Dinsdag 14 februari: Dubai – Abu Dhabi – Dubai
Wauw… Wauw! Meer kan ik even niet uitbrengen voor deze geweldige achtbaan! Dat is in één woord samengevat het verslag van de dag. Het uitgebreide verslag lees je hieronder 
De wekker gaat erg vroeg. Kwart voor zeven! We dommelen nog wat, maar staan dan toch maar op. Het is Valentijnsdag vandaag. De dag van de liefde en rode spullen. Ferrari rood dus. Ondanks dat het park pas om 11 uur open gaat, hebben we nog een lange reis voor de boeg. Althans, we wisten dat deze lang was, maar zó lang?! Dat hadden we van te voren niet ingecalculeerd.
Na het ontbijt en wat internet vertrekken we om half 9 richting de metro. We moeten weer eerst naar downtown Dubai om vervolgens daar op de bus naar Abu Dhabi te gaan. Het busstation ligt bij metrostation Al Ghubaiba. We gaan op zoek naar busnummer E1-Abu Dhabi, maar krijgen deze niet snel gevonden. We vragen het na aan een mannetje wat aan zijn kleding te zien bij het busstation hoort en hij verwijst ons naar de ticketkraampje. We krijgen voor 25 AED per persoon (ca 5 euro) een ticket naar Abu Dhabi Busstation achter ons bevindt zich busnummer E1. Als we in willen stappen, worden we tegengehouden. De bus blijkt voor alleen mannen te zijn. De volgende bus is ook voor gezinnen. Gelukkig arriveert deze als snel en dan om exact 10.00 uur zijn we op weg naar Abu Dhabi.
We rijden wat door downtown en komen dan uit op de bekende weg welke we al vaker hebben gereden deze week. Dit is volgens mij de hoofdstraat van Dubai om van de ene naar de andere kant te komen. We rijden dus ook weer vlak langs ons hotel af.
Als we Dubai uit zijn, is er ontzettend weinig te zien. Veel zand en wat gras… Ik sluit mijn ogen en Martijn vermaakt zich met het lezen van wat reisgidsen. Zo af en toe spiek ik door één oog of we er al zijn, maar helaas… Lang blijft het een saaie rit. Pas na 2 uur (!) reizen komen we aan op het busstation van Abu Dhabi. We hadden een uur verwacht, niet twee! Dan komt er voor ons een grote uitdaging: op zoek naar busnummer 190 naar Ferrari World. We hadden al in een reisverslag van een ander stel gelezen dat je dan naar de overkant van de straat moest. Maar welke straat dan? We zien wel een hele grote hoofdstraat, maar dat kan het toch niet zijn? We vragen het een paar keer na, maar daar worden we niet wijzer van. Binnen kunnen we alleen kaartjes voor Dubai kopen, maar niet voor Abu Dhabi zelf. Tja, daar komen we zo juist pas vandaan. We vragen het na waar we de tickets dan kunnen kopen en hij verwijst ons naar de bus. In de bus zelf kun je de tickets kopen. Maarja, waar is die bus dan? Maar ook daar worden we niet veel wijzer van.
We lopen weer naar buiten, kijken wat rond, maar zien geen bus 190. Dan eindelijk wijst er ons iemand écht de weg. We moeten inderdaad de grote hoofdstaat oversteken. De man wijst zelfs het busbordje aan. Het is moeilijk te zien, omdat de weg nogal breed is, dus het bordje ver weg staat. Maar we zien hem! Maar hoe komen we aan de overkant? Het is een vijfbaans-weg. Gelukkig geen snelweg, maar toch wel behoorlijk druk. In de verte zien we verkeerslichten staan, maar deze vinden we te ver lopen. We zijn namelijk bang dat we anders de bus missen als we omlopen. En aangezien de bus maar één keer per uur gaat, willen we hem absoluut niet missen. Het is tenslotte al kwart over 12 en willen graag vandaag nog naar Ferrari World.
De eerste vijf banen zijn gemakkelijk. We staan al snel tussen de twee rijbanen in op wat gras. Maar dan wordt het wat moeilijker. Het is behoorlijk druk. Aangezien we geen zin hebben in een soort van Frogger-spelletje, blijven we gewoon rustig wachten totdat we veilig kunnen oversteken. Maar dit duurt erg lang. Ondertussen houd ik in de gaten of busnummer 190 niet voorbij rijdt. We zouden dat toch erg zuur vinden als we hierdoor de bus missen. Dan zie ik in de verte ook twee dames oversteken. Als zij er tussendoor kunnen, moeten wij dat ook kunnen! En ja, gelukt!
Er komen verschillende bussen voorbij, maar nog geen 190. Iets verderop staat een Europese jongen. Martijn schat zelfs dat het ook een Nederlander is. Lang, blond.. dat kan niet anders. Hij komt naar ons toegelopen en met een voorzichtige hallo blijkt hij inderdaad ook Nederlands. Hij heet Marco en is voor zijn werk hier in Abu Dhabi. Hij zit er al bijna een week, maar de papieren welke hij nodig heeft (visa etc) laten erg lang op zich wachten. De Emiraten willen niet echt meewerken. Althans, ze willen wel meewerken, maar wel op hun langzame tempo. Hij werkt bij een Nederlandse baggermaatschappij en komt uit het Noorden des Lands (tussen Assen en Groningen). Aangezien hij nu niet aan het werk kan, heeft hij zichzelf maar op een week vakantie getrakteerd en is vandaag ook van plan om naar Ferrari World te gaan. We kletsen wat en dan na 20 minuten wachten komt daar eindelijk onze bus. We moeten de chauffeur 2 AED per persoon betalen. Koopje!
Weer is het een behoorlijk eind rijden. We zitten maar liefst weer een uur in de bus. En dan eindelijk, om half 2 komen we aan bij Ferrari World! Marco vraagt of hij met ons mee mag lopen zodat hij ook soms op de foto kan (en wij ook foto’s van ons samen hebben). Hij heeft namelijk geen fototoestel bij zich. Hij mocht geen fotocamera meenemen van zijn werk. Ook geen camera in z’n telefoon, geen webcam in z’n laptop. In het gebied waar hij aan het werk moest was dat streng verboden . Maarja, hij had er ook niet op gerekend dat hij verplicht een week ‘vakantie’ moest houden. Uiteraard, loop maar mee. Voor hem is het natuurlijk ook maar saai, zo alleen.
Bij de kassa zien we dat alle attracties een wachttijd heeft van 5 minuten, behalve de Formula Rossa. Die heeft er maar liefst 45. Achja, dat wachten kan er ook nog wel bij. Dan krijgen we bij de kassa de vraag hoe lang Martijn is. Hij is 1.97 meter, maar Martijn zegt heel nonchalant 1.93 meter. Er blijken namelijk restricties op veel attracties te zitten. De meeste hebben een restrictie van 1.95 meter. Woeps. Zo ook de Formula Rossa dus. Hmz… Zelfs de carrousel heeft een restrictie van 1.95 meter. Uh?! Maar we laten onszelf hier niet door tegen houden. We doen net alsof onze neus bloed en kopen gewoon een kaartje.
Uiteraard gaan we als eerste naar Formula Rossa, dé snelste achtbaan ter wereld. Met een acceleratie van 240km/h in 4 seconde vlieg je 52 meter de lucht in. Niet zo hoog en stijl als bijvoorbeeld de Kingda Ka of de Top Thrill Dragster in Amerika, maar wel wat harder dus. De wachttijd is inmiddels opgelopen naar een uur. Maar we laten onszelf hierdoor niet tegenhouden. We gaan gewoon maar wachten dan. Hij ziet er spectaculair uit, maar we ergeren onszelf wel aan het feit dat men zo ontzettend traag werkt. Althans, het instappen duurt steeds zo ontzettend lang. Dit komt doordat er hier behoorlijk veel vrouwen met een hoofddoek rondlopen en zij moeten een speciale muts op, zodat hun doek niet gaat wapperen of eraf vliegt. Maar wat een getreuzel weer steeds van die vrouwen. Zet gewoon op en ga zitten!
