Woensdag 22 maart: Schiphol – Newark – NY Manhattan
De wekker staat op 6.00 uur, maar een paar minuten voor die tijd word ik wakker. Toch bijna 5 uur geslapen. Veel te kort naar mijn idee, maar mijn lichaam vindt het blijkbaar allemaal wat spannend. Raar eigenlijk, we zijn al zo vaak de plas overgestoken en toch blijft keer-op-keer die spanning weer.
Gisteren kwam ik erachter dat ik geen extra zetje lenzen meegenomen heb, dus willen we zo nog even langs de Etos voor wat lenzen. Die is pas om 7.00 uur open, dus blijven we nog lekker even liggen. Rustig wakker worden is toch wel een stuk fijner dan meteen naast je bed te moeten staan en hop hop hop, stress! We kleden ons aan, pakken onze spullen en zijn dan iets na 7-en weer op Schiphol. Op de plattegrond is het even zoeken waar de Etos zit. Ohja, tuurlijk. Oók weer helemaal de andere kant. Ach joh, tijd zat. Als ik de lenzen in de pocket heb, lopen we naar boven naar de vertrekhallen. We kunnen meteen door naar de securitycheck. Op de borden is te lezen 5-10 minuten, maar ik denk dat het eerder 2 minuten is. Heerlijk rustig nog op dit tijdstip (en het is natuurlijk geen hoogseizoen). Hoe druk het bij de incheckbalie is, weten we niet. Daar hebben we eigenlijk niet opgelet.
Na de security mogen we aansluiten in de rij van de Marechaussee. Zes rijen voor de zelfscan en één rij voor de bemande controle. De zelfscan lijkt een stuk drukker. Dat getreuzel van iedereen helpt natuurlijk ook niet mee. Dus sluiten we aan bij de bemande controle. Maar karma komt meteen om de hoek kijken. Ik had natuurlijk niet moeten denken dat men zo treuzelt bij die scans. Ik zie iedereen er zo doorheen vliegen en bij ons duurt het echt lang voordat we aan de beurt zijn. Leerpuntje voor me: volgende keer gewoon door de zelfscan!
Nadat we gecontroleerd zijn en we dus in de volksmond ‘achter de douane’ zijn (wat niet klopt, want de douane is voor goederen en niet voor de mens 
) lopen we naar de Mac Donalds. Uiteraard hier ook een veel te duur ontbijtje, maar het smaakt er niet minder lekkerder door.
Dan lopen we naar de Gate toe (G3) en nemen plaats op een bankje bij het raam. Ons vliegtuig staat er al. Het duurt alleen een tijdje voor we gaan boarden. Ineens zie ik dat ze bij ‘groep 3’ zijn om te boarden. Wij zitten in groep 4. Ik heb gewoon de eerste groepen helemaal gemist dat ze gingen boarden.
Tien voor 9 zijn wij aan de beurt om het vliegtuig in te gaan. We zitten helemaal achterin. De indeling is 3-4-3, maar op de achterste rij (waar wij dus zitten), zijn maar twee stoelen. Tussen de ‘middelste’ stoel en het raam zit een behoorlijke ruimte. Heerlijk, toch wat extra beenruimte (mits ik schuin ga zitten natuurlijk). Na de gebruikelijke instructiefilmpje en taxiën, gaan we om 9.35 uur de lucht in. De piloot belooft ons in 7 uur en 7 minuten naar de andere kant van de oceaan te brengen. Dat is nog eens een meevaller. Op onze voucher staat 8 uur en 15 minuten.
Niet lang nadat we de lucht in zijn, beginnen ze met het uitdelen van het eten: gepocheerd ei met hollandaise saus, ham, kaas, spinazie en aardappelblokjes. Het duurt even voordat wij ons eten hebben. Tja, dat krijg je ervan als je helemaal achterin gaat zitten. Verder zit er ook een bakje met fruit en een chocolademuffin bij.
Na het eten begint Martijn met de docu Monaco Grandprix en ik de gebruikelijke afleveringen van Friends. Die staan eigenlijk áltijd wel op het mediaprogramma van de airline.
Na een aflevering of 4 merk ik dat mijn ogen wat dicht gaan vallen en besluit om toch even de ogen te sluiten. Met die extra beenruimte naast me is het erg fijn om wat te dommelen. Ik zoek wat muziek uit van de mediaplayer van United en het wordt wat housemuziek. Dat dommelt toch nét wat lekkerder dan dat zoemende geluid van het vliegtuig. Maar jeetje zeg, wat een vreselijke mix. De liedjes zijn prima, heerlijk zelfs, maar wie hem zo aan elkaar gemixt heeft… Wat belabberd. Zelfs ik kan dat beter, gok ik zo
Na een uur dommelen, pak ik de laptop erbij en begin ik aan het verslag van gisteren en vandaag. Martijn kijkt ondertussen Top Gun: Maverick nog maar eens een keertje. Straaljager geluid op je oren tijdens het vliegen. Ja, dat klinkt best logisch. Als we nog maar anderhalf uur hoeven te vliegen, wordt er weer wat eten uitgeserveerd. Ditmaal kunnen we kiezen tussen een broodje met kalkoen of met kaas. We kiezen beide voor kaas. Het is een soort van warme tosti in combinatie met panini.
Lekker! Inmiddels is Martijn begonnen aan verschillende korte docu’s. Ik ga nog wat Friends afkijken, maar na een tijdje stoot Martijn me aan. Hij is net begonnen met Fast History en dat gaat over pretparken en achtbanen. Laat ik die ook maar eens gaan bekijken.
Dan wordt de landing ingezet. Nog even snel een plasje voordat straks de riemen weer vast moeten. We vliegen inmiddels ook al onder de wolken. Van Manhattan is nog niets te zien, maar als we nog een goed vijf minuten voor landing zijn, zien we de grote wolkenkrabbers ineens opdoemen. Erg gaaf!
Om exact 11.37 uur (16.37 uur Nederlandse tijd) voelen we de vliegtuigbanden de grond weer aanraken. Omdat we helemaal achterin zitten, duurt het natuurlijk nog wel even voordat we uit mogen stappen. Na bijna 20 minuten verlaten we het vliegtuig. Snel door naar de Customs and Border Patrol. Het lijkt niet zo’n hele lange rij. Fijn. Al hoeven we natuurlijk geen ander vliegtuig meer te halen, dus hebben eigenlijk tijd genoeg. Maar het is toch fijn dat je niet zo lang hoeft te wachten bij de immigrations. Uiteindelijk na een kwartier wachten zijn we aan de beurt: “wat kom je precies doen? En hoe lang verblijf je hier?” en daarna worden er nog foto’s van ons gemaakt. De vingerafdrukken hoeft niet. Dan ziet hij mijn naam in het paspoort staan: Linda. Hij vraagt me of ik weet wat dat betekent. Ehm, nee. Het schijnt in het Spaans ‘mooi’ te betekenen. Och jeetje toch, ik krijg er gewoon een blosje van op mijn wangen. En dat zeg ik hem dan ook: Oh, you make me blush.
Snel door naar de bagage-afhaal…. Ohnee, dat hebben we niet! We reizen alleen met handbagage. En lopen dus meteen door naar de uitgang. Straks in mei zullen we wél nog de koffers moeten ophalen en dan daarna door naar ‘transfer’ om daar de koffers weer in te leveren. We reizen dan met exact dezelfde vlucht: ook de UA71 om 9.15 uur. Maar dan zullen we nog doorreizen naar Atlanta.
Als we in de aankomsthal staan van Newark, gaan we twee keer omhoog met de roltrap, naar de Airtrain. Net voordat we nog een roltrap op gaan, kopen we een retourticket voor de NJ Transit om naar Manhattan te gaan. Dit kan ook op het station zelf, maar het wordt aangeraden om dit op het vliegveld al te doen in verband met drukte. We wachten een paar beurten en kopen dan ons retourticket, wat in feite eigenlijk gewoon twee enkeltjes zijn. Wel zo handig, dan hebben we de terugreis ook alvast in the pocket.
In de coupe is het eigenlijk helemaal niet druk en vinden met gemak een plaatsje voor ons tweetjes. Door het raam zien we de prachtige skyline van Manhattan. Maar om ons heen kijkt niemand op of om. Nee, als je hier elke dag komt, dan is het uitzicht natuurlijk ook niet heel bijzonder meer. Nou, voor ons nog wel hoor!
Als we één stop en een goed twintig minuten verder zijn, stappen we uit op New York Penn Station. Het is even kijken waar we precies omhoog moeten. Je kunt uitstappen op de 7e of op de 8e Ave. Aangezien ons hotel op de 38e straat aan de 8e Ave ligt, lopen we in de richting van 8e Ave. Dan met nog een roltrap naar boven en dan staan we ineens midden in Manhattan. Allemaal grote gebouwen om ons heen. Vanuit hier heb je ook een mooi uitzicht op The Edge. Eén van de nieuwste hoge uitkijktorens van New York. Daar gaan we dus morgenavond naar toe. Ons laatste bezoek aan NYC was in 2016 en toen was deze toren er dus nog niet. Door zijn uitsteeksel (die ‘edge’ dus) vind ik het gebouw nét op “Perry, het vogelbekdier” lijken hahaha… Ach, het is maar wat je erin ziet.
We staan op de 8e Ave met kruising 31e straat. We moeten dus even een stukje lopen naar het hotel. Volgens googlemaps is het 7 minuten lopen, maar wij doen er 14 minuten over. Tja, we lopen natuurlijk niet snel door. Alles om ons heen moet bekeken worden. Tien over half 2 staan we voor ons hotel: La Quinta Inn.
Inchecken is pas vanaf 15.00 uur, maar als we aan de balie staan, blijkt dat onze kamer al vrij is. Mooi. We krijgen kamernummer 903. Lekker hoog. Ofja… als we de lift in stappen, zien we dat er 22 verdiepingen zijn. Ai, komen wij even bedrogen uit. Ach joh, we slapen er alleen maar. De kamer ziet er prima uit. Netjes en verzorgd.
