Dag 11 & 12: Shoppûh & de terugreis

Zaterdag 15 september & zondag 16 september: Chicago (IL) – Frankfurt – Schiphol – Den Bosch


Aan al het goede komt helaas altijd ook weer een eind. Laatste dag vandaag. Vanavond vliegen we, via Frankfurt, terug naar Amsterdam. Nog voordat de wekker afloopt, zijn we wakker. En dat terwijl we eigenlijk nog best moe zijn. Gisteravond is het onverwacht toch nog laat geworden. Ruim 700 ml bier tik je natuurlijk niet zo maar even weg. Na een verfrissende douche appen we mijn ouders dat wij eigenlijk al wel gereed zijn voor het ontbijt. Nog geen reactie terug. Dan bedenkt Martijn dat op dit moment de kwalificatie van de formule 1 aan de gang is. Op de tablet wordt Ziggo Go opgestart en zien dan dat er nog 6 minuten te gaan zijn in Q3. Oh, en Max staat nu op de tweede plek? Dat zou mooi zijn. En ja hoor, hij weet dat vast te houden. Morgen start morgen van P2 voor de grote prijs van Singapore. Deze zullen we helaas niet (live) kunnen zien, aangezien we dan nog in het vliegtuig zitten. Nou Max, vanuit Chicago wensen wij je veel succes. Zet hem op!

Dan appt mijn vader ons terug en zijn ook gereed. We lopen naar het ontbijt en vrijwel alles waar we van houden tijdens het hotelontbijt is er: Bagels, creamcheese, eieren, hamburgertje, frootloops, yoghurt. Erg fijn om zo de laatste dag te beginnen.

Na het eten lopen we naar de auto en halen we alle spullen eruit. Dat wordt passen en meten, maar mee zal het gaan. Op onze kamer leggen we de spullen uit op bed en bedenken dan een plan van aanpak. De koelbox kan wel in ons meegenomen weekendtas en ook de vuile was past daar mooi in. Een paar schoenen van Skechers er nog bij en voila, die is gevuld. Wel is de tas wat uitgezet, maar ach. We zoeken nog wat adressen op waar we vandaag allemaal heen kunnen en zijn dan gereed voor de uitcheck.

Als we buiten komen merken we pas hoe warm het eigenlijk is. Tuurlijk joh, nu we naar huis gaan, begint het (te) goede weer. We laden de koffers in en rijden dan naar ons eerste adres: Ross Dress for Less in Naperville. Wie weet hebben ze hier de juiste koffers voor mijn ouders. Uiteindelijk zijn ze overstag en willen ze wel twee “Ricardo’s” en een trolley ervan. Het is maar een paar minuten rijden en als we de winkel binnenlopen, zien we niet zoveel koffers staan. En ook geen Ricardo te bekennen. Naja, we hebben nog een adres van Ross opgeschreven, dus wellicht dat ze daar wat hebben. Maar eerst rijden we naar de Walmart om de hoek. We hebben nog wat boodschapjes te halen voor deze-en-gene. We slagen voor alles op ons lijstje (behalve koffers, want ook hier even naar gekeken natuurlijk) en lopen weer terug naar de auto. Next stop: Super Target. Helemaal niet aan gedacht om daar te kijken voor koffers. Maar daar zullen ze vast ook wel wat hebben. Maar ook hier, niets naar de zin van mijn ouders. Ze zijn vooral allemaal wat aan de zware kant.

Goed, dan naar de volgende Ross op ons lijstje. Deze ligt niet in Naperville, maar in Aurora, waar ook de Chicago Premium Outlets zijn (staat óók op ons lijstje vandaag ). Maar in deze vestiging van Ross hebben ze nóg minder. Nou, we zijn er klaar mee hoor. Voor koffers zijn we dus helaas niet geslaagd. Wel rijden we nog even naar tegenover, naar de Dollar General. Daar hebben we de vorige keer zulke fijne paraplu’s gevonden. En één daarvan is een paar dagen geleden, tijdens die heerlijke wind in Cedar Point, stuk gegaan. En ja hoor. Exact dezelfde (maar dan met een beter handvat) ligt op ons te wachten. Mooi zo.

Dan gaan we toch echt naar de Chicago Premium Outlets. Het is vrij druk en het is even zoeken naar een parkeerplaats. Als we uiteindelijk geparkeerd staan, lopen we als eerste naar het toilet. Na ons natje bekijken we op de plattegrond waar de winkels van onze planning liggen. Als eerste bezoeken we de Levis en mijn moeder scoort twee broeken (één broek was ook voldoende, maar ja… pas bij twee broeken krijg je korting, dus dan neem je er toch gewoon twee ). Via de Food Court – lees: we nemen overal een ‘sampler’ – lopen we naar de Disney Store. Maar dan valt ons oog op ‘Luggage & Suitcases Pro’. Ach joh, nog één poging koffers dan maar…. En… daar staan ze! Dé perfecte koffers! Met zijkantslotje en al. Lekker licht, vier wielen. Wauw! Ze kiezen voor een paarse en een blauwe (ik ben maar een héél klein beetje jaloers hoor… Paars Rood hart . En een paarse trolley.

We mogen de koffers nog even laten staan, zodat we niet de gehele outlet ermee door hoeven te sjouwen tijdens het shoppen en lopen dan naar Maidenform. Zowel voor mijn moeder als voor mijzelf scoren we weer heerlijk ondergoed (ik ben fan!) Daarna staat alleen GAP nog op het programma. Mijn moeder heeft een heerlijk GAP vest maar wil eigenlijk een kleiner formaat, zodat hij van onder niet zo losjes erbij hangt. En eigenlijk het liefst ook nog dezelfde als ons drieën: een blauw/grijze met de Amerikaanse vlag in de letters verwerkt. Maar helaas, juist die is er niet meer. Hij hangt nog wel bij de heren in het assortiment, maar bij de dames is hij op. Nou zeg, het ging juist zo lekker met aankopen scoren.

We halen de koffers weer op bij ‘Luggage & Suitcases Pro’ en lopen dan weer naar de auto. Nu mijn ouders twee lege koffers hebben, mogen wij daar onze weekendtas in doen. Dat is lief van ze Dat is toch net wat gemakkelijker sjouwen dan zo’n tas. En daardoor zit deze ook niet zo vol. In de paarse koffer gaat de paarse trolley en de aankopen van mijn ouders. Mooi verdeeld zo.

Vervolgens bedenken we dat we eigenlijk wel zin hebben in een ijsje. Hier in de outlet is alleen schepijs te vinden en we willen juist softijs. Nu weten we dat we dat bij de DQ heel goed kunnen eten, dus het adres van de dichtstbijzijnde vestiging wordt opgezocht. Als we de parkeerplaats afrijden, springt het lampje van ‘tanken’ weer aan op het dashboard. Woohoo, leeg afleveren is leeg afleveren! Maar als we onderweg naar DQ zijn, berekenen we uit hoe ver we nog kunnen rijden en komen we tot de conclusie dat we het net wel of juist net niet gaan halen. Dat vinden we toch een te groot risico. Dus besluiten om te gaan tanken. Maar eerst een ijsje.

Iets verderop zit een benzinepomp en we gooien er voor 5 dollar benzine in. Maar het lampje van de benzine gaat niet uit op het dashboard. Wel telt hij een goed 10 mijl erbij op. Mooi, dat zou genoeg moeten zijn. Dan stellen we onze navigatie in op ons volgende adres: Denny’s! Lang wisten we niet waar we precies zouden gaan eten, voordat we naar het vliegveld gaan. Maar na evaluatie geeft mijn moeder aan dat ze de Pot Roast bij de Denny’s het allerlekkerst vonden qua eten. Nou, gaan we die toch gewoon weer doen. De Denny’s waar we heen gaan, zit ook nog eens dicht bij O’Hare. Onderweg hebben we af en toe wat drukte van het verkeer. Maar we mogen niet klagen. En dan, als we bijna bij de Denny’s zijn, zegt de auto weer – net zoals gisteravond – Low Fuel. Wauw, dat is toch wel erg cool. Leeg is leeg!

Bij de Denny’s worden we bedient door een enorm enthousiaste vrouw. Ze noemt zélfs mijn moeder ‘jongedame’ Mijn vader wil natuurlijk ook een complimentje en voordat de mevrouw aan hem kan vragen wat hij te eten wil, roept hij al: young man. De dame speelt het spelletje gewoon mee en zegt hem dan ook dat ze dat nét wilde gaan zeggen. Uh huh. En Martijn noemt ze old man. Ach ach toch. Anyway, voor de autisten onder ons, het lijstje wat we besteld hebben: mijn vader en ik nemen de sirloin steak. En beide ook met hashbrowns (om het af te leren), Martijn gaat voor de Broccoli met kaas Skillet en mijn moeder uiteraard voor de Pot Roast.

Ons eten smaakt echt heerlijk. Of dat nu ligt aan het feit dat dit ons laatste avondmaal hier in Amerika is of niet… we smullen er in ieder geval écht van. Dan komt onze serveerster aan onze tafel met de vraag of we wellicht een donatie willen doen voor een kankerproject. Oorspronkelijk kocht je blijkbaar een koekje maar nu is het enkel een virtueel koekje. Uiteraard willen we dat. We krijgen een koekjessticker uitgedeeld waar we onze naam op mogen schrijven en dan wordt deze opgehangen bij de rest bij de kassa. We noemen onszelf de Familie Von Gap, dus dat schrijven we maar op.

Als we afgerekend hebben, proberen we het nog één keer: “een beetje rare vraag misschien, maar hebben jullie toevallig die geweldige koffiemokken van de Denny’s te koop”. Maar ze moet ons helaas teleurstellen: ze heeft ze niet meer. Maar nadat ze gevraagd heeft waar we precies naar toe vliegen, reageert iemand anders dat ze nog wel even kijken of ze achter iets hebben staan. Want Denny’s mokken gebruikt in Europa is toch wel erg bijzonder. En ze vindt er nog precies twee! Niet meer nieuw in een doosje helaas, maar dat maakt ons niet uit. We hoeven er maar één á 3 dollar af te rekenen en zijn dan helemaal blij in bezit van de bekende Denny’s mokken. Wauw, wát een vruchtbare dag vandaag zeg!

Vervolgens is het tijd om naar O’Hare Airport te gaan. En in een goed vijf minuten staan we bij de Return Rental Cars van Alamo. We laden de koffers uit, maken een foto van de laatste mijlenstand en Martijn loopt dan even terug naar de ophaallocatie om een tas met een stuk of 7 waterflessen af te geven. Wellicht zijn er mensen die water wel kunnen gebruiken. Maar hij komt weer met de volle tas terug. Hij heeft het aan twee stelletjes gevraagd, maar blijkbaar zijn ze er niet zo happig op. We stappen de shuttlebus van Alamo in en de buschauffeur wil de waterflesjes wél hebben. Mooi, zijn wij ze mooi kwijt en hebben we niets weg hoeven te gooien.

De shuttlebus dropt ons af bij United en we lopen dan door naar Lufthansa. De vorige keer deden ze erg moeilijk met het gewicht van onze handbagage, dus we besluiten om nu eerst alles maar te wegen. Op de luchthaven staan speciale weegmachines voor de koffers. Erg handig. De ruimbagage komt, zoals verwacht, nog totaal niet in de buurt van de toegestane 23 kg. Maar de handbagage is een ander verhaal. Er is namelijk maar 8 kilogram toegestaan en nu weegt onze trolley net geen 10. We halen het Tom Tom matje eruit en stoppen deze in de koffer. Goed, 8.8 kg. Ja, dat is wel voldoende hoor. De trolley van mijn ouders is bijna 13 kilogram, maar de laptoptas zit erin en mocht het geval zijn dat ze er moeilijk over doen, halen we die er gewoon uit. Een laptoptas mag immers naast je gewone handbagage.

We checken in en er wordt totaal niet naar de handbagage gekeken. Alhoewel… als we weg willen lopen, werpt de grondsteward toch nog even een blik op onze handbagage. Je ziet hem even twijfelen: zal ik ernaar vragen? Maar hij houdt zijn mond. Voordat we door de bagagecheck lopen, drinken we ons laatste flesje water op en gaan dan in de rij voor de bagagecheck staan. Uiteraard kiezen we voor de verkeerde rij en duurt het een tijdje voordat we er doorheen zijn.

