Vrijdag 7 september: Chicago
Ik weet de jetlag anderhalf uur langer te rekken dan gisterochtend. Na een half uur plafond kijken, merk ik dat Martijn ook wakker is. Mooi. Al wil hij nog wel proberen door te slapen. Ik pak de tablet en ga weer een aflevering van GTST kijken. Daarna checken we het internet op reacties op onze blog. Zo leuk!
En dan is het alweer tijd om te gaan ontbijten. Mijn ouders kloppen op de deur en gezamenlijk gaan we naar beneden. Het ontbijt is vrijwel hetzelfde als gisteren. Alleen heeft het worstje plaats gemaakt voor een hamburger. Dat brengt me op een idee: zo’n Engelse muffin met creamcheese, een hamburger en wat ei. Dan lijkt het net op zo’n broodje van de McDonalds. Dat gaat er goed in hoor.
Na het ontbijt frissen we onszelf wat op en nemen dan de shuttle naar Midway Metrostation om 9 uur. Het miezert nog wel wat, maar vanaf een uur of 10 zou het droog moeten zijn. Op het station nemen we de metro weer naar downtown en een goed half uur later zijn we bij onze halte: Quincy.
De planning voor vandaag is eerst naar Willis Tower, dan met de Big Bus naar Adler Planetarium voor een skyline foto. Dan door naar de bekende fontein. Wellicht dat we daar ook nog een keer naar de boon toe gaan, maar dat ligt eraan of het weer wat zonniger is dan gisteren. Na de fontein door naar 360 Chicago en als we dan nog tijd over hebben, via de Magnificent Mile en Riverwalk terug naar de metro.
Als we naar de toren lopen, zien we dat het bovenste stuk wat in de wolken ligt. Hm, is het dan wel zo’n goed idee om nu daar naar boven te gaan? Wellicht geeft dit wel prachtige mysterieuze foto’s op. We wagen het erop. Als we een paar roltrappen naar beneden zijn, worden we door een medewerker gewaarschuwd dat er boven echt ‘zero’ uitzicht is. Oei, nul komma nul uitzicht is natuurlijk wel erg weinig. We besluiten dit maar niet te doen en hopelijk dat het nog wat opklaart vandaag.
We lopen naar de opstapplaats van de Big Bus en wachten een goed kwartiertje. Een stel wat naast ons staat te wachten is wel naar boven geweest en bevestigd dat je vanaf daar eigenlijk geen uitzicht had. Je kon naar beneden kijken en dat was het dan ook wel. Gelukkig, dan hebben we voor nu in ieder geval een goede beslissing gemaakt. Dan stappen we in de bus, uiteraard weer op het bovendek en rijden naar het Planetarium. Wat een wind zeg. Gelukkig hebben we onze vesten aan.
Na een half uur zijn we er en maken we wat foto’s van het prachtige uitzicht. Je ziet nu goed dat er wat gebouwen in de wolken zitten. Ondanks het wat slechtere weer, ziet het er zo ook al best indrukwekkend uit.
We lopen snel weer terug naar de opstapplaats van de Big Bus en deze komt er snel weer aanrijden. Twee haltes verder stappen we weer uit. Inmiddels is het weer licht gaan regenen. Vanaf de uitstapplaats is het nog een stukje lopen naar de fontein.
Vanaf morgen is er een ‘Wine & Food’ festival en ze zijn al druk de kraampjes op aan het zetten. Dan begint het toch wat serieuzer te regenen. We schuilen onder één van de kraampjes, maar na een minuut of vijf worden we verzocht om het terrein te verlaten. Ja maar… dan worden we nat! Tja, dan is dat maar zo. Iets verderop (lees, toch wel een behoorlijk stukje verder) zit Panara Bread. Dit weer snakt naar een lekker warm kopje soep.
