Vrijdag 14 september: Detroit (MI) – Chicago (IL)
Na een heerlijke nachtrust worden we om half 8 wakker van de wekker. Wat een heerlijk groot bed is dit toch. Prima geslapen. We kleden ons aan en om kwart over 8 zijn we gereed voor het ontbijt. En ze hebben gelukkig hier wel weer de bagels. Die heb ik de afgelopen dagen wel gemist hoor.
Na het ontbijt pakken we snel de koffers in en checken we uit. Vandaag weer een drukke dag voor de boeg. In principe staat alleen Henry Ford op het programma, maar daarna moeten we ook nog een heel stuk rijden naar Chicago en we willen The Henry Ford niet zomaar even afraffelen.
In een half uur rijden we naar het Henry Ford complex. Als eerste lopen we het Welcome Center in en kopen daar kaartjes voor het museum en de fabriek.
Je kunt hier ook nog naar The Village (een soort openluchtmuseum waar allerlei ambachtelijkheden te zien zijn), maar dat slaan we over. Te weinig tijd voor. We kopen twee kaartjes voor ons en voor de ouwelui die mee zijn kopen we twee seniorentickets. Scheelt toch weer zo’n 10%
De dame achter de kassa adviseert ons om eerst naar de fabriek te gaan en daarna naar het museum. De bus naar de fabriek vertrekt elke 20 minuten: het hele uur, tien voor het halve uur en tien over het halve. Het is 10.19 uur, dus degene van 10.20 uur zullen we niet meer kunnen halen. We besluiten om maar even het winkeltje in te gaan en al snel is het iets na half 11. We lopen naar buiten en stappen de bus in.
We worden vervoerd naar de The Ford Rouge Factory, welke toch nog best een behoorlijk eind buiten dit complex ligt. De fabriek is vernoemd naar de rivier Rouge.
Als we uitstappen worden we verwelkomt door Henry. Nee, niet dé Henry uiteraard Deze meneer heet toevallig ook zo. Zelf zegt hij dat hij de ‘Henry who works at Ford’ is. Normaal gesproken zou de volgorde zijn dat we eerst naar het filmtheater gaan, maar omdat we dan exact in de lunchpauze in de fabriek zelf uitkomen, adviseert hij ons om eerst naar de fabriek te gaan en daarna naar de film. Je mag op je eigen tempo door dit complex lopen en op verschillende plaatsen staan medewerkers om eventuele vragen te beantwoorden. Met de lift gaan we naar de eerste verdieping en lopen we naar de fabriek. Helaas mag je hier (en in het filmtheater) geen foto’s maken. Dan staan we ineens oog-in-oog met de fabriekshal. Ze maken hier in dit stuk van de fabriek alleen de F-150 model: zo’n pickup-truck. Je kent ze wel…
(foto van internet)
Vanaf boven kunnen we een rondje lopen door de fabriek. Er zijn in dit gedeelte een stuk of 6 secties. De eerste band die we zien zijn ze verantwoordelijk voor de airbags en het stuurwiel. Daarna zien we hoe de ramen erin worden gezet met een robotarm. Iets verderop zijn ze weer bezig met de deuren.
(foto’s van internet om een indruk te krijgen)
Het lijkt me wel saai werk, zo dag-in-en-dag-uit hetzelfde schroefje of moertje erin draaien. Maar gelukkig ben je elke keer weer verantwoordelijk voor iets anders. Wel blijf je in dezelfde sector. Niet dat je de ene dag de deuren aan het monteren bent en de andere dag het stuur. Je hebt als het ware met een paar man je ‘eigen afdeling’ en onderling verander je dan van job. Het is echt teamwerk. Het is behoorlijk indrukwekkend om te zien. Na een half uur zijn we rond en lopen we naar de film.