Na iets meer dan een uur wachten zijn we dan eindelijk aan de buurt. De rij voor de eerste rij is iets wat te lang naar onze zin en we worden op de achterste rij gezet, rij 8. We zien in de verte wel een meetlat staan, maar Martijn gaat er een beetje bij hangen. Zo lijkt hij niet zo lang. We krijgen een brilletje op, zodat we geen vliegjes of iets dergelijks in onze ogen krijgen tijdens de rit (of dat onze ogen eruit kunnen poppen, ik weet het niet?) en mogen instappen. Yes, het is ons gelukt. We zitten er beide in! Dan worden we naar voren gereden, zien de verkeerslichten op groen springen en: gaaaaaaan! Maar nog voordat we de eerste heuvel bereiken, voel ik dat mijn bril van mijn hoofd af wil. Nee, dat wil ik niet, ga eens terug bril. Ik zet mijn bril weer goed en laat los… en floep, alweer lijkt het alsof hij van mijn hoofd af wil. Ik houd hem maar goed vast. Maarja, hierdoor heb ik wel een gedeelte onbewust van de baan gemist. Erg jammer… maar gelukkig voel ik wel dat hij erg lekker moet zijn geweest. Bij de uitgang zien we een kraampje staan waar je de gemaakte foto tijdens de rit kunt kopen. Omgerekend voor een euro of 35 met een mooi framepje. We twijfelen even, want goedkoop is het niet. Maar we kopen hem toch. Zo iets wil je eigenlijk wel hebben. Toch?
Onze magen beginnen wat te rommelen en we gaan op zoek naar wat eten. We komen uit bij de Italiaanse keuken. We bestellen beide wat pretparkpasta en Marco een lasagne. Het smaakt ons prima. Na de lunch lopen we meteen door naar de andere achtbaan welke dit park heeft: Fiorano GT Challenge. Ook deze baan heeft een restrictie van 1.95 meter maar Martijn mag ook gewoon hier instappen. Het is een soort duelingbaan, maar volgens mij wordt er niet echt gekeken wie er gewonnen heeft. Het zijn drie Ferrari’s aan elkaar en wordt een paar keer tijdens de rit gelanceerd. Niet zo hard als de Formula Rosso uiteraard, maar toch best een leuk baantje. Uiteraard doen we ook de andere kant een keer.
Dan lopen we naar de attractie daarnaast: Speed of Magic. Voor de Floridakenners, dit is een soort Spider-Man attractie. Je zit in een rijdend karretje met een 3D brilletje op. Doordat het karretje ook wat beweegt, krijg je een heel apart soort van simulatie gevoel. Het thema is uiteraard de Ferrari. In de pre-show krijg je te zien dat een jongen een computerspelletje speelt op zijn Nintendo en dan komt zijn vader langs. Hij heeft een Ferrari en vraagt aan zijn zoon of hij ook een stukje mee wil rijden. Uiteraard wil hij dat. Hij doet zijn schoenen aan, maar ondertussen is het spelletje van zijn Nintendo levend geworden, want het wezentje van het spelletje wil de sleutels van de Ferrari hebben. Dan ziet de jongen dat zijn spelletje levend is geworden. En hij moet naar de computerwereld om de sleutel terug te pakken.
Dan belanden we in het karretje en gaan we dus als het ware achter het wezen aan om de sleutel te pakken. Helaas is het niet zo’n denderde kwaliteit en schud het karretje ook niet echt mee, maar goed.. het idee is leuk.
De attractie daarna wordt: Made in Maranello. Weer stappen we in zo’n zelfde karretje als bij Speed of Magic, maar dan zonder 3D bril. We krijgen een rondreis door de wereld van Ferrari: hoe wordt deze gemaakt. Erg interessant, maar voor de Ferrariliefhebbers natuurlijk nóg interessanter.