Alleen niet al te groot. Maarja, dat zijn de meeste kamers hier in Manhattan. We hebben in ieder geval een inloopdouche (met rainshower!). Dat vind ik altijd net wat prettiger kijken dan zo’n douche in het bad. De smartphones worden weer opgeladen, want het is nog maar nét middag hier, dus moet hij nog wel even een tijdje mee. Ik begin ondertussen weer aan het verslag, zodat de telefoon rustig aan van het stroom kan lurken.
Nadat ik het verslag tot zover af heb, zoekt Martijn nog wat foto’s erbij en dag 00 wordt geupload op de blog. Inmiddels zijn de telefoons ook weer ruim in accu gestegen, dus hoogste tijd voor ons om op pad te gaan. Inmiddels is het 15.30 uur en beginnen onze magen toch wel weer te protesteren. We besluiten om richting Times Square te gaan. Daar in de buurt zit een Applebees. Een paar voorgerechten om te delen met een biertje erbij zien we wel zitten.
Als we om tien over half 4 bij Applebees aankomen, zien we dat vanaf 16.00 uur de happy hour in gaat, wat betekent dat de appetizers voor de helft van de prijs zijn en het bier ook een stuk goedkoper.
Tegenover de Applebees zit een Target. Nou, laten we daar dan maar even naar toe gaan. Om zo dicht tegen het happy hour te gaan eten voor de volle pond, is natuurlijk onzin. We houden het nog wel twintig minuten uit hoor. Bij de Target spotten we de glutenvrije oreokoekjes. Mooi, kunnen we die mooi op onze laatste dag even nog scoren voor ons nichtje. In Nederland hebben ze uiteraard ook oreo’s in glutenvrij, maar wel een stuk duurder dan hier.
Uiteindelijk lopen we iets na 4-en Applebees binnen. We nemen plaats en vragen of het inderdaad Happy Hour is. Ze verwijst ons door naar boven, naar de bar. In het restaurant zelf is er geen happy hour. Oke, prima. En één verdieping hoger nemen we plaats aan een hoog tafeltje bij het raam. We bestellen kip Wonton tacos en de Brew Pub Loaded Waffles Fries om te delen. Martijn neemt daar een Sam Adams bij en ik ga voor de Blue Moon. Heerlijk, we zijn weer in Amerika!
Het smaakt ons erg goed. Alleen een beetje jammer dat er een meneer aan de bar zit die mega veel lawaai maakt. Hij is het duidelijk niet eens en schreeuwt van alles tegen de bediening. Ja joh, neem nog een biertje joh.
Om een uur of 17.00 zijn we verzadigd en besluiten we om richting de Trump Tower te lopen. Daar was gisteren natuurlijk van alles aan de hand, maar we horen eigenlijk vrij weinig van wat er nu met Trump gebeurd (of is gebeurd?) Het is wel een stukje lopen, maar ach… Zo zien we nog eens wat. We komen ook langs Rockefeller Center en zien dat je nog kunt schaatsen daar. Tof! De andere twee keer dat we hier waren, was daar geen ijsbaan. Alleen jammer dat de grote kerstboom al weg is. Alhoewel, dat mag ook wel in maart he. Zou wel een beetje raar zijn.
Als we om kwart voor 6 voor de Trump Tower staan, zien we eigenlijk helemaal niets. Er staan wat hekken en her-en-der wat cameraploegen, maar die zijn vooral druk met gezellig kletsen met elkaar. De drukte welke we gisteren bij Beau zagen met Michiel Vos, die is er totaal niet. Jammer, had wel een selfie willen scoren met Michiel hoor Ik kijk nog eens goed rond, maar helaas. Geen Michiel.
Na een tijdje besluiten we om richting Yard House te lopen. Echt honger hebben we nog niet, maar een biertje past er altijd wel in natuurlijk.
Het is vrij druk en we laten onze naam noteren. De wachttijd is ongeveer 20 tot 30 minuten. Martijn geeft onze Amerikaanse nummer door en we gaan rustig zitten op de bank. Maar na ruim 40 minuten hebben we nog steeds geen sms ontvangen. En als we zien dat er mensen welke na ons zijn binnengekomen aan de beurt zijn, gaat Martijn toch even verhaal halen. Geen idee wat er mis is gegaan, maar we zijn meteen aan de beurt.
Inmiddels hebben we natuurlijk wél weer honger gekregen. We bestellen de Poke Nachos om te delen en daarbij voor beide een Sam Adams Seasonal. Dit blijkt de Cold Snap te zijn, een witbiertje. Het smaakt ons allemaal erg lekker. Maar meer gaat er niet meer in. We zijn eigenlijk een beetje moe. We zijn natuurlijk wakker vanaf 06.00 uur en inmiddels voelt het voor ons lichaam 01.30 uur aan.
