Zaterdag 1 februari: Orlando (FL)
Een uur later dan gisteren worden we wakker. Nog steeds een beetje last van de jetlag dus, maar we boeken vooruitgang. Na een verfrissende douche, zet ik alvast wat koffie voor ons allemaal en ga de tafel dekken voor het ontbijt. Iets na half 8 zitten we met zijn vieren aan een boterham.
Dan pakken we onze spullen en rijden we naar Tampa, naar Busch Gardens. De laatste keer dat Martijn en ik in dat park waren (begin 2017) waren alle achtbanen ineens dicht omdat het een beetje waaide. Hierdoor hebben we Cobra’s Curse toen niet kunnen doen. Een achtbaan welke we nog af moeten vinken. Inmiddels is er nóg een nieuwe achtbaan bijgekomen (Tigris), dus voor ons vandaag twee nieuwe baantjes om af te vinken. Althans, als het niet weer zo gaat waaien. De regen komt namelijk wel met bakken naar beneden. Maar volgens onze weer-app zou het vanaf een uur of 10 droog worden.
In ruim een uur rijden we naar Tampa. Onderweg een klein beetje vertraging gehad, omdat er een auto van de weg was geraakt.
Als we Tampa binnen rijden, heeft de regen zich beperkt tot wat kleine drupjes. Dan rijden we de parkeerplaats bij Busch Gardens op en parkeren de auto bij E en kunnen vrijwel meteen met het trammetje mee naar de ingang.
We besluiten om eerst een bak koffie met wat lekkers erbij te nemen, zodat het daarna helemaal opgehouden is met regenen. Martijn en ik delen een muffin, mijn moeder bestelt een Key Lime Pie en mijn vader laat deze ronde voorbij gaan wat betreft snoepgoed.
We pakken de plattegrond erbij en overleggen wat ons plan van aanpak is. Gaan we linksom of rechtsom? We beginnen ons rondje met de klok mee en lopen dus als eerste richting SheiKra. Onderweg komen we verschillende soorten vogels tegen. En ook een bezoekje aan de kangoeroes en walibi’s slaan we niet over.
Bij SheiKra zien we dat de wachttijd niet lang is. Het lijkt erop dat we de tassen in een kluisje moeten doen en besluiten daarom om 2 aan 2 de achtbaan te doen. Als eerste gaan mijn vader en moeder in de rij staan. Na nog geen tien minuten wachten zijn ze al aan de beurt. Daarna is het de beurt aan ons. Prima baantje.
Naast SheiKra staat de nieuwe achtbaan Tigris. Maar hij lijkt storing te hebben. Inmiddels hebben we ook weer wat honger gekregen, maar kunnen niets gevonden krijgen waar geen frietjes bij zit. Juist dat maakt het dan ook weer zo duur: 11 dollar voor een broodje mét friet erbij. Waarom niet gewoon alleen het broodje? Zeker omdat we eigenlijk niet zo’n hele grote honger hebben, maar gewoon zin hebben in een klein hapje. Dan zien we dat Tigris het ook weer doet en besluiten dit keer om met zijn drieën erin te gaan. Mijn moeder heeft lichte hoofdpijn gekregen van SheiKra, doordat het allemaal zo hard langs de oren waait. Tigris is voor ons goedgekeurd.
Bij Bengal Bistro zien we dat we ook voor een kids meal mogen gaan. Dat is een hotdog met frietjes óf fruit. En dat voor 8 dollar. Nou, dat is nog te doen. Ik kies voor wat fruit erbij (druiven), maar Martijn gaat toch voor een beetje friet. Mijn vader en moeder delen een maaltijd, zodat mijn vader de hotdog heeft en mijn moeder de frietjes.