Inmiddels is het bijna 5 uur en zien op de plattegrond dat dan de show La Gara begint. Op de monitoren welke in het park hangen, lijkt het op een soort Cirque du Soleil. Maar al snel zien we dat het podium maar even snel in elkaar is gezet, achterin het park. Dit kan niet veel goeds betekenen qua niveau. Maar de show is aardig. Wat we al dachten, niet op het niveau van Cirque du Soleil natuurlijk, maar we vinden hem toch best aardig.
Dan is het half 6 en besluiten we om weer terug naar Dubai te gaan. We hebben tenslotte nog een lange reis voor de boeg. Maar ik stoot Martijn aan. Zullen we toch nog even kijken hoelang de wachtrij bij Formula Rossa is? Dit blijkt maar 20 minuten te zijn. Uiteraard gaan we hem dan nog een keer doen. Bedoel, we zijn er nu toch. Toch? Ditmaal stappen we wel voorin. We krijgen weer een brilletje op. Dit keer stop ik het touwtje onder mijn haar, in plaats van gewoon over mijn haar, zoals een petje. We worden weer gelanceerd en… Wauw… Wauw wauw wauw! Voorin is hij zo veel meer intenser. Ik probeer mijn big smile in stand te houden, maar dit lukt gewoon niet. De wangen gaan van floep, floep, floep… wat gaat hij hard! Dit is gewoon ongelooflijk, dat ze zo iets kunnen verzinnen om te maken.
Helemaal overdonderd en met verwilderd haar stappen we uit. Jeetje, wat gaaf zeg! Nu we helemaal voorin zaten en de duimpjes omhoog hadden (ofja, wel bij de beugel, want handen omhoog lijkt ons niet zo slim met deze snelheid), hadden we eigenlijk liever deze foto gewild. Brutaal als we zijn vragen we of we de foto mogen omruilen. En dit mag! Helemaal tevreden lopen we naar de uitgang.
Marco trakteert ons op een cappuccino van de Starbucks. Hij is erg blij dat hij nu toch nog een paar foto’s van zichzelf heeft. De bus komt een goed 20 minuten wachten en gaan dan weer voor een uurtje plat. Iets na 8-en komen we aan bij het busstation van Abu Dhabi. We lopen naar binnen om een kaartje te kopen voor Dubai, maar er zit niemand achter de balie. De man voor ons zegt ons dat die even weg is om te gaan bidden. Uiteraard, waarom ook niet. De rij wordt als maar langer en een minuut of 5 á 10 later kunnen we een kaartje kopen. De bus naar Dubai is snel gevonden en kunnen meteen instappen. We nemen afscheid van Marco en wensen hem een goede werkweken. Hij is hier nog voor minstens een week of 6.
Ook tijdens de 2-uur durende rit naar Dubai gaan de ogen weer even dicht. Om half 11 zijn we dan eindelijk weer in Dubai. We nemen de metro terug naar de Mall of the Emirates. Onze magen beginnen toch best wel weer wat te knorren. We hebben natuurlijk nu geen avondeten gehad, maar om nu nog uitgebreid te gaan eten is natuurlijk waanzin. We zien dat de foodcourt in de mall nog geopend is. We kopen bij KFC een bordje met gefrituurde garnalen. Dit gaat er goed in!
En dan eindelijk, om 12 uur, zijn we weer terug in ons hotelkamer. Mijn voetjes hebben het goed lang volgehouden. Vanochtend de blaren doorgeprikt en dat was een verademing. Maar nu beginnen ze toch weer pijn te doen. Snel naar bed en naar dromenland!
Morgen worden we om 15.00 uur opgehaald voor een jeepsafari door de woestijn. In de ochtend en vroeg in de middag zijn we nog van plan om weer richting de Dubai Mall te gaan. We willen daar namelijk Souq al Bazar nog even bezoeken.