Dag 07: Watkins Glen SP & Niagara Falls by Night

Print Friendly, PDF & Email

Dinsdag 11 september: Altoona (PA) – Niagara Falls (ON), Canada


Als we wakker worden, schuiven we de gordijnen open. Maar wat is dat nou? Ik zie iets geels. Geen idee wat het is? Na even googlen blijkt het ‘de zon’ te zijn. Ahja, nou herkennen we hem. Er is nog genoeg bewolking hoor, maar dat beetje zon doet ons goed.

Dan gaan we naar het ontbijt. Helaas geen bagels en ook de creamcheese ontbreekt. Wel zien we wat pap in een bak zitten. Of wat erop lijkt. In onze beleving vonden we dit niet zo lekker, maar mijn vader wil toch een beetje proberen. Ook ik neem tóch ook een hapje en het blijkt gewoon ragout te zijn. Superlekker dus!

Na het ontbijt pakken we snel de koffers in, checken we nog even op het internet naar de huidige staat van Watkins Glen. Maar helaas, nog geen update beschikbaar. Snel bedenken we een alternatief. Gewoon maar richting Niagara Falls rijden dan maar? Aan de Amerikaanse kant zit een Fashion Outlet en aangezien we nog wat spullen nodig hebben… We checken uit en de Tom Tom gaat op het adres van de outlet. Nét voordat we weg willen rijden, bekijk ik nog ff snel de status van Watkins Glen. Hey! Er staat dat ze open zijn. Ja, dán gaat de navigatie natuurlijk gewoon op ons oorspronkelijke plan.

Ruim drie uur rijden geeft hij aan. Ik begin als chauffeur en mijn ouders kijken weer een aflevering van GTST vanaf de achterbank. Inmiddels heeft het plattelandsuitzicht plaats gemaakt voor een prachtig heuvellandschap. En zeker nu er geen regen meer is, ziet het er veel beter uit als afgelopen dagen.

Na een goed anderhalf uur rijden, stoppen we bij een benzinepomp zodat Martijn en ik van plaats kunnen wisselen. We kopen voor ons alle vier een koffie to go en zijn dan weer onderweg. Een half uur later rijden we de staat New York in.

Iets na 13.00 uur parkeren we de auto bij Watkins Glen. De ingang ziet er heel anders uit dan we ons kunnen herinneren. Het blijkt helemaal verbouwt te zijn. Waar je eerst je auto kon parkeren, is nu helemaal geasfalteerd en met planten aangekleed. Ook is er een Visitor Center en een winkel bijgebouwd. Het ziet er erg mooi uit zo.

We halen bij het informatiecentrum een plattegrondje, plegen een plasje en beginnen dan aan onze toch van anderhalve mijl. Het zijn allemaal kleine watervalletjes wat in een canyon stroomt. Daardoor moeten we wel steeds wat omhoog. De ene trap is wat makkelijker en kleiner dan de andere, maar we stoppen gewoon onderweg genoeg om van het uitzicht te genieten zodat we even op adem kunnen komen. De paden zijn wel erg nat. Blijkbaar stond dit dus gisteren nog allemaal onderwater.

We genieten enorm van het uitzicht, maar door de vele regenval van afgelopen dagen zijn de watervallen iets massaler dan we twee jaar geleden in juni hebben gezien. Het water staat ook een stuk hoger in de canyon zelf.

Na ruim anderhalf uur zijn we bij ‘Jacobs Lader’: de trap des hels van dit park. Steil en niet kort.

Maar met af en toe een stopje komen we vanzelf naar boven. Eenmaal boven wacht ons een teleurstelling: de ‘snackbar’ is dicht! We hadden onszelf eigenlijk een ijsje beloofd na deze ‘pittige’ wandeling, maar dat gaat dus niet door.