Na de bagagecheck lopen we naar onze gate B17 en daar begin ik alvast, onder een genot van een McDonalds Milkshake, aan ons reisverslag. Niet snel daarna mogen we gaan boarden. We hebben rij 44 en dus gaan we staan in de rij voor 40+ staan en nadat de First Class/Business Class naar binnen zijn, mag onze rij. We zitten nu wél met z’n vieren naast elkaar, in de middelste rij. Dat we met Lufthansa vliegen, merken we meteen. De beenruimte is toch nét wat minder dan bij United. En de touchscreen van je ‘eigen TV’tje in de stoel voor je’ is ook niet alles. Je moet -tig keer drukken en het reageert erg traag. Op de armleuning zitten de knoppen voor het licht of voor assistentie te roepen. Dit hadden we de vorige keer niet toen we met Lufthansa vlogen. Dat hadden we ons zéker wel herinnert, aangezien het mega irritant is. Het boarden verloopt verder soepel en dan gaan we taxiën naar opstijgbaan. Maar dat duurt toch wel een tijdje. Een goed twintig minuten later, om 22.55 uur zijn, zitten we in de lucht.

Al snel beginnen ze met het uitdelen van een zakje zoutjes en wat drinken en beginnen Martijn en ik via de tablet met de tweede aflevering van Expeditie Robinson. De eerste hebben we tenslotte al gezien in de bios tijdens de Robinson Fandag Als we halverwege de aflevering zijn, beginnen ze met het uitdelen van het eten. We leggen de tablet even weg en maken de keuze tussen ‘Chicken or pasta’.

De pasta gaat er goed in en hervatten daarna Expeditie Robinson. Ik heb moeite met mijn ogen open te houden en gelukkig zegt Martijn dan ook na de aflevering dat hij Eiland Praat niet gaat trekken. We sluiten onze ogen dus maar even.

Al blijken mijn ogen langer gesloten dan ‘even’. Het enige nadeel is dat ik wel steeds wakker wordt doordat ik met mijn hoofd steeds voorover hang en dat doet zó pijn aan mijn nekspieren. Ik weet me gewoon geen goede houding te geven in zo’n vliegtuigstoel. Telkens als ik denk ‘ja, nu heb ik hem, nu lig ik lekker’, merk ik een seconde of 10 later dat het toch niet zo’n prettige houding is. Tot een goed anderhalf uur voor landing dommel ik steeds weg. Martijn is inmiddels begonnen met de film Deadpool 2.

Een uur voor landing beginnen ze met het ‘ochtend-eten’. We krijgen een muffin, een koekje en een bakje met fruit.

De daling volgt snel erna en om 13.11 uur landen we op Frankfurt Airport. Een goed uurtje voor oorspronkelijke aankomsttijd. Da hedde goed gedaan, piloot: lekker doorgevlogen! Aangezien we pas om 16.10 uur de volgende vlucht hebben, kunnen we mooi rustig aan doen. Na een toiletstop bekijken we waar we heen moeten. Maar meer als gate A staat er niet op de monitoren. In de Lufthansa App staat dat we naar A17 moeten. Nou, laten we dan daar rustig naar toe wandelen. We zijn nu op gate Z en om naar A te komen, moeten we door de security. Het is niet druk en kunnen dan onze tocht naar Gate A voortzetten.

We gaan zitten bij gate A17 en ik pak de laptop er weer bij voor het vervolg voor ons verslag. Martijn zet via de telefoon de Formule 1 aan. Ze zijn nog maar nét begonnen. Max ligt helaas op de derde plek. Vettel heeft hem ingehaald. Maar na wat pitstops, ligt Max weer mooi voor op Vettel.

Als Martijn bedenkt om de race voort te zetten via de tablet en de koptelefoons erbij te pakken, komt mijn vader terug van het toilet en heeft op de monitoren gezien dat we vanaf gate A21 vertrekken. We pakken de spullen weer in en sjokken naar A21. Genoeg plek nog, dus we stallen daar alles weer uit en kunnen verder genieten van de Formule 1.

