Donderdag 6 september: Chicago
Hallo meneer de Jetlag. De wekker geeft 4.00 uur aan. Oeh, dat is toch wel erg vroeg nog hoor. Ik sluit mijn ogen weer, maar het wil echt niet meer. Naast me ligt Martijn nog wel gewoon in dromenland. Hem wakker maken is ook weer zoiets… Ik woel nog wat verder. Ineens hoor ik Martijn op staan om richting toilet te gaan. Mooi, dit is mijn kans om hem te zeggen dat ik al een tijdje wakker lig en hij komt met het idee om GTST te kijken. Dan kan hij zich nog even lekker omdraaien. Oh, die man van mij… wat zit hij toch vol goede ideeën.
Maar als GTST een kwartier bezig is, blijkt Martijn ook gewoon weer geveld door de jetleg. Goed, half 6 nog maar. We lezen de reacties op onze blog. Dat is ook wel leuk wakker worden zo ? We appen mijn ouders dat we inmiddels wakker zijn, maar een minuut of tien later vallen de ogen toch weer dicht, voor even. Het lijf wil nog verder slapen, maar het koppie (en vooral onze magen) niet meer. Inmiddels hebben we ook bericht terug van mijn ouders. Ook zij zijn wakker.
We besluiten om aan te kleden en naar het ontbijt te gaan. Ondertussen check ik nog snel het weer en daar worden we eigenlijk niet zo vrolijk van. Pas in de middag wordt het droog. Hmm.. We hebben van die Hop on Hop off dagkaarten (ofja, twee dagen kaart) gekocht en het lijkt ons eigenlijk niet zo prettig om bovenop de bus, onoverdekt, te gaan zitten met deze regen.
Iets na 7-en lopen we naar het ontbijt. Eigenlijk gewoon het standaard assortiment. Alhoewel, mijn geliefde bagels zijn er niet. Naja zeg! Dan maar wat toast en ei. We doen lekker rustig aan en besluiten om de ochtend ‘vrij’ te nemen. Met dit weer kunnen we toch niets gaan doen in het centrum. Na het ontbijt installeren we onze tablet bij mijn ouders, zodat zij ook kunnen genieten van GTST. Ondertussen sluiten wij de ogen weer voor even. Na een drie kwartier appt mijn vader dat ze weer bij zijn met de soap. En heb ik het idee opgevat om toch nog wel iets te gaan doen deze ochtend. Schuin tegenover ons hotel zit een Target. Altijd leuk om even doorheen te lopen. We bespreken onze plannen met mijn ouders en zij vinden het ook een prima idee.
We lopen naar onze prachtige minivan en rijden dan naar de Target. Niet dat we iets nodig hebben daar, maar uiteindelijk belanden er toch wat spulletjes in ons karretje: Blue Moon en wat ziplocks. We rekenen af bij een zelfscan en na het scannen van het bier wordt er verzocht om door een medewerker onze ID’s te laten zien. Prima joh. Maar we komen van een koude kermis thuis. Blijkbaar pakt het apparaat geen buitenlandse ID’s, dus zijn we genoodzaakt om het bier weer terug te geven. Nou zeg, dat betekent dus geen bier vanavond bij het tikken van het verslag.
Daarna rijden we ook nog naar de Aldi, Dollar Tree en Ross Dress for Less. Bij de Dollar Tree slagen mijn ouders erin om wat Amerikaanse vlaggetjes te scoren. Uiteraard komen we er veel tegen hier in de USA, maar telkens zijn ze of te groot, of het is een verkeerd soort stof (te stijf). Maar deze bij de Dollar Tree lijken perfect. Drie stuks in een zakje en dat voor 1 dollar (exclusief tax ? want er komt nog 10 cent bij). Bij Ross blijven we een tijdje hangen bij de koffers. Mijn ouders zijn eigenlijk op zoek naar nieuwe koffers, van die lichtgewichten en spinners. En aangezien we met twee koffers heen zijn gegaan (in plaats van vier), kunnen er dus best twee nieuwe bij. Niet dat we die nu meteen al gaan kopen, maar wat ideetjes op doen kan geen kwaad.
