17 jaar geleden is, maakt het nog steeds behoorlijke indruk. Ook is er een audio te horen van één van de passagiers uit het vliegtuig. Zij heeft tijdens de vlucht op haar antwoordapparaat thuis ingesproken. Haar wanhoop is duidelijk te horen. Ze hoopt dat ze er nog levend uitkomt, maar helaas… dat gebeurt niet. Vanuit het Visitor Center is ook te zien waar het vliegtuig neergestort is.
Buiten, vanaf het uitkijkpunt, is het nog iets beter te zien. Helaas is het weer begonnen met wat regen. Ergens heeft het ook wel iets, dit weer bij zo’n monument natuurlijk. Maar toch,… laat in ieder geval die regen dan weg.
Snel lopen we weer terug naar de auto en rijden we naar de Wall of Names. Als we de auto parkeren, besluiten we om even te wachten totdat de regen iets minder wordt en eten ondertussen met z’n viertjes een Cambridge reep. Toch handig, zo’n lunch. Als de regen gestopt is, lopen we naar de muur met namen.
Bij enkele staan ook wat bloemen. Waarschijnlijk door familie of vrienden neergelegd. Vanaf hier heb je ook een goed uitzicht op waar het vliegtuig is neergestort. De muur ligt in het verlengde van het visitor center en de uiteindelijke plaats waar de impact was. Jeetje, erg indrukwekkend.
Dan lopen we weer terug en rijden we richting de uitgang. Net voordat je bij de uitgang bent, rij je langs de Tower of Voices. Deze zal ergens dit jaar helemaal klaar zijn. Beetje jammer dat ze het nét niet gered hebben met oplevering voor morgen. Wel kunnen we er al naar toe om het te bekijken. Het is een muziekinstrument van 93 feet hoog (uiteraard 93) wat de stemmen van de 40 omgekomen passagiers en crewleden moet laten klinken zodra de wind er doorheen raast. Maar van de veertig windgongs zijn er nu nog maar acht gemonteerd.
We stappen weer in de auto en de navigatie wordt ingesteld op onze overnachtingsplek: Quality Inn in Altoona.
Ruim een uur rijden. Ik neem weer plaats voorin, naast de chauffeur en begin alvast aan het verslag van vandaag. Als we een half uur onderweg zijn, geven we de auto weer wat te drinken en weer een half uur later rijden we Altoona in. We parkeren de auto onder de afdak van de ingang en lopen naar binnen om in te checken. We krijgen kamernummers 238 en 240 toegewezen. Als eerste lopen we naar de kamers om deze te checken. Beide zijn helemaal goedgekeurd.
We lopen weer met z’n vieren naar beneden om onze bagage op te halen. De koffers installeren we op zo’n trolley en de auto wordt twee stappen verder geparkeerd.
Niet lang nadat we onze bagage in de kamers geïnstalleerd hebben, lopen we naar het restaurant van vanavond: Perkins Restaurant & Bakery. Vanuit onze hotelkamer zien we hem al liggen. Mijn vader gaat voor de Chicken Strips Dinner, mijn moeder voor de Grilled Pork Chops, Martijn kiest voor een Steak & Peppers Skillet en ik neem de Steak Medallions with mushrooms. Het smaakt ons helemaal prima.
Na het eten besluiten we om nog even naar Ross te rijden. Wellicht hebben ze hier weer andere koffers dan die in Chicago. Maar echt veel hebben ze niet in het assortiment. We lopen nog wel een rondje door de winkel en als we weer in de auto stappen, vraag ik of er wellicht gegadigden zijn voor een ijsje (lees: de twee mannen in het gezelschap zijn vervende ijsliefhebbers). Ik zag namelijk om de hoek een Dairy Queen en daar hebben ze heerlijke ijsjes. Mijn ouders en Martijn nemen een cone (2 medium en een ‘kleintje’) en ik ga voor de sundae chocolade. Wel een kleintje, want denk aan de calorietjes he. Maar ik krijg hem alsnog niet op. Die chocolade maakt het toch wel wat machtig.
Daarna rijden we weer terug naar het hotel. Als we de kamer in komen, blijkt dat onze airco (aka verwarming – wat nu met deze temperaturen nét wat harder nodig is) het begeven heeft. Wat we ook doen, welk knopje we ook indrukken, hij doet het gewoon niet meer. Martijn loopt naar de receptie en als hij terug naar boven komt, zegt hij dat er iemand langskomt om hem wellicht te maken. Binnen vijf minuten staat er een dame in de kamer. Ze is in het geheel groen gekleed (de kleur van Quality Inn) en ze maakt zelf ook al de opmerking dat ze weet dat ze als een verpleegster eruit ziet. In feite is ze dat nu ook, want ze schroeft het aircokastje van de muur en probeert hem weer te laten praten met het apparaat zelf. Het is maar een kleine operatie, maar het werkt wel. Oh, wat heerlijk, het wordt al wat warmer in de kamer.
Het verslag wordt afgetikt, de foto’s worden uitgezocht en daarna kunnen we heerlijk relaxen op onze warme kamer. Morgen wordt een uitdaging. Op zich beloofd het prima weer te worden. Geen regen!! Jaja, eindelijk! Maar doordat het de afgelopen dagen zo enorm geregend heeft, zijn er overal overstromingen. Morgen staat Watkins Glen op de planning. Wandelen door de watervallen. We checken de site van Watkins Glen en daar staat dat de trail welke we morgen willen gaan lopen gesloten is. We zijn bang dat deze morgen nog steeds gesloten is, ondanks dat het weer prima zal zijn. Het is dus nog niet zeker wat er morgen op de planning staat…
Aantal gereden mijlen: 280 (450 km)
Weertype: regenachtig, fris (circa 16 graden)