Dan maar weer een plas-stopje. Daar zie ik een vergeten telefoon liggen op de toiletpapierhouder. Buiten kijk ik of ik toevallig iemand zie wat op zoek is naar een telefoon. Maar niemand te zien. We wachten nog even om te kijken of iemand wellicht terugkomt. Maar nee. We besluiten hem maar mee te nemen en dan beneden bij de ingang af te geven. Dat lijkt ons beter dan hem te laten liggen en dat hij in verkeerde handen komt. Hij blijkt ook nog eens niet gelockt te zijn. Martijn bekijkt of hij wellicht kan achterhalen van wie hij is en wie hij eventueel kan bellen. Maar verder dan ‘Rhonda’ komen we niet.

Via de Indian trail lopen we weer naar beneden. De twee vorige keren dat we hier geweest zijn, hebben we eigenlijk telkens dezelfde weg via de Gorge Trail naar beneden gelopen. Waarom eigenlijk? Geen idee. Dus voor ons is nu de route ook nieuw. Je loopt dan niet via de watervallen, maar gewoon over een soort bospad.

Als we ongeveer halverwege zijn, ziet Martijn een gemiste oproep op de gevonden telefoon. Hij besluit om terug te bellen en hij krijgt de man van Rhonda aan de foon. Ze zijn toevallig ook op de Indian trail, maar dan iets achter ons. We spreken af met ze dat we blijven wachten, zodat we de telefoon terug kunnen geven. Dat is toch beter dan dat wij hem afgeven beneden. Na een minuut of tien komen Rhonda en haar man aangelopen. Een stel van middelbare leeftijd. Ik schat ze nét boven de 50. Ze is erg blij dat we hem gevonden hebben en dat ze hem nu weer terug heeft.

We lopen weer verder en als we bijna bij de Suspension Bridge zijn, komen we Rhonda en haar man weer tegen. Het bekende ‘where are you from’ gesprek volgt. Zij komen uit Michigan en dat treft… Martijn heeft toevallig vandaag zijn ‘Michigan Adventure’ t-shirt aan. Het blijkt dat zij daar in de buurt wonen. Grappig hoor.

Het laatste stuk lopen we weer terug via de Gorge Trail en zijn dan om kwart over 4 weer terug bij de auto. Het begint weer heel zachtjes te regenen. Maar dat boeit ons niet. Wij hebben de wandeling geheel droog kunnen doen. De navigatie wordt ingesteld op het adres van ons hotel in Niagara Falls, aan de Canadese kant. Jaja, vandaag steken we de grens over. Wederom een goed drie uur rijden geeft de navigatie aan. Martijn begint deze rit, zodat ik met de laptop op schoot naast hem kan zitten en alvast een begin kan maken aan het verslag. Onderweg passeren we veel vineyards. Twee jaar geleden hebben we er nog een paar bezocht in deze omgeving.

Dan rijden we de I-90 op en iets verderop wisselen Martijn en ik weer van plek. Nog maar anderhalf uur te rijden. Vervolgens begint het weer licht te regenen. Naja zeg, dat hoeft niet meer van ons hoor.

Vervolgens rijden we Niagara Falls in. Via verschillende bruggen, komen we uiteindelijk uit bij de Rainbow Bridge, waar we de grens naar Canada oversteken. We geven de man in het hokje onze paspoorten en hij vraagt waar we vandaan komen. Dan vraagt hij hoe lang we in Amerika zijn en hoe lang we in Canada blijven. Hij zet wat stempels in onze paspoorten en we mogen doorrijden. Jee, dat ging nog eens snel. Twee jaar geleden moesten we onze ramen achter nog naar beneden doen en onze koelbox laten zien. Maar dit verloopt soepel zo.

Daarna rijden we Clifton Hill in. Een straat met óntzettend veel van die zut-winkeltjes (souvenirshops) en foute attracties zoals Ripley’s, spookhuizen en ander kermisgespuis. Ons hotel zit hier ook gevestigd: Travelodge. Twee jaar geleden hebben wij ook hier geslapen en dat is toen prima bevallen. Beetje vervallen hotel, dat wel. Maar vooral de locatie is natuurlijk top!

We checken in en krijgen kamernummers 256 en 257 toegewezen. We bekijken eerst de kamers en die zien er prima uit. Vervolgens bedenk ik me dat ik even wil checken waar we sliepen in 2016. Ik citeer uit mijn verslag van destijds: “We krijgen kamernummer 256 toegewezen. Een kamer op de eerste verdieping met een balkonnetje. Daardoor moeten we wel de koffers de trap op sjouwen”. Goh We slapen dus nu in dezelfde kamer als destijds.

We halen snel de koffers uit de auto, maar meer dan afdroppen in de kamer doen we nog even niet. We hebben té veel honger. Snel lopen we naar de buren, naar Ruby Tuesday.

Mijn vader en ik bestellen een steak, mijn moeder de ribs en Martijn gaat voor kip vandaag. Omdat ik graag gebruik wil maken van de ‘all you can eat salad bar’ vraag ik of ik wellicht één van de bijgerechten mag inruilen daarvoor. Maar helaas, het is extra of niet. In mijn herinnering kon dit vorig jaar bij een Ruby Tuesday in Amerika wel. Naja ach, dan geef ik mijn groente wel aan Martijn. Hij moet er tenslotte nog van groeien.

Het duurt alleen wel een tijdje voordat we het eten geserveerd krijgen. Het is Canada natuurlijk, geen Amerika (zou dat het zijn?)

Als we uit gegeten zijn, lopen we wat winkeltjes af in onze ‘zut-straat’ en bij de DQ nemen we (behalve ik) een milkshake.

Dan lopen we verder, richting de Skylon Tower. Onderweg horen we iemand zeggen: That sounds like Dutch, right? Ehm… ja. “Oh, wij zijn ook Nederlanders”. Altijd leuk, landgenoten. Zij zijn op visite bij familie in de buurt en nu voor een paar dagen in deze omgeving. Hij waarschuwt ons voor het stinkdiertje in het park. Als hij zich bedreigt voelt, gaat hij spuiten… en als dat in je kleding komt, kun je het weggooien. Ofwel: oppassen. Hm, ik herinner me weer iets. Wederom een citaat uit eigen werk uit 2016: “Net voordat we bij de toren zijn, zien we in het parkje een stinkdiertje. Het is helaas té donker om hem op de foto te zetten. Schattig hoor. Hij snuffelt wat in het rond, op zoek naar eten in het gras”.

En ja hoor, als we het parkje inlopen, zien we wederom het stinkdiertje. En ook nu is het te donker voor een foto. Maar wát grappig om hem weer te zien. Tenminste, we gaan er voor het gemak vanuit dat het dezelfde is als twee jaar geleden.

Als we bij de toren zijn, kopen we een kaartje en gaan dan met de lift naar boven. Eenmaal boven, lopen we naar buiten, want dat maakt toch beter foto’s dan van binnenuit. Wat een prachtige kleuren zeg. We proberen wat foto’s te maken, maar dat gaat nog niet zo gemakkelijk zo in het donker. Zeker de ‘Horseshoe Falls’ gaan moeilijk op de foto, aangezien die ontzettende nevel van water zo in de weg zit.

We lopen een rondje en via het winkeltje gaan we weer met de lift naar beneden. We besluiten om niet wederom via het parkje naar het hotel te lopen, maar lopen naar de straat vanwaar de watervallen goed te zien zijn. Zo vanaf de grond is het ook erg mooi om de kleuren in de watervallen te zien.

Langzaam lopen we weer terug naar het hotel.

Rond kwart voor 12 zijn we weer op de kamer. In dit hotel zit er geen ontbijt bij inbegrepen, dus spreken we voor morgen af dat we bij Perkins gaan ontbijten. Uur of 9.

Ik tik het verslag af en zetten de Nederlandse radio aan op mijn mobiel. Op TV is namelijk totaal niets leuks op. Vanavond heeft Glennis Grace weer gezongen, in de halve finale van America Got Talent, maar dat hebben we dus gemist. Morgen horen we de uitslag. De radio gaat op Radio 2 en horen dan de bekende stemmen van Jan Willem & Jeroen. In Nederland is het nu gewoon al na 6-en. Best raar eigenlijk… De ochtendshow horen in de avond.

Morgen weer een lange dag: de hele dag rondom de Niagara Falls!

Aantal gereden mijlen: 353 (568 km)
Weertype: bewolkt maar droog! (ofja, op het laatst wat drupjes)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *