Dag 01: De heenreis

Print Friendly, PDF & Email

Woensdag 5 september: Schiphol – Chicago


We staan op tijd op, kleden ons aan en pakken de koffer weer in. Niet dat er veel uit was, dus veel tijd neemt het niet in beslag. Om exact 7 uur klopt mijn vader op de deur. Ze zijn klaar voor vertrek. Nou, dat treft. Wij ook! We lopen naar de receptie, checken uit en lopen dan naar buiten om te wachten op onze shuttle naar Schiphol. De regen komt met bakken uit de lucht vallen, met af en toe wat gedonder erbij. We spreken af met mijn ouders dat, zodra de shuttle op Schiphol is, zij maar meteen naar binnen moeten rennen en wij zorgen voor de koffers. Het is natuurlijk onzin om met z’n vieren doorweekt te worden.

De shuttle komt voorrijden en samen met nog één persoon stappen we in. Een goed tien minuten later arriveren we op Schiphol. Maar wat een aardige chauffeur hebben we. Hij stopt gewoon waar het overdekt is. In alle rust pakken we de koffers en lopen we Schiphol binnen. Alleen de laatste twee meters zijn niet meer overdekt. Maar dat is nog te overzien, niet? We lopen naar boven, naar de vertrekhallen en bekijken op het scherm waar we moeten zijn: balie 26. De rij voor Economy is nog niet geopend. Wel de rij voor bagage-afgifte. Helaas hebben wij gisteren onszelf niet kunnen inchecken, dus zullen wel naar de balie moeten. Als we navragen waar we dan precies moeten zijn, wordt ons verzocht om gewoon in de rij van de bagage-afgifte te gaan staan. Als eerste worden we ondervraagt door een grondstewardess. Of we zelf onze koffers ingepakt hebben, of we spullen voor andere mensen bij ons hebben, of we spullen in Amerika achter zullen laten. Eigenlijk de welbekende vragen voor een Amerika-reis. Dan mogen we doorlopen naar de balie. We checken twee koffers in (we zijn met vier man, dus mogen er eigenlijk vier meenemen. Maar omdat we geen grote rondreis maken, hebben we de bagage mooi kunnen beperken tot één koffer per stel. Scheelt weer wat sjouwen. Uiteraard hebben we, in zowel onze koffer als in die van mijn ouders, een weekendtas gepropt, zodat we op de terugweg wél vier bagages in kunnen checken. Want ruimte voor wat shoppen is er natuurlijk altijd wel )

Dan vraagt deze grondstewardess of we ook ESTA’s hebben. Uiteraard hebben we die, maar als ze de paspoorten scant, blijkt op één van de paspoorten de ESTA niet te pakken. We pakken ons mapje erbij met de ESTA’s, maar ze hoeft ze niet te zien. Na nogmaals het paspoort gescand te hebben, pakt hij hem wel. Mooi zo. De koffers worden gelabeld en dan zijn we ‘good to go’. Naar onze handbagage wordt niet eens naar gekeken of gevraagd. Dat is United hè. Terug vliegen we met Lufthansa, dan zijn ze wat strenger… weten we nog van onze reis drie maanden geleden.

We besluiten om meteen door te lopen naar de winkels na de douane. Bij de bagagecheck is het totaal niet druk en zijn er met een goed vijf minuten doorheen. Daarna volgt de marechaussee en ineens horen we: “Nou ja zeg, Martijn en Linda. Jullie hier?” In de rij naast ons staat een stel waarvan ik zo snel even niet weet wie het zijn. Ik vraag naar haar naam en als ze ‘Petra’ zegt, gaat er een belletje rinkelen. Jeetje zeg, dát is lang geleden! Toen onze liefde voor Amerika begon, kwamen wij elkaar tegen op een Amerika Forum. Iets specifieker: het Florida Forum. Bij haar hebben we onze eerste Florida Forum Meeting gehouden. Dat was, als ik me niet vergis, in 2005. Dat zij ons na 13 jaar nog steeds herinnert vind ik echt bijzonder. Ondertussen gaat onze rij net wat sneller dan die van hun en ben ik aan de beurt om mijn paspoort te laten zien. We spreken af dat we nog contact met elkaar houden.

Dan lopen we naar de McDonalds. Begin je Amerikareis goed, met een “Amerikaans” ontbijtje. We bestellen alle vier een broodje met ei en een croissantje. Dat gaat er goed in. Omdat alles vrij vlot is verlopen, is het nog vrij vroeg. Heerlijk om zo relaxt met je dag te beginnen.