Mijn vader en Martijn nemen de uiensoep en mijn moeder en ik gaan voor de tomatensoep. En het smaakt echt verrukkelijk. Heerlijk om even warm te worden. Als we uit geluncht zijn, besluiten we om naar het gebouw schuin tegenover te lopen: de openbare bibliotheek. Vanaf de bovenste verdieping schijn je een mooi glazen dak te hebben. De regen is iets wat verminderd, maar nog altijd niet fijn om doorheen te lopen. Eenmaal in de bibliotheek gaan we met de roltrappen naar boven. Onderweg komen we indrukwekkend kunstwerk tegen over de Vietnamoorlog.
Maar op verdieping 5 blijven we steken: de roltrap is stuk. Iets verderop zijn de liften, zodat we alsnog naar negende verdieping kunnen en komen dan in een ruimte met inderdaad een behoorlijk groot glazen dak.
Als we naar buiten kijken, zien we dat het merendeel van de lage bewolking weg is. Zullen we dan maar weer teruggaan naar de Willis Tower? We pakken de metro weer en als we dan voor de toren staan en naar boven kijken, zien we inderdaad de toren helemaal niet meer in de wolken. Mooi.
Met de lift gaan we naar verdieping 103. En dat in één minuut. Dat voel je wel even aan je oren. We stappen uit en zien dan een prachtig uitzicht. Totaal niet mistig. Uiteraard heb je bij prachtig zonnig weer een stuk mooier (en vrolijker) uitzicht.
Maar het valt zeker niet tegen. We lopen een rondje en komen dan uit bij vier glazen uithammen.
Daarmee sta je dus als het waren buiten de toren. Bij alle vier staat er een rij. We wachten een goed tien minuten en zijn dan aan de beurt. Iedereen neemt er goed de tijd voor, dus dat doen wij dan ook maar. De eerste stap is toch even slikken. Ineens kijk je zo de afgrond in.
Als we een paar foto’s gemaakt hebben, komen we op het idee om weer hetzelfde te doen als acht jaar geleden: ieder in een apart glazen hok en dan van elkaar foto’s maken. Maarja, acht jaar geleden was er geen rij, dus konden we dat gewoon doen. Maar nu… We gaan ieder maar gewoon apart van elkaar in de rij staan en proberen het wat te timen. En dat lukt aardig, maar bij Martijn staat er ook een fotograaf van de toren foto’s te maken, waardoor hij eigenlijk niet alleen op mij mag wachten om foto’s te maken. Hm… Heel snel maken we de foto’s, maar daardoor heb ik niet exact wat ik wil. En ook heb ik geen foto’s kunnen maken van Martijn. Nou zeg.
Vervolgens zie ik, dat je tussen de tweede en derde uitham ook glas hebt en als je dan wat schuin fotografeert, dan kun je ook foto’s van degene in het hok maken. Martijn gaat in de rij staan en na bijna 20 minuten wachten is hij aan de beurt. Ik maak wat foto’s, loop dan naar hem toe en geef hem het fototoestel, waardoor hij nu ook foto’s kan maken van ons. Iedereen neemt de tijd ervoor, dus nogmaals… dat kunnen wij dan ook
Na onze fotosessie koop ik ook nog twee T-shirts uit het winkeltje. Ik kon gewoon niet kiezen… En dan gaan we weer naar beneden. Vervolgens weer naar de metro om zo naar de andere toren te gaan (met de metro naar State/Lake, overstappen naar de rode lijn en dan uitstappen bij Chicago). Voordat we bij het voormalig John Hancock Observation Tower zijn, komen we ook nog langs de watertoren. Wat een apart gebouw is dat eigenlijk. Zo midden in de stad.
Ook deze toren staat totaal niet meer in de mist. Mooi zo. Ook zien we de nieuwste attractie van deze toren: TILT. Daarmee hang je tegen het raam en als ga je langzaam naar voren toe, waardoor je ineens de afgrond in kijkt.
