Dag 05: Cedar Point

Zondag 9 september: Sandusky (OH) – Independence (OH)

---

Voor het eerst deze vakantie worden we wakker van de wekker. Doordat we gisteren in een andere tijdzone zijn beland, denkt ons lichaam dat het nu 6.15 uur is in plaats van 7.15 uur. Oké, één snooze dan. Daarna kleden we ons aan en om 8 uur gaan we met z’n viertjes naar het ontbijt. Ondertussen hebben we al naar buiten gekeken natuurlijk: regen! En als we het weerbericht voor de dag mogen geloven blijft dit ook de hele dag zo. Echt, zó balen! Tijdens het ontbijt bedenken we of we wellicht iets anders kunnen gaan doen dan een pretpark. Maar we weten eigenlijk niet veel. We zijn alle vier niet van het echte shoppen, anders zou een mall een optie geweest zijn. Wel vinden we Outlet shoppen leuk, maar vaak zijn deze outlets niet overdekt en kunnen we daar ons ook niet een hele dag mee vermaken. Toch maar naar Cedar Point dan?

Na het ontbijt chillen we nog even wat op de kamer. Het park is tenslotte pas om 11.00 uur open en het ontbijt was maar tot 9 uur. Dus overbruggen we deze tijd al internettend op de kamer. Iets na 10-en besluiten we om uit te checken en toch naar Cedar Point te rijden. Laten we in ieder geval de parkeerplaats oprijden (deze is toch gratis doordat Martijn en ik een jaarpas hebben), dan kunnen mijn ouders in ieder geval de indrukwekkende skyline van het park zien.

Als we het schiereiland oprijden, doemen de achtbanen in de verte op. Mooi hè? We parkeren de auto, nemen alle vier een paraplu mee en lopen dan naar de ingang.

Maar dat gaat niet zonder vlag of stoot. Het regent niet alleen, maar het waait ook nog eens ontzettend. En wind gecombineerd met een paraplu is eigenlijk geen goede combi. Dat blijkt ook wel, want de plu van mijn moeder en die van Martijn begeven het. Na de security check lopen we richting de kaartjesverkoop. Zoals al gezegd, Martijn en ik hebben gratis toegang doordat we een jaarpas hebben. Maar mijn ouders moeten natuurlijk gewoon nog een kaartje halen. Gelukkig is het vandaag wel ‘Bring-a-Friend-Day’, waardoor je iemand met korting mee naar binnen mag nemen. Normaal kosten de kaartjes 72 dollar, maar nu mogen ze voor 30 dollar naar binnen. Scheelt toch wat. Maar ja, maar als je nergens in kunt en in een uur weer buiten staat, is 30 dollar per persoon natuurlijk ook nog behoorlijk aan de prijs.

Ik word lichtelijk emotioneel en baal echt ontzettend. Ik wil zo graag mijn ouders laten zien wat voor prachtig park dit is, maar om er nu 60 dollar voor weg te gooien is ook overdreven. We blijven twijfelen. Gaan we nu wel of niet naar binnen? Dan worden we aangesproken door een meisje welke achter de kassa zit. Martijn vertelt haar dat we enorm aan het twijfelen zijn. Dat wij wel een jaarpas hebben, maar mijn ouders met ons mee zijn voor de ‘Bring-a-Friend’ Day. Dan vraagt ze hoe oud mijn ouders zijn, aangezien vandaag de senioren (62+) gratis entree hebben. Ohhh, serieus? Dat treft, dat zijn ze beide! Uiteraard twijfelen we niet langer nu we alle vier gratis entree hebben. Al drinken we alleen een bak koffie binnen en gaan we er weer vandoor. Dan is het natuurlijk niet zonde.