Na het ontbijt, lopen we nog wat rond en bekijken wat winkeltjes. We lopen alvast richting onze gate. Een goed anderhalf uur voor boarden nemen we plaats bij Gate D2 en vermaken we ons met wat internetten op de smartphone.

Als er om geroepen wordt dat we in groepen boarden, wordt ons verzocht om op de instapkaart te kijken bij welke groep je hoort. Wij hebben groep 4. Dan zie ik viermaal een S staan op mijn moeders instapkaart. Oh, dat betekent dat ze een extra check krijgt.

Maar hoe of wat, weten we eigenlijk niet. Niet lang daarna wordt mijn moeders naam omgeroepen. Ze wordt verzocht om zich te melden aan de balie. Maar ze is niet de enige die zich mag melden voor deze extra check. Ze mag ook een extra persoon meenemen voor assistentie. Martijn loopt met haar mee. Ik blijf samen met mijn vader op de stoelen zitten. Ze zijn tenslotte nog maar bij groep in om te boarden. Vervolgens wordt mijn moeder wat vragen gesteld en er worden wat extra controles uitgevoerd op de bagage.

Na ruim 20 minuten wachten is groep 4 aan de beurt. Ondertussen wordt mijn moeder nog altijd ondervraagt. Maar als mijn vader en ik bijna aan de beurt zijn, zien we dat mijn moeder ook gereed is om in te stappen. Dat is nog eens timing.

In het vliegtuig nemen we plaats op rij 33 en 34. Het vliegtuig is ingedeeld in 2-3-2 en wij mogen plaatsnemen in de middelste rij. Gisteren zagen we, tot onze spijt, dat vrijwel alle stoelen al vergeven waren. Dus moesten we het doen met de stoelen welke United aan ons toegekend heeft. Prima hoor. Het valt ons trouwens ook op dat de beenruimte wat groter is dan we gewend zijn. Amerikaanse maatschappij hè, daar is alles groot, groter, grootst! Niet dat je énorm veel ruimte hebt, maar het scheelt toch weer iets.

Maar het duurt behoorlijk lang voordat we gaan taxiën. Sterker nog, er wordt na een half uur omgeroepen dat we nog lang niet weg kunnen in verband met het weer. Doordat het zo slecht is buiten, kunnen veel vliegtuigen niet gemakkelijk landen of opstijgen, waardoor er een vertraging ontstaan is. Pas na anderhalf uur begint het vliegtuig te taxiën en stijgen we om 12.48 uur op. Jeetje zeg, we hadden al anderhalf uur onderweg kunnen zijn! Wat een geluk dat Chicago onze eindbestemming is. Zo te horen zijn er genoeg andere in dit vliegtuig waarvan Chicago een overstap is. Vele zullen nu hun overstap dus ook gaan missen.

Op het schermpje voor me bekijk ik het aanbod aan films en series. Ook Friends staat er tussen. Woohoo. Hoe vaak we de serie ook gezien hebben, blijft hij gewoon top om te kijken. Normaal gesproken staan er maar een aflevering of twee op. Maar nu staat gewoon geheel seizoen 8 erop.

Oh, ik vermaak me wel, de komende 9 uur vliegen. Tijn begint aan The Avengers: Infinity Wars.

Als we een goed half uur in de lucht zijn, beginnen ze met het uitdelen van het eten. Oh, wat ruikt dat altijd lekker zeg. We kunnen kiezen uit kip of pasta. Voor mij: áltijd de pasta Martijn neemt ook de pasta en zonder dat ik het nagevraagd heb bij mijn ouders, weet ik dat zij voor de kip zijn gegaan. De pasta is eerder een soort lasagne en smaakt heerlijk. Vele vinden vliegtuigvoer vaak niet te eten en ik smul er telkens toch weer van.

Na het eten en een plasje besluit ik om Friends even te staken en verder te gaan met GTST. Via Videoland hebben we vanochtend de aflevering van vandaag gedownload, dus dan ben ik daar ook weer helemaal bij mee. Maar één aflevering is natuurlijk zo voorbij. Ik sluit mijn ogen voor een uurtje en daarna bedenk ik me dat ik wel eens een beginnetje kan maken aan ons verslag.

Ondertussen is Martijns scherm weer in staking gegaan. Geeft af en toe foutmeldingen en loopt dan vast. We vragen een stewardess of ze er wellicht aan kan doen. Ze geeft aan dat een reboot zou kunnen helpen. Na een minuut of tien wordt zijn scherm opnieuw opgestart en gelukkig, hij lijkt nu beter te werken. Kan hij mooi z’n tweede film afkijken, Ready Player One.