Onze volgende achtbaan wordt Kumba. Mijn moeder heeft besloten om vandaag de tassendrager te zijn (handig 
), maar mijn vader stapt gewoon overal gezellig mee in. Fijn dat het niet zo druk is in het park, waardoor mijn moeder niet steeds super lang alleen hoeft te wachten op een bankje. Na Kumba zien we een valtoren. Iets waar ik geen fan van ben, maar mijn vader geeft te kennen er toch wel in te willen. Martijn vindt dit soort valtorens wel leuk, dus hij offert zich op om met mijn vader erin te gaan. Ons ma en ik blijven achter op een bankje en bekijken goed wanneer ze erin gaan. Na een beurt of 4 mogen ze instappen. Deze valtoren gaat niet op de normale manier omlaag. Nee, hij kantelt ook nog een stukje naar voren, waardoor je met je gezicht naar beneden kijkt. Brrr, ik moet er niet aan denken. Maar mijn vader en Martijn vinden het erg leuk. Alleen dat hangen in een tuigje bovenin, duurt net wat te lang.
Daarna komen we uit bij Cheetah Hunt en daar stappen we weer met zijn drietjes in. Wat een heerlijke baan is dit toch. Lekker soepel in de bochten.
Naast deze baan staat Cobra’s Curse. De wachttijd bedraagt alleen voor deze baan 35 minuten. Oeh, dat is toch wel wat lang. Ik vraag mijn moeder om wel mee de rij in te gaan en dat ze dan, als wij in mogen stappen, weer via de uitgang naar buiten gaat. Dan hoeft ze niet zo lang alleen buiten te wachten. Wel zo gezellig. Na een minuut of 40 stappen we in een karretje. Maar niet op de normale manier. Normaal stap je via een loopband in, maar wij mogen in een karretje voor mensen met een beperking stappen (alsof ze het kunnen zien aan ons 
). Hier schuift het hele treintje opzij de baan op.
De baan is oké. Niet vervelend ofzo, maar eigenlijk is het niet de 40 minuten wachten waard. Een kwartier hooguit. Maar goed, we mogen hem weer afvinken! Inmiddels is het 17.00 uur en we besluiten dat het qua achtbanen het wel genoeg is geweest vandaag. We maken nog wel een ritje op-en-neer met de skyride en via de gorilla’s en het nijlpaard komen we dan uit bij de uitgang.
Het is goed geweest voor vandaag. We gaan weer met het trammetje terug naar de parkeerplaats en stellen dan de Tom Tom in op ons huis. De laptop hebben we vanochtend ook meegenomen, dus Martijn rijdt nu terug, zodat ik op de laptop alvast een begin kan maken aan het verslag van vandaag. Onderweg bedenken we dat we wellicht beter door kunnen rijden naar het restaurant. We besluiten om naar Applebees te gaan.
Iets na half 8 lopen we naar binnen. Het is wat druk en een minuut of twintig wachten, geeft ze aan. Maar als we nog geen vijf minuten wachten, mogen we al plaatsnemen. Op de achterste bladzijde van het menu staan wat aanbiedingen. Martijn en mijn vader gaan voor een aanbieding uit de 2 voor 26 dollar en ik ga samen met mijn moeder voor de 2 voor 22 dollar optie. Dit betekent dat we een voorgerecht om te delen mogen uitkiezen en ieder een hoofdgerecht. Als voorgerechten kiezen we voor de uienringen en de mozzarellasticks. En als hoofdgerecht gaan de heren voor de ribs en mijn moeder en ik kiezen voor de riblets.
Onze serveerster bedankt ons ook steeds voor ons geduld. Tja, we kunnen niet echt veel anders dan wachten he. Dan gaat ineens de airco aan. Mijn god, standje vrieskou is aangezet. We zeggen er wel iets van tegen onze serveerster, maar echt een verandering merken we niet. Ja, heel even lijkt het alsof het niet meer koude lucht waait, maar dat is voor korte duur. Brrr… De kou komt zelfs door onze vesten heen. Het duurt een behoorlijke tijd voor het eten op tafel staat. Pas een half uur later. Maar smaken doet het ons wel.
Daarna rijden we snel naar huis, want daar kan de verwarming aan. Buiten is het een graad of 14, maar voelt toch behoorlijk fris aan. Ik tik het verslag af en niet veel later zullen we richting bed gaan. Morgen ons eerste dagje Disney: Epcot! Ons eerste fastpass is tussen 9.15 uur en 10.15 uur, dus willen we op tijd richting het park.