We kopen kaartjes en gaan weer naar boven. Ditmaal naar de 94ste verdieping. We lopen een rondje en maken weer wat foto’s. Ondanks dat we niet zo hoog zijn als bij de Willis Tower, is hier het uitzicht toch net wat mooier. Dan komen we uit bij TILT. Dat ziet er toch wel eng uit hoor. Maar we laten ons niet bang maken en kopen een kaartje á 8 dollar per persoon. Het is gelukkig niet druk en zijn meteen aan de beurt. We gaan staan en dan begint het muziekje. Langzaam gaan we naar voren. Oeh, dat is toch wel een aparte ervaring. De eerste paar seconden zijn even slikken, maar daarna… leuk joh!
We blijven nog even kijken van de zijkant. Een jongeman samen met zijn broertje (vermoeden we) van een jaar of 8 durven het toch niet helemaal aan en kijken het eerste rondje toch nog eens goed af. De jongeman wil weg lopen, maar zijn broertje wil toch wel erg graag. Goed, ze gaan staan en als het in beweging komt, kiest het jongetje toch maar eieren voor zijn geld en stapt weer naar achteren. Ach goss… Zijn grotere broer is wat dapper en zit de gehele rit uit.
Ik loop nog één rondje voor wat foto’s te maken en we gaan dan weer naar beneden. Eigenlijk hebben we het voor vandaag wel weer gehad.
We besluiten om via de Magnificent Mile naar de metro te lopen en komen dan langs een Disney Store. We herinneren ons dat ze hier in Chicago hele leuke Mickey shirts hebben en ja hoor. Martijn slaagt voor een geweldig ‘Windy’ shirt.
Daarna rusten we nog wat uit bij de Starbucks. De voeten beginnen nu toch wel erg te protesteren. We maken een plan van aanpak. Eten in de stad hebben we niet zoveel zin in. We besluiten om terug te gaan naar het hotel en vanuit daar met de auto naar Denny’s te rijden. Daar hebben we eigenlijk wel zin in.
Als we de koffie op hebben, lopen we via de winkels van North Bridge naar de metro. Met de rode lijn hoeven we maar één halte verder te zijn. Daar stappen we weer over naar de oranje lijn en gaan zo weer terug naar Midway Airport. Na een half uur met de metro zijn we gearriveerd. We bellen weer met het hotel voor de shuttle. Bij de Kiss & Ride wachten we een kwartier voordat de shuttle komt. Eenmaal terug in het hotel pakken we de auto en rijden als eerste naar de Skechers Factory Outlet. We zagen dat deze toevallig ook op de route lag. Zowel mijn moeder als ik slagen in een paar schoenen. Ook hier is het tweede paar halve prijs, net zoals in een Outlet Mall. Martijn heeft ook hele leuke gezien, maar zijn maat zit er niet tussen. Ach, we komen nog wel een keer bij de Skechers. Ik offer mezelf wel op om dan ook weer een paar uit te zoeken, zodat we wederom twee paar hebben. Anders hebben we geen korting hè 😉
Dan rijden we door naar Denny’s. Voor het eerst nemen we allemaal wat anders (zowel het eten als het drinken). Geen bier vandaag voor ons. Mijn vader gaat voor een steak, mijn moeder voor de Pot Roast, Martijn voor een skillet en ik ga voor een witvisje. Goh hé, wat zijn we gezond bezig vandaag.
Iets na half 10 zijn we weer terug op de kamer. Ondanks dat we dachten dat we vandaag best eens vroeg terug zouden kunnen zijn, is het uiteindelijk toch wel weer laat geworden. We spreken voor morgen af om rond half 9 te gaan ontbijten. We hoeven niet heel vroeg op, maar willen ook niet al te laat weg. Als de jetlag morgen wederom een goed anderhalf uur later is, dan zitten we prima.
Aantal gereden mijlen: 5 (8 km)
Weertype: regen en (grijze) bewolking