Het valt ons overigens ook op, dat er nog best veel Nederlandse stewardessen aanwezig zijn, terwijl het natuurlijk gewoon een Amerikaanse maatschappij is. Das toch verrekkes hendig! Ik ga weer verder met wat afleveringen van Friends, terwijl Martijn aan zijn derde film begint (Rampage). Als we weer boven land zijn, begint het vliegtuig wat turbulentie te krijgen. Ik hoopte eigenlijk dat we dat een keer over konden slaan. Ik weet dat er niets kan gebeuren tijdens turbulentie en dat het ook helemaal niet gevaarlijk is. Maar toch, dat gevoel is niet prettig. Je zou toch zeggen dat wij – als echte achtbaanfanaten – dat juist wel een fijn gevoel vinden. Maar nee hoor… Doe maar gewoon niet

Een uur voor landing krijgen we nog een warm broodje met kalkoen en een stroopwafel. Dat gaat er goed in.

De landing wordt ingezet en ik merk dat ik echt door het raampje moet blijven kijken, anders word ik duizelig.

Tien over twee landen we op Chicago O’hare Airport. Een uur en tien minuten later dan gepland. We lopen rustig richting de immigrations. De rij lijkt niet zo groot en mogen vrijwel direct aansluiten bij een balie. Maar twee mensen voor ons. Dat zou toch vlot moeten gaan, zou je zeggen. Maar nee. Het duurt en het duurt. De dame staat maar wat voor zich uit te staren bij de immigration meneer. Er wordt vrijwel niet gesproken. Hij is wat op de pc aan het rommelen, maar er gebeurd verder niets. Het echtpaar voor ons is ook zichtbaar geïrriteerd. Pas na een kwartier (!) komt er iemand aan wat de dame meeneemt voor verder verhoor. Het echtpaar voor ons gaat juist wel soepel en dan zijn wij aan de beurt. Martijn en ik hoeven alleen maar wat vingerafdrukken van één hand te geven. Mijn ouders moeten wel van alle tien de vingers een afdruk maken. Wij zijn natuurlijk al op deze ESTA hiernaar toe gereisd. Mijn ouders hebben net een nieuwe ESTA. Vermoed dat het daaraan ligt. Verder vraagt hij hoe lang we blijven en waar we nog meer naar toe gaan. En dan mogen we doorlopen.

Inmiddels zijn de koffers al op de bagageband gearriveerd en kunnen bij de douane ook gewoon doorlopen. Dat is dan wel weer een voordeel van langer wachten bij de immigrations. Eenmaal buiten, gaan we op zoek naar de shuttle van Alamo. Het is even wachten (en vooral goed kijken waar hij precies stopt) en zijn dan onderweg naar onze huurauto.

Bij de balie van Alamo vragen we of we ook een kastje voor de tol mee mogen. Als we de factuur voor ons krijgen, zien we dat dit 9,99 dollar (exclusief tax) per dag is. Oef, daar hadden we niet op gerekend. We zijn gewend dat tol op rekening komt. Maar wij zijn Florida natuurlijk gewend, met de Sun-pass. Daar werkt het weer anders. Hier in Illinois werken ze met de I-Pass. Waarschijnlijk halen wij het geld er niet uit, maar het is wel een stuk relaxter rijden. Afgelopen juni waren we zó geïrriteerd geraakt door al die tolwegen hier in de buurt. Dan nemen we dit nu maar voor lief.

Als we klaar zijn met tekenen, zien we dat het ineens met bakken uit de hemel komt. De jongen stelt voor dat ze een auto voor ons voor laten rijden. Maar nee, dat willen we niet. Nee, wij willen zelf uitzoeken! We geven aan om te wachten totdat de regen ophoudt, maar volgens hem kan dit nog wel drie uur duren. Hm… Vervolgens bedenken we dat we ook gewoon met de paraplu naar de auto’s kunnen lopen. Die hebben we tenslotte niet voor niets bij ons. Mijn ouders blijven lekker binnen wachten, terwijl Martijn en ik eropuit gaan met de plu’s. Ditmaal hebben we een Minivan gehuurd. Deze categorie staat eigenlijk al een tijdje op ons lijstje, maar steeds durfden we die niet te huren. Te bang dat je dan toch wat lager zit dan in een SUV. Maar nu we niet van plan zijn om ‘off-road’ te gaan rijden, willen we het toch eens proberen.