We nemen plaats in het theater en dan gaan we terug in de tijd, wanneer Henry Ford dit alles opgericht heeft. Al stond ‘in den beginne’ de fabriek van de T-Fords nog ergens anders. Deze fabriek is hier neergezet vanwege de strategische locatie. Vlakbij de Rouge rivier zodat de ruwe materialen per boot geleverd konden worden om tot auto’s verwerkt te worden. De fabriek waar we nu staat is in 2004 geopend. Daarna mogen we naar de volgende ruimte. Wederom een theater met om ons heen verschillende schermen. De show begint en worden getrakteerd op prachtige beelden en muziek. De sfeer doet een beetje aan Epcot denken (Disney World Orlando). Vervolgens verschijnt er vanuit de grond met lasers en prachtige filmmuziek een Ford 150. De robotarmen komen tot leven en laten zien hoe zo’n auto in elkaar wordt gezet. Martijn fluistert in mijn oor wanneer de Terminator (Terminator 3D attractie bij Universal ) komt. Hahaha, ja daar heeft het ook zéker wat van weg. De hele happening is behoorlijk indrukwekkend weer. Bijna niet te omschrijven. Oftewel ‘Súper’.
Vervolgens worden we geloodst naar de volgende ruimte, maar deze lijkt naar de fabriek te gaan. We haken dus af en lopen wat rond in de ruimte waar verschillende auto’s te zien zijn.
Dan bekijken we de plattegrond van dit complex en lijkt het erop dat de fabriek nummer 4 is en we dus de ruimte na de twee films toch nog niet gehad hebben. Maar echt heel spannend is het niet. Je kunt vanaf hier over het fabrieksterrein kijken en het groene dak bekijken welke op een natuurlijke manier als een soort airco werkt.
We besluiten de bus weer terug te pakken naar het Welcome Center (en dus ook het museum). Inmiddels is het al na ene, dus de maag heeft wel weer zin in iets. In het museum is een hotdog standje, dus lopen we daar als eerste heen. Martijn en mijn moeder gaan voor de Chicago Hotdog, mijn vader voor de NY en ik ga voor de vegetarische falafel. Het smaakt ons prima. Waren we wel even aan toe.
Dan lopen we wat door het museum en bekijken diverse exposities. Ze weten er in Amerika altijd wel wat spannends van te maken. Leuker dan in Nederland waar je het meestal alleen met een saai bordje moet doen.
Rond half 3 vinden we het wel welletjes. We moeten tenslotte nog een behoorlijk stuk rijden. We krijgen onderweg natuurlijk ons verloren uurtje weer terug, omdat we vandaag de Central Timezone weer in gaan rijden, maar vijf uur rijden, blijft vijf uur rijden. We hebben op zich onderweg nog wel een stop gepland bij een outlet, maar we weten niet hoeveel tijd we daar eigenlijk aan kunnen besteden. Oorspronkelijk stond een stop bij Warren Dunes State Park gepland, maar daar hebben we écht geen tijd meer voor.
De Tom Tom geeft aan dat het 3.5 uur rijden is naar de Lighthouse Place Premium Outlets in Michigan City. De achterbank vermaakt zich met een aflevering van GTST terwijl ik op de bijrijdersstoel het verslag van vandaag tik. Het is behoorlijk druk om omgeving Detroit uit te komen. En dat terwijl het nog geeneens spits is. Ook dat nog. En we komen al ‘zo laat’ aan in Chicago. Na bijna twee uur rijden besluiten we om te wisselen van chauffeur en geven we de auto wat te drinken. We tanken hem niet helemaal vol, aangezien we de auto morgen leeg mogen inleveren. Waarschijnlijk zullen we morgen toch nog wel iets moeten bijtanken, maar als we hem nu helemaal weer volgooien, weten we zeker dat we hem niet leeg terugbrengen.
Ook als ik rijd is het af en toe druk op de weg. En dat terwijl de I-94 één rechte weg is van Detroit naar de outlet in de staat Indiana. Niet eens door een drukke stad. Een kwartier voordat we bij de outlet zijn, rijden we Indiana in.
Hiermee rijden we ook meteen een nieuwe tijdzone in. Ineens is het niet 18.29 uur, maar 17.29 uur. Mooi, dan is het meteen niet zo laat meer.
Bij de outlet lopen we als eerste naar het Visitor Center. Maar deze blijkt om 17.00 uur al gesloten te zijn. Dan bekijken we de plattegrond en gaan als eerste op zoek naar het toilet. Daarna lopen we naar Samsonite. Wellicht dat ze daar leuke koffers hebben voor een kleine prijs. Maar helaas, ondanks dat er 50% van de prijs af gaat, blijft deze toch nog behoorlijk fors. En zeker omdat het allemaal nét niet is wat mijn ouders willen.
Daarna lopen we naar Skechers. Omdat Martijn al ingecalculeerd had dat we bij de Skechers nieuwe sokken zouden kopen, heeft hij nét niet genoeg meegenomen om de gehele vakantie mee rond te komen. Dus ‘moesten’ we wel hierheen. Tevens kijken we of ze hier wel de juiste maat hebben van de schoenen welke hij graag had gewild. En gelukkig, dat hebben ze. Ook ik vind nog een paar welke ik graag wil hebben. Want hier is het één paar kopen en de tweede paar voor de helft van de prijs. Dus je bent ‘verplicht’ om in ieder geval een even aantal schoenenpaar te kopen.
Dan blijkt dat mijn ouders ook schoenen hebben gevonden. Ditmaal voor mijn vader. Hm, wat vervelend, nu moet ik nóg een ronde maken om een paar te vinden. Gelukkig had ik die stiekem al gevonden We bekijken de verschillende prijzen en combineren de twee duurste paar bij elkaar, zodat je het meeste voordeel hebt van de korting. Als we de eerste combi hebben afgerekend, roept ze ineens dat ze het verkeerd heeft gedaan. In plaats van 50% heeft ze ons maar 30% korting gegeven. Dit komt omdat er gisteren nog wél de 30% korting gold. Martijn en ik kijken elkaar aan. Wij hebben nog nooit ergens gezien dat het maar 30% is, overal geldt altijd die 50%. Of zou het komen dat ze ‘expres’ 30% heeft gerekend voor ons en nadat wij het bonnetje eens beter bekeken hadden (voor de tax, niet eens voor de prijs) ze ‘ineens’ de fout ontdekte? We zullen het nooit weten. We gaan er maar gewoon vanuit dat ze zich echt vergist heeft. Het is een hoop gegoochel, maar we krijgen het bedrag teruggestort op de creditcard en dan mogen we nogmaals afrekenen. Nu wél met de juiste korting.
We lopen terug naar de auto en daar stellen we de navigatie in op ons laatste logeeradres in Amerika. Jeetje, wat is het toch weer snel gegaan he. Morgen hebben we op zich nog een behoorlijke dag. We vliegen pas om 22.35 uur. Nog anderhalf uur rijden, geeft de Tom Tom aan. Martijn en ik spreken af dat we ieder drie kwartier rijden, zodat ik nog ff snel in de auto het verslag ‘tot zo ver’ af kan tikken. Inmiddels begint het al wel te schemeren. Een uurtje terug in de tijd, betekent ook dat het nu dus al om 19.00 uur donker wordt in plaats van 20.00 uur.
Niet veel later rijden we Illinois weer binnen. Daar waar we 10 dagen geleden begonnen.
Het is goed te merken dat we weer in omgeving Chicago zijn. Het verkeer begint weer wat drukker te worden en vooral niet te vergeten, we rijden weer van tolweg naar tolweg. Wat zijn we blij met ons tolkastje. Vermoed niet dat we de kosten eruit gehaald hebben, maar het voorkomt zoveel stress dat het zeker het geld waard is.
Dan klinkt ineens een ‘piep’. Het lichtje van de benzine springt aan. Ohjee, gaan we dat nog wel halen dan? Volgens de teller op het deskboard kunnen we nog zo’n 50 mijl rijden. Aangezien we nog zo’n 37 mijl moeten, zullen we dat toch wel halen. Toch? We houden nauwkeurig bij hoe hard de teller omlaag gaat en dat gaat prima. Maar dan zegt hij ineens ‘Low Fuel’ en komt er geen getal meer tevoorschijn.