Vervolgens beginnen ze met boarden. Maar de race is nog niet afgelopen. Snel het vliegtuig maar in, zodat we daar verder kunnen kijken. Het is een 3-3 indeling en mijn ouders zitten voor ons, op rij 19. Nog nét voordat we gaan taxiën zien we dat Max als 2e finisht. Top gedaan Max!

En om 16.35 uur gaan we de lucht weer in. En zelfs voor dit kleine stukje krijgen we weer wat uitgedeeld. Ditmaal alleen een brownie. We besluiten deze te bewaren, want echt honger hebben we niet. Dan wordt alweer de daling ingezet. We vliegen over Flevoland en zien vanuit het raampje het vliegveld van Lelystad en niet veel later vliegen we boven Volendam. Haaaaai, Nick & Simon!

Om tien voor half 6 staan we weer aan de grond. Natuurlijk zijn we geland op de Polderbaan, dus we taxiën nog een minuut of twintig voordat we bij de gate zijn. En ondertussen staat mijn blaas op knappen. Nou, schiet op!

Het vliegtuig wordt ‘aangelijnd’ aan de slurf van B27. Als we eindelijk uit mogen stappen, gaan we dus als eerste meteen op zoek naar de toiletten. Gelukkig zit er bij de gate meteen een toilet. Is dat even een meevaller.

In een rustig tempo lopen we naar de bagagehal. Doordat we in Frankfurt al door de Security zijn geweest, hoeven we dat hier in Nederland niet meer. Ondanks dat we erg rustig aan gedaan hebben, zijn er nog geen koffers te vinden op de band. Maar als snel begint de band te lopen. Het duurt even, maar dan zijn ineens al vier de koffers er. Mooi. Bij de douane mogen we doorlopen en gaan dan richting de treinen.

En dat verloopt erg soepel. Als we op het perron zijn, hoeven we nog geen minuut te wachten voordat de trein komt. Het is vrij druk en wij besluiten om in zo’n tussenportaaltje te blijven met de koffers.

Van Schiphol reizen we via Amsterdam en Utrecht naar Den Bosch. Daar stappen we met z’n vieren uit. Mijn ouders moeten nog een stukje verder, naar Best. Daar hebben zij de auto geparkeerd en vanuit daar rijden zij naar huis. Wij gaan met de bus naar huis.

Ook de aansluiting met de sprinter naar Best verloopt soepel. We nemen afscheid en gaan dan naar de bus. We hebben meerdere opties om te nemen, maar degene die voor ons appartement stopt, komt pas over een goed 25 minuten. Laten we dat maar niet doen. We pakken een andere zodat we wellicht iets moeten lopen, maar dat geeft niet. Wij willen gewoon naar huis!

En om iets over 20.00 uur lopen we ons appartement binnen. We hebben dus in feite de gehele zondag overgeslagen. Dat is wel jammer. Maar aan de andere kant. Vaak kom je zondagochtend thuis en dan moet je nog de hele dag vechten tegen je jetlag, want als je ‘s middags al gaat slapen, weet je zeker dat je midden in de nacht klaarwakker bent. En nu kunnen we natuurlijk vrijwel direct naar bed.

Alhoewel,.. éérst even onze poezenkindjes ophalen! Ook bij ‘tante Miranda’ van kattenpension Tommie is alles goed gegaan.

We besluiten om nog even Eilandpraat van Expeditie Robinson te kijken, maar al snel vallen de ogen toch dicht. Het is gedaan met de pret: vakantie is over.

Maar gelukkig hoeven we nog maar 256 dagen te wachten tot onze volgende USA vakantie Knipogende emoticon

Aantal gereden mijlen: 68 (109 km)
Weertype: zonnig

Statistieken
    • Aantal gereden mijlen: 1739 (2799 kilometer)
    • Aantal pretparken: 1
    • Aantal achtbanen: 2
    • Aantal staten bezocht: 6 plus 1 Canadese staat (Illinois, Indiana, Ohio, Pennsylvania, New York, Michigan en Ontario in Canada)
    • Staten nog te gaan: 3 (Alaska, Hawaï en New Mexico)