Er staan maar liefst 11 minivans waaruit we kunnen kiezen. Alle 11 zijn het Dodge Grand Caravans. Nou, dat is in ieder geval al simpel wat het dan wordt voor ons. Maar goed, volgend belangrijke beslissing: welke kleur? Er staan twee witte, een paar grijze, heel veel zwarte en twee bordeaux rode. Ook dat is dus een makkelijke beslissing. Het wordt een rode.

We vergelijken het aantal mijlen. De ene heeft 437 mijl gereden en de ander 307 mijl. Weer zo’n makkelijke beslissing. Alhoewel ze beide natuurlijk gloedje nieuw zijn, kiezen we toch voor degene met 307 mijl op de teller. Inmiddels is het ook gestopt met regenen. Wat nou drie uur?

Ik rijd de auto voor, zodat we gemakkelijk de koffers kwijt kunnen. Jeetje, wat een ruimte zeg! Vind hem nu al fijn. Ook erg prettig zijn de schuifdeuren voor ‘de oudjes’ achterin. Ik kan deze bedienen met de autosleutel. Luxe hoor. Als de koffers goed en wil achterin zitten, bedenken we dat we de Tom Tom er nog niet uitgehaald hebben. Ohja, ook wel zo handig. En vervolgens vergeten we de zonnebrillen eruit te halen. Gaat lekker zo. Maar dan zijn we toch echt gereed om Alamo te verlaten.

De Tom Tom geeft aan dat het ongeveer een minuut of 50 rijden is naar ons eerste hotel. Al snel na het verlaten van het vliegveld, belanden we in een file. Doordat we later zijn vertrokken vanuit Amsterdam, zijn we nu natuurlijk tijdens de spits in Chicago. Ahja… Zo kan ik in ieder geval goed wennen aan de auto. Hij rijdt erg lekker en je zit toch ook nog steeds behoorlijk hoog. Nee, dat valt niet tegen!

We rijden van file naar file en soms mogen we weer even goed doorrijden. Om 17.00 arriveren we bij Quality Inn Midway Airport. Ons onderkomen voor deze eerste drie nachten. We checken in en krijgen kamernummers 515 en 516 toegewezen. We inspecteren de kamers en komen tot de conclusie dat kamernummer 515 eigenlijk wat minder fris ruikt als die van 516. Martijn loopt weer terug naar de receptie en krijgen dan kamernummer 503. Ja, deze ruikt een stuk lekkerder. Niet dat kamer 515 stonk, maar in vergelijking met die andere kamer, leek hij minder fris.

We spreken af dat we om 17.45 uur gaan eten. Eerst wat bij lezen op facebook. Uiteraard 😉 Nadat we bij gelezen zijn, rijden we naar de TGI Fridays op een goed vier minuten rijden. We bestellen alle vier de aanbieding: kies twee gerechten voor 14,99 dollar. Mijn vader, Martijn en ik gaan voor de ribs met steak. En mijn moeder voor de ribs met kip. Ook gaat mijn moeder als enige voor een lekker koud biertje, terwijl wij het met een koud frisje moeten doen. Ik beloof mijn moeder dat ik ervoor ga zorgen dat ik de volgende keer niet hoef te rijden, zodat ik samen met haar mee kan doen (Martijn is op zo’n eerste dag vaak net wat te moe om auto te rijden – ach, we zijn nog niet naar huis).

Het smaakt ons prima! We hebben de ribs bestelt met wat glaze van Jack Daniels (uiteraard) en we vragen ook wat extra saus om ons vlees in te kunnen soppen. Ja, echt lekker dit!

Als we uitgegeten zijn, rijden we nog naar de Walmart wat er zo ongeveer naast ligt en kopen daar onze eerste levensbehoeften: water voor ons en cola/sprite voor mijn ouders.

Een kleine koelbox staat ook nog op ons lijstje, maar helaas… deze zijn niet voorradig op het moment. Gelukkig hebben we onze eigen kleine koelbox van thuis meegenomen, maar we hadden er graag nog zo eentje bij gewild. Ach, we komen vast nog wel een keer bij de Walmart. De twee aankomende dagen zijn we tenslotte auto-loos en gaan we met de metro naar het centrum van Chicago.

We rijden weer terug naar het hotel en spreken af met elkaar dat we morgenochtend om 08.30 uur gaan ontbijten. Op de kamer tik ik het verslag af en gaan dan niet al te laat slapen. Het was een lange dag!

Aantal gereden mijlen: 35 (56 km)
Weertype: regen

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *