Vrijdag 17 februari: Dubai – Schiphol – Den Bosch
Gaap, het is ontzettend vroeg als de wekker gaat. Vijf uur geeft hij aan! Wie bedenkt er dan ook om nu te gaan vliegen? Arkefly… We kleden ons snel aan, pakken de koffers in en staan dan zo rond tien voor 6 beneden in de foyer. Iets voor zes gaan we buiten staan. Dan komt er net een busje voorrijden. Yep, we mogen instappen. We staan op zijn papieren om naar het vliegveld te gaan. Er komen nog twee Hollandse meiden aanlopen. Ook zij gaan met ons mee. Zij zijn vooral naar Dubai geweest om te shoppen. Ze hebben behoorlijk wat tassen bij zich.
We rijden richting Downtown. Ook daar halen we nog twee meiden op en ook zij zijn hier geweest voor te shoppen. Dan rijden we door naar het vliegveld. Ons vliegtuig vertrekt om 09.55 uur, maar hier houden ze blijkbaar stipt de ‘3 uur voor vertrek’ aan. We zijn zelfs wat ‘te’ vroeg. Kwart voor zeven zijn we op het vliegveld. Als eerste moeten we meteen door de bagagecheck, maar echt secuur zijn ze niet. De flessen water mogen ook gewoon mee.
Dan moeten we een minuut of 20 wachten voordat er een balie van Arke open gaat. We droppen de koffer en omdat we gisterochtend onszelf al stoelen hebben gekocht (toch maar wel op de terugweg), zitten we nu naast elkaar op rij 24. Dan lopen we door naar de gate. Eerst door de douane en dan weer door een bagagecheck. Na de bagagecheck merk ik ineens dat ik mijn vestje kwijt ben. Paniek, paniek! In mijn hoofd ga ik de route na en kom tot de conclusie dat deze nog in een karretje ligt net voor de douane. Hmz, dat vestje ben ik dus kwijt. Of toch niet? We wagen het erop en geven te kennen aan één van de medewerkers bij de bagagecheck dat mijn vestje nog voor de douane moet liggen. Er wordt wat over en weer gepraat en ze verwijzen me naar een dame. Zij vraagt mijn paspoort en ze gebaart dan dat ik haar achterna moet lopen. Martijn mag niet mee. Ohjee, ik met mijn gebrekkig Engels. Gaat dat wel goed? Via de zijkant bij de douane wordt mijn paspoort ingeleverd bij een hokje met veel mannen. Dan komen we uit bij waar we ons karretje gelaten hebben. Maar ons karretje is weg! Met handen en voeten maak ik duidelijk waar ik mijn vestje heb gelaten. De dame spreekt een medewerker van de karretjesbeheer aan. Hij weet meteen wat ik bedoel en loopt weg. Een minuut later komt hij terug met in zijn hand: mijn vestje! Super blij en enthousiast bedank ik de man. Dan lopen de dame en ik weer via dezelfde weg naar de bagagecheck. Uiteraard wordt mijn paspoort ook weer opgehaald.
Niet handig van me om mijn spullen zo rond te laten slingeren, maar toch ook wel weer leuk om zo iets mee gemaakt te hebben. Zo kom je nog eens ergens. Snel lopen we weer verder en komen dan in het gedeelte waar de Gates, winkels en restaurantjes zijn. Mooi, aangezien we best zin hebben in een ontbijtje. Na een beetje rondgelopen te hebben, komen we uit bij de Starbucks. Toevallig ook nog eens in de buurt van onze Gate 104. We nemen een cappuccino, jus d’orange en ieder twee croissantjes. Het smaakt ons erg goed. Dan mogen we al door de gate en vrijwel meteen mogen we boarden. De twee meiden welke als laatste in ons busje stapten, zitten toevallig voor ons.