Als we het park in zijn, lopen we meteen door naar een winkeltje. Niet dat we iets nodig hebben, we hebben immers al beide een shirt van Cedar Point gekocht afgelopen vakantie, maar daar staan we in ieder geval droog. Al zien we wel veel andere shirts nu in de collectie. Maar nee, laten we het maar niet doen. Wel zien we een Monopoly spel van dit park. Oeh, dát is gaaf zeg! Ja, die willen we hebben! Maar nu nog niet, anders zijn we daar natuurlijk de hele dag mee aan het sjouwen. Ook zien we een leuke achtbaan, gemaakt van een soort lego. Oh, ook echt supergaaf! Maar met onze twee deugnieten in onze achterhoofd, zien we het al gebeuren dat ze de boel gaan slopen. Nee, laten we dat maar niet doen.

Naast het winkeltje zit een Starbucks, onze volgende stop. Helemaal tevreden genieten we van ons heerlijke warme kop koffie. Het lijkt ondertussen iets minder te gaan regenen, maar ophouden doet het niet. Wel is de wind hier tussen de banen wat minder. Fijn. Martijn heeft inmiddels de Cedar Point App geïnstalleerd en daar zien we dat niet alle achtbanen open zijn. Zeer verrassend is dat natuurlijk niet.

Rustig hobbelen we naar Valravn, want deze is wel open. Het grote broertje van de Baron in de Efteling. Zeg maar gerust een hele grote broer! De hoogste in zijn soort. We besluiten alle vier erin te gaan. We bergen de spullen op in een kluisje en gaan dan in de rij staan. Onnodig om te melden wellicht, maar er is helemaal geen wachtrij. Behalve voor de voorste rij, daar wacht je een beurt of twee. Toch besluiten we dat te doen, want de beleving is natuurlijk het leukst voorin.

Als we van 68 meter naar beneden razen (de Baron is 30 meter hoog), merken we dat het toch wel wat hard druppelt. Maar met onze mutsen op, worden we gelukkig niet zo nat. Alleen is het wel wat koud in het gezicht zo. Na de rit vraag ik aan mijn ouders hoe ze het gevonden hebben. Leuk! Ze vinden hem verbazingwekkend soepel. Mooi zo. Mijn vader wil eigenlijk nog wel een keer, maar mijn moeder houdt het even voor gezien. Zij wil eigenlijk wel proberen om wat foto’s van ons te maken tijdens de rit.

Met z’n drieën lopen we weer de rij in en wachten weer twee beurten voordat we in mogen stappen. De regen lijkt iets minder dan net, maar het kan ook zijn dat we nu gewoon wat gewend zijn aan de druppels. Wederom is de rit leuk.

We lopen weer verder en zien dat Millennium Force het ook doet. Oeh, dat is toch wel één van de toppers hier in het park. Top Thrill Dragster (ook een topper hier) doet het helaas niet. Maar dat had ik gisteren al niet verwacht, toen ik het weerbericht zag. Dus die was ingecalculeerd. Maar Millennium Force is natuurlijk wel erg leuk om ook even mee te pakken. Mijn moeder geeft aan wat hoofdpijn te hebben, dus offert zich op om onze tassen bij te houden. Bespaart ons toch weer 2 dollar he Omdat ze nu maar met één karretje rijden, gaat het tempo helaas niet zo snel zoals we afgelopen juni gezien hebben. Maar ach, tijd genoeg. Na twee beurten wachten, ga ik samen met mijn vader in een karretje zitten en Martijn neemt plaats achter ons. Dan gaan we naar boven, heel hoog! Mijn vader en ik zijn niet zo lang, dus vangen niet zoveel regen op in onze gezicht. Martijn is wat langer en steekt er goed bovenuit, dus hij vangt wel wat regen op. Sorry schat…

Ook deze wordt goedgekeurd door mijn vader. “Maar wat ging hij hard zeg”, omschrijft hij hem. Naast Millennium Force zit een Panda Express. Inmiddels is het natuurlijk ook weer gewoon lunchtijd. We nemen alle vier de Orange Chicken, maar mijn vader pakt de beef met broccoli erbij, mijn moeder en ik kiezen voor de zoetzure kip en Martijn gaat juist voor een wat hetere kip erbij. Het is een behoorlijk vol bord en mijn vader maakt de opmerking dat we voor vanavond niet meer hoeven te eten joh.

Nu hebben we voor vanavond Outback Steakhouse op de planning staan. Wellicht vanavond maar gewoon alleen een Blooming Onion om te delen en dan pakken we daarna een toetje. Dat vinden mijn ouders echt een geweldig idee. Zeker omdat we eigenlijk nooit aan een toetje toekomen en we eigenlijk ook nooit een voorafje (zelfs niet om te delen) pakken als we een hoofdgerecht pakken. Mijn ouders hebben in 2015 ook een Blooming Onion gehad, dus weten dat dit écht enorm lekker is!

Na een half uur lopen we weer verder door het park, maar niet voordat we nog een plaspauze hebben genomen. Van dit weer moeten we echt vaak naar het toilet. In een uur tijd zijn we wel twee of drie keer geweest. Als we weer herenigd zijn, vertelt Martijn ons dat het park om 14.00 uur gaat sluiten. Uh, hoezo dan? Blijkbaar is er een enorme storm opkomst en dat wil het park voor zijn. Nou zeg, we zijn nog maar net op één vierde van het park! Ondanks dat het al 14.15 uur is, besluiten we gewoon door te lopen zodat we in ieder geval nog wat van het park meekrijgen. Onderweg komen we heel veel personeel tegen. Alles is dicht, dus ook het personeel heeft vrij nu. Maar dan worden we tegengehouden door iemand van de security. We worden verzocht om te draaien en naar de uitgang te lopen. Sowieso zijn alle banen nu dicht en als we via de andere kant naar de uitgang lopen, zijn we minstens nog een half uur (of zelfs langer) onderweg. Jammer… Tot nu toe vermaakten we ons eigenlijk best prima. Zelfs met die regen.

We lopen naar de uitgang en zien onderweg dat de winkeltjes ook al gesloten zijn. Ohjee, en ons Monopoly spel dan? Ach, de winkel op het begin van het park zal toch wel open zijn? Ze zouden gek zijn als ze niet een winkel open zouden laten. Dat zijn tenslotte weer extra inkomsten. Maar helaas, ook dat winkeltje is gesloten! Ja hee, we willen écht dat spel wel hebben. We besluiten naar de Guest Service te lopen, maar daar staat een behoorlijke rij. Omdat ze het park vandaag vroeger gaan sluiten, kun je bij de Guest Service een nieuw entreebewijs halen voor een andere dag. Dat is toch een goede service van ze. Wij besluiten hier overigens geen gebruik van te maken, aangezien dit aanbod maar geldig is tot eind oktober. En hoe graag we ook willen, we zullen dit seizoen hier helaas niet meer naar terugkeren. Wij hebben immers sowieso nog gratis toegang, maar mijn ouders zouden verderop in dit seizoen geen gratis toegang meer hebben (en ze zijn vandaag natuurlijk gewoon gratis, dus waarom zouden we er überhaupt gebruik van willen maken).

We geven te kennen dat we graag nog het Monopoly bordspel zouden willen kopen, omdat we niet uit Amerika komen. Ze vraagt ons om even te wachten en ze gaat wat regelen. Na een goed tien minuten wachten komt een andere dame ons halen. We mogen de winkel weer even in. Er zijn toch nog genoeg personeelsleden aanwezig. Zij waren bezig met het opruimen van de winkel. We kopen het spel, bedanken iedereen vriendelijk en lopen dan naar de auto. Inmiddels is het vrijwel opgehouden met regenen. Zul je net zien he. Maar ze willen de storm gewoon voor zijn, dus op zich wel fijn dat we nu verzocht worden om te gaan. Je moet er toch niet aan denken dat je midden in het park bent en het enorm gaat stormen.