Oh my… we zijn nog een goed tien minuten rijden van ons hotel vandaan. En zo te zien op de navigatie zit er een tankstation om de hoek van het hotel. Dat zou goed moeten komen. Toch?
We tellen de minuten letterlijk af. En daar komt bij dat het inmiddels natuurlijk ook al bijna half 9 is (en ons lichaam staat op standje ‘bijna half 10’). We hebben honger gekregen inmiddels. Dan rijden we de afslag op welke we moeten hebben. Nog een keer naar links en dan zou iets verderop, op de hoek, een benzinepomp moeten zitten. Ehm, maar die zien we niet. We stoppen en tikken dan een ander benzinepomp in op de Tom Tom. Gelukkig zit deze niet zo ver weg. We tanken de auto voor 10 dollar vol en gaan dan op zoek naar wat bier (het is tenslotte onze laatste avond hier), maar geen bier te vinden hier. De man achter de toonbank verwijst ons naar iets verderop, daar zit een drankenhandel. Ah, mooi. We kopen twee blikjes Blue Moon en gaan dan eindelijk op weg naar het hotel. Of eigenlijk naar de Cracker Barrel wat naast ons hotel zit. Eerst maar even wat eten voordat we gaan inchecken.
Mijn moeder gaat voor de Roast Beef, mijn vader voor de Sirloin Steak, Martijn kiest voor de Rib-Eye en ik ga voor gegrilde Regenboog Forel. Normaal kies je twee bijgerechten, maar bij Cracker Barrel mag je er zelfs drie kiezen. Drie van de vier kiest voor Turnip Greens, met het idee dat het groene bonen zijn. Maar als het geserveerd wordt, ziet het er niet uit als groene bonen.
Oh, verrek.. de groene bonen die we bedoelt hadden, heet gewoon ‘Country Green Beans’. We zijn gewoon té moe en hebben daar overheen gelezen. Geen idee wat er geserveerd is nu, maar het smaakt in ieder geval niet heel vervelend. Later, als we opgezocht hebben wat Turnip Greens zijn, blijkt het raapstelen te zijn. Ahja!
Na het eten, als we willen betalen, negeert onze ober ons totaal. Hij loopt af en toe wel langs, maar hij kijkt totaal niet onze kant op. Na een minuut of tien zijn we het toch echt beu. Als hij weer de keuken in wil vluchten, roept Martijn behoorlijk hard naar hem. Ah, we hebben zijn aandacht. En hij pakt het bonnetje uit zijn boekje. Blijkbaar heeft hij het bonnetje al die tijd al gewoon bij zich gehad. Nou, dat wordt gewoon een lage fooi voor hem. Sorry hoor, maar je hoort ons gewoon niet te negeren. We zijn zelfs zo ‘beledigd’ dat we ook nog op het bonnetje schrijven dat we de langzame bediening niet zo waarderen.
Nadat we snel nog even door het winkeltje gekeken hebben, rijden we naar ons hotel. Dat is toch wel twee keer gas geven. We krijgen kamernummers 320 en 322 toegewezen en pakken meteen onze koffers uit. Daarna worden de kamers gekeurd en deze worden prima bevonden. We spreken af om morgen om 9.15 uur te gaan ontbijten.
Op de kamer tik ik het verslag af met een Blue Moon ‘on the side’. Dan zien we dat één blikje 720 ml is. Burp! Dat hadden we even niet gerealiseerd. Naja ach, de laatste avond mag er genoten worden. Toch? Op de TV is Friends op, dus we vermaken onszelf nog wel. We hebben overigens al onze gekochte spullen nog in de auto zitten. Morgen na het ontbijt halen we deze op en gaan we de alles herschikken in de koffer én weekendtas. Inmiddels zijn we ook ingecheckt bij Lufthansa. Getsie, komt zo toch wel erg dichtbij. Morgen weer naar huis…
Aantal gereden mijlen: 335 (539 km)
Weertype: bewolkt met af en toe een zonnetje, rond de 27 graden.