Dan rijden we weer terug naar het hotel, wat echt letterlijk ernaast zit en besluiten dan met de shuttle naar Midway Airport te gaan. In een tien minuten wachten staat hij voor de deur en om exact 12 uur rijden we richting Midway. Als we afgedropt worden, verzoekt de chauffeur om naar het hotel te bellen als we weer opgehaald willen worden. Oeh, moeten we nu onze eigen telefoon daarvoor gebruiken? Dat is toch hartstikke duur? Maar de chauffeur zegt ons dat we ook gewoon in het treinstation kunnen bellen. Daar staan nog gewoon telefoonapparaten. Ohja, hier in Amerika hebben ze die natuurlijk nog gewoon. Dat is bij ons in Nederland allang niet meer zo, dus dat zijn we ook niet meer gewend.
We lopen het metrostation in, kopen viermaal een 3-daagse kaart á 20 dollar (een dagkaart kost 10 dollar, dus of we nu 2x een dagkaart kopen, of éénmaal een 3-daagse kaart… Maar bij deze laatste hoeven we morgen niet weer opnieuw een dagkaart te kopen). Dan lopen we naar de metro en aangezien dit het beginpunt is van de oranjelijn, staat de metro al klaar om in te stappen.
Onderweg zien we de grote torens van Chicago al opdoemen. Dat ziet er best indrukwekkend uit zeg. In een klein half uurtje zijn we bij onze halte ‘State/Lake’. We stappen uit en staan dan recht voor het Chicago Theater. Wat een prachtig gebouw is dit zeg.
Ondertussen hebben we weer wat trek gekregen en besluiten om tóch te gaan lunchen. Eigenlijk doen we dit nooit (we hebben vaak genoeg aan het ontbijt en daarna diner – al pakken we soms tussendoor nog wel eens een reep van de Cambridge), maar vandaag zijn we vroeg gaan ontbijten, dus niets gek dat we alweer wat trek hebben. Tegenover het theater zit een Potbelly Sandwich Shop. Het is vrij druk, maar het gaat allemaal redelijk snel. Het personeel schreeuwt alleen wel steeds de bestellingen naar elkaar zeg. Jeetje Christus, wat een herrie.
Maar onze ‘boterham’ gaat er goed in. Na de lunch lopen we weer naar buiten. Het is even zoeken waar de Big Bus precies stopt. Hm, en het regent ondertussen ook weer zachtjes. Als de bus er na een minuut of tien nog niet is, besluiten we maar om gewoon naar het Millennium Park te lopen. Oorspronkelijk zou onze eerste stop de Willis Tower zijn, maar het is zó bewolkt buiten, daarmee zouden we totaal geen mooi uitzicht hebben. Dat is toch zonde. We schuiven daarom dit bezoekje naar morgen. Hopelijk is het weer dan een stuk beter.
Het is niet zo ver lopen naar het park, maar we lopen ietsjes verder, aangezien ik het bordje van ‘Begin Route 66’ ook even wil fotograferen. Ik had genoteerd dat deze op de hoek van S. Michigan Ave & E. Adams Street lag, maar we kunnen het niet vinden. Totdat ik zie dat het echt letterlijk op de hoek te vinden is. Ik was iets te ver gelopen.
Daarna lopen we door naar het park en blijven een tijdje kijken bij The Crown Fountain.
Vervolgens lopen we door naar Cloud Gate. Wat een apart stukje kunst is dit zeg. Een grote gespiegelde boon. Echt prachtig!
Inmiddels is het al bijna 3 uur en de Hop on Hop off bussen rijden tot een uur of 5. Het heeft dus geen zin om de gehele route vandaag te gaan doen. We besluiten om naar opstapplaats nummer 4 te lopen en dan tot aan Navy Pier met de bus te gaan. De bus komt vrij snel en nemen dan plaats boven in de bus. Ondanks dat het inmiddels eindelijk droog is, waait het nog wel stevig. Chicago heet niet voor niets Windy City he. Via Adler Plantetarium, het aquarium en Maggie Daley Park rijden we naar de Navy Pier.
Eenmaal binnen bij de pier, wordt onze eerste stop – na een toiletbezoekje – een heerlijk warm kopje koffie van de Starbucks. Dat gaat er goed in. Daarna lopen we nog wat winkeltjes af en gaan we met de lift naar boven en staan we ineens bij het reuzenrad.
Vervolgens lopen we via de waterkant helemaal naar achteren. Daar zien we een Beer Garden, maar we zijn momenteel niet te porren voor wat bier. Daarvoor is het helaas niet zo’n lekker weer.