We stellen de navigatie in op ons hotel in Independence. Een voorstadje van Cleveland. Een uur en een kwartier rijden. Als we Sandusky verlaten, begint het weer te regenen. En hoe! Pfff… We hebben nu eigenlijk wel genoeg regen gezien. Maar ja, daar verander je niets aan. Vervolgens belanden we ook nog in wat wegwerkzaamheden. Doordat we niet goed kunnen zien wat welke baan is, rijden we de verkeerde baan op. We rijden op de linkse, maar hadden de rechtse moeten nemen, zodat we de afslag konden nemen. Maar gelukkig weet onze Tom een alternatief. Kost een 7 minuten extra reistijd, maar ach…

Tien voor half 5 zijn we bij Comfort Inn, ons onderkomen voor vannacht. We checken in en krijgen kamernummers 211 en 213 toegewezen. Als eerste bekijken we de kamers en ze zien er prima uit. Mijn ouders nemen 211 en wij gaan voor 213. We halen de koffers op en als we dan onze kamer nog eens beter bekijken, zien we ineens dat we wat missen: een tafel bij het bankstel.

Naja zeg. Martijn loopt naar beneden en de dame achter de toonbank beloofd ons dat er snel iemand langskomt om een tafel af te droppen. En die belofte wordt waargemaakt. Binnen een half uur staat er een tafeltje voor onze bank.

We spreken af met mijn ouders dat we om 18.15 uur gaan eten, zodat we nu nog ruim een uur hebben voor te relaxen. Doordat het zo’n nat weer is en ik uiteraard door verschillende plassen ben gelopen, heb ik ontzettend koude voeten. Maar wat is het heerlijk om ze even onder de warme kraan te houden in de badkamer. Daar merk ik dat we een stop van het bad missen. Naja ach… Ik druk het gat gewoon dicht met m’n voet, dat helpt ook.

Nadat mijn voeten weer héérlijk warm zijn, föhn ik mijn schoenen droog. Ofja, dat is het plan, maar de vonken springen er nog nét niet vanaf. Het ding knettert enorm. Ik loop naar mijn ouders en daar doet hij het wel. Even… Blijkbaar wordt hij te warm als ik m’n schoenen ermee föhn. Naja, dan maar wat papier erin. Vervolgens begin ik alvast aan het verslag. Daar heb ik nu mooi even de tijd voor.

Als het kwart over 6 is, lopen we naar de kamer naast ons. Inmiddels zijn mijn schoenen ook weer wat droger en met lekkere droge sokken aan, gaan we op weg naar de Outback. Op zich best op loopafstand, maar het regent inmiddels weer behoorlijk hard, dus laten we de auto maar pakken. Eenmaal in de Outback, bestellen we de Blooming Onion en verder niets. Het duurt toch wel een tijdje voordat de ‘ui’ er is. Ondanks dat we vanmiddag goed geluncht hebben, hebben we toch al wel weer goede trek gekregen.

Dan komt de ui en we smikkelen er heerlijk van. Het gaat eigenlijk te snel op. Zó lekker is het.

Dan bestellen we uiteraard toch nog een toetje. Martijn gaat voor de Salted Caramel Cookie Skillet, mijn ouders kiezen voor de Chocolate Thunder From Down Under en ik neem de New York Style Cheesecake met chocoladesaus. En ook dat smaakt ons prima. Alleen ik krijg mijn bordje niet op. Zo’n cheesecake is toch best machtig en vullend. Gelukkig heb ik “Een Martijn” bij me, hij offert zich wel weer op.

Als we na het eten weer naar buiten lopen, regent het nog steeds behoorlijk. Ik ga de auto halen en rijd deze voor zodat mijn ouders redelijk droog in kunnen stappen. Onderweg naar het hotel (alsof het kilometers rijden is ) kopen we nog wat bier bij het tankstation: twee flikjes Coors Light.

Het verslag wordt afgetikt onder het genot van ons flikje. Morgen staat er een Memorial op de planning: Flight 93, waar de vliegtuig is neergestort op 11 september. Helaas zijn de weerberichten nog steeds niet goed. Maar… vanaf dinsdag wordt het beter. Zo beloofd google ons. Laten we het hopen.

Aantal gereden mijlen: 81 (130 km)
Weertype: nat
Aantal coasters: 2

** BONUS ONRIDE VIDEO’S (niet van onszelf) **