De captain roept om dat het eerst een uur of 5 vliegen is naar Burgas (Bulgarije) en daarna nog drie uur naar Nederland. Oh, we krijgen dus een tussenstop. Een goed twintig minuten na de oorspronkelijke tijd van 09.55 uur stijgen we op. Het is ontzettend mistig door de smog. Hierdoor zien we het zeilschip enorm slecht. In de verte is ‘de Palm’ ook nog net te zien, maar ook erg slecht. Jammer.
Als het lampje van riemen vast uitgaat, gaan we meteen even plassen en pakt Martijn de laptop uit de tas. We hebben de eerste aflevering van The Voice (of America) gedownload en die kunnen we nu mooi gaan bekijken. Ondertussen komen de stewardessen langs met het eten: kip, erwten met wortelen en aardappelpuree. Het smaakt aardig. Na een goed drie uur The Voice is het afgelopen en geeft de laptop aan dat de accu bijna leeg is. Goed getimed!
We vermaken ons verder met wat muziek en dommelen wat weg. Maar we worden gestoord door de dame voor ons. Zij vindt het maar wat irritant dat Martijn met zijn knieën in haar rug zit te porren. Sorry, maar Martijn is lang… Aangezien Martijn de ruimte prima vindt, passen we ervoor om extra beenruimte te kopen bij Arke. Zij heeft er kennelijk last van, waarom betaalt zijn dan niet extra? Wij klagen tenslotte niet. Gelukkig ontstaat er geen discussie en kunnen we weer verder dommelen.
Kwart over drie (Bulgaarse tijd – nog maar een uur tijdsverschil met Nederland) landen we op Burgas Airport. Het landschap is enorm wit. Koud! Het vliegtuig wordt weer voorzien van brandstof, de toiletten worden geleegd en de vleugels worden afgespoeld (er blijk wat ijsvorming op de vleugels te zitten). Wij mogen aan boord blijven, maar de brandweer staat wel uit voorzorg buiten. Een uur later is het gebeurd en gaan we weer de lucht in.
Iets na vieren (Nederlandse tijd) gaan we vliegen onder de wolken. We vliegen over Twente en de Flevopolder. We vliegen zelfs over Walibi World. Tien voor half 5 landen we op Schiphol Airport. Uiteraard op de Polderbaan en moeten dus nog een minuut of 10 taxiën naar de gate.
We stappen uit en bij de douane zien we dat het erg rustig is. Er staan maar drie mensen voor ons! Dan lopen we, via het toilet, naar de bagageband. De band loopt al met wat koffers en dan zien we ineens onze koffers. Jee, dat is snel. Zo snel hebben we het nog nooit meegemaakt. Een goed twintig minuten na het uitstappen uit het vliegtuig hebben we onze koffers al!
Als we naar de aankomsthal willen lopen, worden we tegen gehouden door een medewerker van de bagagecheck. We moeten de koffers door de scanners halen, maar ze zien – uiteraard – niets bijzonders. Ook worden we ondervraagt of we wellicht meer dan 10.000 euro geld op zak hebben. Uiteraard hebben we dit ook niet. Dan mogen we doorlopen. We kopen een treinkaartje en zien dan dat de trein van 17.00 uur net weg is. Kwart over 5 gaat er een nieuwe trein naar Den Bosch.
De treinrit zelf loopt voorspoedig. Buiten ligt er ook geen sneeuw meer, dus de NS kan gewoon doorrijden. In Den Bosch kunnen we meteen instappen in busnummer 72 en iets voor 19.00 uur zijn we weer thuis. Uiteraard gaan we meteen de katten ophalen in het pension, maar dit loopt niet zoals we hoopten. Als we de wijk uit willen rijden, slaat de motor van de auto af. Helaas heeft de bestuurder achter ons dat niet door en knalt achterop onze auto! Gelukkig gaat dit niet erg hard, maar er zit toch wel wat schade op de bumper. Omdat de bestuurder enorme haast heeft, vraagt hij of de afhandeling hiervan op een later tijdstip kan. We wisselen telefoonnummers uit en gaan dan eindelijk op weg naar het pension. Heerlijk knuffelen we onze katten en beseffen dan toch echt dat de vakantie over is…