Het is ook niet zo druk. We vermoeden dan ook dat het seizoen gewoon over is. Afgelopen maandag was het Labor Day en vaak loopt het seizoen hier in Amerika van Memorial Day (eind mei) tot en met Labor Day (begin september). Vanaf dit stuk heb je wel een prachtig uitzicht op een gedeelte van de skyline. Via de andere kant lopen we weer terug.
Dan pakken we de bus weer en besluiten om richting het eten te gaan. Inmiddels is het 18.00 uur, dus een hapje gaat er wel in. Vandaag staat Tilted Kilt op de planning. Vooral de twee mannen hebben daar veel zin in. Tilted Kilt is een zo gezegde ‘breastorant’, ofwel… de dames hebben daar niet zoveel kleding aan. De planning is om met de bus naar opstapplaats 2 te rijden en vanaf daar het laatste stukje te lopen.
Onderweg komen we nog langs de Watertoren, 360 Toren en het Hardrock Café. Als we bij deze laatste zijn, geeft de gids te kennen dat deze bus opstapplaats nummer 1 het eindpunt heeft. Vanaf daar is het nóg veel verder lopen naar Tilted Kilt en er stopt ook geen metro daar in de buurt. Snel stappen we nu uit, want ik heb gezien dat hier wél een metrohalte in de buurt ligt. Tegenover het Hardrock Café zit de Mac Donalds. En niet zomaar één. Deze vestiging heeft de uitstraling van een Apple Store. Beetje op dezelfde manier gestileerd. Ook overal moderne oplaadpunten voor je mobieltje.
Dan lopen we één block verder en daarna twee blocken links en komen dan uit bij metrohalte Grand. Vanaf hier kunnen we helaas niet rechtstreeks naar Tilted Kilt. We besluiten om één halte verder te reizen en dan vanaf daar te gaan lopen. Deze stop, Lake, stopt waar anders de Hop on Hop off bus had gestopt.
Als we bij Lake uitstappen, zien we het Chicago Theater mooi verlicht. Uiteraard worden er weer wat foto’s gemaakt. Alleen een beetje jammer dat die wagen van de Fed-Ex zo enorm in de weg geparkeerd staat.
Daarna lopen we naar Tilted Kilt. We krijgen een mooi plaatsje aan de kant van het restaurant. De heren mogen tegen de muur zitten, zodat zij het beste van het uitzicht kunnen genieten.
Mijn ouders bestellen beide de Fish & Chips. Martijn gaat voor de Buffalo Mac & Cheese en ik voor de Parmezaanse kip. Omdat we vandaag niet meer hoeven te rijden, bestellen we er ook een biertje bij. Alleen mijn vader houdt het bij een frisje.
De mannen genieten zichtbaar en ook het eten smaakt heerlijk. De porties zijn alleen nét wat aan de grote kant. Als we uitgegeten zijn, vraag ik aan onze serveerster of ik haar op de foto mag zetten met onze twee mannen. Uiteraard is dat geen probleem.
Tegen het restaurant aan zit metrostation Washington/Wabash en dat is meteen de juiste Oranje-lijn om weer terug naar Midway te gaan. We moeten een kleine tien minuten wachten en in een goed 25 minuten zijn we weer terug waar we vanochtend opgestapt waren. We bellen naar het hotel voor een shuttle en ons wordt beloofd dat hij er in vijf minuten is. Snel lopen we naar buiten, naar de plek waar we vanochtend afgedropt zijn. Er staan nog meer mensen te wachten, dus of het echt nodig was om te bellen, weten we niet. Maar goed, voor die 50 cent… ach.
Tien minuten later zijn we alweer terug in onze hotelkamer. We spreken af met m’n ouders om morgen om half 8 te gaan ontbijten. Eenmaal op de kamer begin ik aan het verslag en merk ik halverwege dat mijn oogleden erg zwaar worden. Tijd om het verhaaltje wat in te korten en te gaan slapen. Hopelijk is het weer morgen een stuk beter. Maar we zijn er bang voor. Zoals het er nu uitziet is het juist in de ochtend prima (bewolkt) weer, maar gaat het in de middag weer regenen. Naja ach…
Aantal gereden mijlen: <vergeten te noteren>
Weertype: regen en bewolking