Maandag 3 februari: Orlando (FL)
Wat is het toch heerlijk dat we ook eens uit kunnen slapen deze vakantie. Al staan we toch redelijk op tijd op en zitten we om 8 uur met zijn vieren aan het ontbijt. Daarna tik ik het verslag van gisteren af. Daar had ik gisteravond echt geen puf meer voor.
Na een relaxte ochtend besluiten we om ook even wat over het terrein hier te lopen. Legacy heeft verschillende zwembaden, een fitness club en het meertje achter de receptie ziet er ook fraai uit.
Als we weer terug op de kamer zijn, besluiten we dat we wel eens naar Blizzard Beach kunnen gaan. Niet om te zwemmen, want we hebben om 15.00 uur een airboattour gereserveerd, dus hebben we daar geen tijd voor. Maar gewoon om even er doorheen te wandelen, zodat we mijn ouders kunnen laten zien hoe een écht waterpark eruit ziet. Maar eerst rijden we nog naar de Walgreens en daar slaag ik gelukkig wél voor een zonnebril. Fijn!
Het parkeerterrein van Blizzard Beach is vrij leeg, maar zien dat het water toch nog wel goed gevuld is met mensen.
Het zonnetje schijnt tenslotte weer hoog aan de hemel. Geen énkel wolkje te zien en onze vesten gaan uit.
Het is een graad of 22 en dat is echt heerlijk. We lopen een rondje door het park en hebben spijt dat we van vandaag geen zwemdagje hebben gemaakt. Het water voelt namelijk niet koud, maar lauw. Ach, wie weet… We zijn voorlopig nog niet naar huis.
Omdat het nog maar half twee is en we pas om half 3 bij Marsh Landing hoeven te zijn (en het vanaf hier een half uurtje rijden is), besluiten we om naar de Mac Donalds hier om de hoek te rijden. Een ijsje gaat er wel in. We lopen het park uit en met de auto is het echt letterlijk een straat verder naar de Mac. Maar,… de MacDonalds is gesloten. Sterker nog, van de gehele Mac is niets meer over. Hij is in de verbouwing en zal later dit jaar weer geopend worden.
Nou zeg, net nu we ons verheugd hadden op een ijsje. We besluiten om maar richting Marsh Landing te rijden. Wellicht dat daar in de buurt ook wel ijs te krijgen is. Via de Florida Turnpike rijden we een half uurtje naar het zuiden en als we dan de afslag genomen hebben, zien we daar óók een MacDonalds. Nou, zie je wel. Komt het toch nog goed.
Maar in plaats van een ijsje bestellen we allemaal weer een shake. Dat slurpt zo lekker weg. En het vult ook nog eens beter dan een ijsje, zodat we verder geen lunch of iets dergelijks meer hoeven te nuttigen.
Iets na half 3 arriveren we bij Marsh Landing, maar dat is wel even zoeken. Onze navigatie brengt ons er prima heen, maar het lijkt helemaal niet op een commercieel verkooppunt van een airboattour. Maar we blijken toch goed te zijn.
In een klein houten gebouw melden we ons en wordt ons uitgelegd dat we om drie uur ons mogen melden bij de steigers en dat onze captain Roy heet. Na een plasje lopen we naar de steigers en kunnen we rustig daar op een bankje zitten in de zon. Wat een rust zo. Aan de steigers staat een boot van Spirit of the Swamp. Een andere maatschappij dus als waar wij mee gaan varen. Op de boot ligt de kapitein heerlijk zijn siësta te houden. Naast ons op de bank zit een ander echtpaar. Zij blijken, samen met nog twee andere, een airboattour te hebben met deze Spirit of the Swamp en varen om iets voor 3 weg. Dan komt onze boot aanvaren. Een man of acht stapt van de boot en wij maken kennis met Roy de kapitein. We blijken maar met zijn vieren deze tour te hebben. Wat fijn.
De kapitein legt uit waar alles ligt in geval van nood en dan varen we weg. Eerst wat rustig door de rivier, maar later als we op het open meertje zijn (Lake Tohopekaliga), gaan we wat harder.
Vervolgens varen we weer een stukje rustiger en dan zien we ineens een alligator liggen in het water. Doodstil, geen krampje beweging. Nee, dood is hij niet hoor. Maar hij geniet vooral van de zon. Afgelopen dagen is het vrij koud en bewolkt geweest en nu er eindelijk weer zon is, warmen de alligators zich weer op.
We varen heerlijk door het moeras en af en toe rijden we langzamer om zo wat alligators te spotten. In totaal spotten we er vijf en een paar kleintjes. Onze kaptein vertelt ons dat er onder die kleintjes de mama ligt, maar die is echt totaal niet te zien. De kleintjes zijn overigens ook erg lastig te spotten.
Na anderhalf uur varen we weer terug naar de steigers. Deze airboattour is vooral niet commercieel en dat is wel een verademing met wat we wel eens vaker hebben gedaan. Dat ze dan met marshmallows de alligators gaan lokken. Nee, dat is hier totaal niet. Gewoon lekker varen en alligators spotten, verder geen poespas erom heen.
Terug in de steigers geven we de kaptein een fooi en bedanken we hem hartelijk voor de tour. Ja, was erg leuk!
We rijden weer terug naar ons appartement en frissen onszelf op. Martijn zoekt alvast wat foto’s uit en ik begin ook alvast aan ons verslag. Na een goed anderhalf uur zijn we good-to-go voor ons avondeten. Onze captain vertelde ons net voordat we afscheid namen dat hij vanavond heerlijk aan de steak & bier gaat. Nou, dat lijkt ons een prima keuze. Voor ons heeft Texas Roadhouse de lekkerste steaks, dus rijden we daarheen. Het is een kwartier rijden vanaf ons appartement.
We moeten een zestiental minuten wachten voordat we mogen plaatsnemen aan een ‘booth’. Mijn moeder neemt de Steak Kabob, mijn vader en ik gaan voor een 8 oz steak en Martijn neemt de ribbetjes. Geen steak voor Martijn dus, maar wél een biertje. Hij is te nieuwsgierig wat de Sam Adams Winter Ale is en bestelt een klein biertje. Onze ober vraagt Martijn of hij wel zeker weet of hij geen grotere wil. Die is namelijk maar één dollar duurder. Maarja, een maatje groter van 22 oz (is 650 ml) is echt te veel. Een maatje kleiner, die van 16 oz (is 473 ml) is echt meer dan genoeg. Ondanks dat het maar één dollar meer kost.
Omdat ons ma, Martijn en ik voor de huissalade hebben gekozen, krijgen wij deze al vrij snel geserveerd. En daarna wordt ook de rest van het eten gebracht.
Het smaakt ons allemaal weer prima. Ons ma en ik nemen de frisdrank mee naar huis in een ‘go-cup’. Altijd fijn dat zo iets kan. Je krijgt altijd van die enorme bekers met frisdrank. En als het op is, krijg je ook gewoon gratis weer nieuwe.
Eenmaal thuis tik ik het verslag af en gaan we met z’n alle niet al te laat slapen. Morgen moeten we wél vroeg op staan. De wekker staat op 5.00 uur! De boterhammetjes liggen al gesmeerd en wel in de koelkast, zodat we die mooi morgen onderweg kunnen op smikkelen. Scheelt ook weer tijd, in plaats van uitgebreid te ontbijten.