Blog

Dag 05: New York City

Zondag 26 maart

Na een niet zo’n hele fijne nacht (karma sloeg toe na een paar biertjes), gaan we vrij op tijd richting het ontbijt. Vandaag staat de Summit op de planning. Ons tijdslot is om 10.00 uur, wat betekent dat je 5 minuten voor die tijd tot een uur na die tijd naar binnen mag. Eigenlijk hebben we dus genoeg tijd, maar we willen niet op het laatste moment moeten haasten.

Uiteindelijk doen we toch nog even de ogen dicht na het ontbijt. Iets voor 10 lopen we richting de metrohalte bij het busstation. Daar willen we metronummer 7 nemen richting Grand Central Station. De Summit staat daar namelijk zo goed als naast. Maar als we beneden zijn bij de metro, zien we dat nummer 7 niet rijdt in het weekend. Ohja, dat is waar. Dat staat overal aangeplakt. Ja, hoe moeten we nu reizen dan? Hoe ver is het eigenlijk lopen? Dat blijkt eigenlijk helemaal niet zo ver te zijn. We staan nu op de kruising van de 40e straat met 8 Ave. De Summit is de straat na Fifth Avenue en 42e straat. Dat is dus 4 blokken vooruit en dan nog 2 blokken naar links. Makkie.

Het is alleen even zoeken waar de ingang van The Summit One Vanderbilt is, maar dit blijkt via de ingang van de metro te zijn. We lopen naar beneden en zien een mega lange rij staan. Jeetje zeg. Gaan we dat wel halen? Het is inmiddels bijna half 11. We spreken iemand aan en hij verwijst ons naar een andere medewerker vooraan. Als we ons melden bij deze medewerker, krijgen we van hem een polsbandje en hij verzoekt ons om achteraan in de rij aan te sluiten. Jammer, we hoopten eigenlijk dat de rij te mogen skippen, maar helaas.

De rij gaat eigenlijk best voorspoedig. Na een goed twintig minuten wachten, worden onze entreebewijzen gescand en mogen we door de security. Daarna wordt er – uiteraard – een foto van ons gemaakt. Deze kunnen we dan na ons bezoek kopen. Gaan we toch niet doen, maar soit. Daarna wordt ons verzocht om speciale zakjes om onze schoenen te doen, zodat je met je schoenen niet de prachtige glazen- en spiegelvloer beschadigd. Ook krijg je – als je geen eigen zonnebril bij je hebt – er eentje uitgedeeld. Wij hebben beide een eigen zonnebril, maar toch willen we degene die ze uitdelen. Die is namelijk erg mooi parelmoer ????

Vervolgens moeten we ieder afzonderlijk bij een fotoapparaat nog eens een foto van alleen ons gezicht laten maken. Geen idee waarom. Bij Martijn gaat het redelijk snel, maar bij mij lukt het maar niet om een foto te maken. Als één van de medewerkers de boel nog eens reset, lukt het ineens meteen. Fijn. Dan lopen we door naar de lift. Hier is wel een rij ontstaan. Het lijkt wel alsof we in de rij voor Tower of Terror staan. De lift zelf is helemaal voorzien van spiegels en lampen. Dat ziet er erg leuk uit. Het doet me enorm denken aan Glow Eindhoven. Daar staan ook altijd van dit soort lichtkunsten.

Ineens zijn we boven en komen we in een ruimte met veel spiegels en een prachtig uitzicht op de stad. Jeetje, wat is dit apart zeg! Je ziet veel instagrammers verschillende poses maken. Beetje jammer dat het zo druk is (voor hun) ????

 

De kamer ernaast is met de vele zilveren glimmende ballen. Sommige zijn gevuld met helium, zodat de ballen naar boven gaan en sommige zijn gevuld met gewone lucht. Deze ballen blijven dan ook op de grond. Je mag de ballen niet schoppen of slaan, maar niet iedereen heeft die waarschuwing gelezen. Tot een paar keer toe wordt er geroepen door medewerkers dat men op moet houden met schoppen en slaan. Het is erg leuk om er doorheen te lopen en de ballen – zachtjes – weg te wuiven.

  

Het is lastig om door te gaan, maar toch gaan we naar een verdieping hoger. Dan zien we dat je vanaf boven gewoon naar een verdieping beneden kan kijken. Het plafond was dus een verdieping lager open. Dat is door het spiegeleffect eigenlijk niet goed te zien. Dan zien we ook waarom er gewaarschuwd wordt om vooral geen (kort) rokje aan te doen. Door het spiegeleffect kun je ook goed onder de rokjes kijken! Niet iedereen heeft deze memo meegekregen, want we zien verschillende met een rokje langslopen.

De ruimte ernaast zijn twee glazen overhangen met een glazen vloer. Hiervoor staat een kleine rij en uiteraard sluiten we aan. We willen graag de full experience natuurlijk. Als je met 4 personen of minder bent, mag je maximaal 30 seconden in de overhang staan. Ben je met 5 of meer, dan is deze tijd 45 seconden. Als eerste wordt er een gezamenlijke foto van ons gemaakt (welke we dus na ons bezoek ook weer kunnen kopen) en daarna gaat onze 30 seconden in. We maken een paar foto’s en dan zijn onze secondes alweer om.

 

 

 

De ruimte ernaast is er een filmpje van de wolken waar telkens wat gezichten in opdoemen. Dit blijkt je gezicht te zijn welke gemaakt is helemaal op het begin beneden. Wat bij mij dus niet de eerste keer lukte. Omdat Martijn een raar gezicht trok tijdens de foto, is hij vrij goed te herkennen. Niet veel later zie ik ook mezelf langs vliegen.

We gaan weer één verdieping naar boven en komen dan uit waar we normaal de ‘Ascent’ lift in zouden stappen. Maar deze heeft storing. Gelukkig kunnen we het geld terugkrijgen (want we hadden van te voren kaarten besteld inclusief de Ascent). Nog even snel rondlopen voor het prachtige uitzicht en dan is het alweer tijd om naar beneden te gaan. De tijd van lift omhoog naar de tijd van lift naar beneden zit 1 uur en 24 minuten! Bijna anderhalf uur binnen geweest. Had wat mij betreft best nog wel wat langer mogen duren, het was echt geweldig! Helaas moeten we de mooie parelmoer zonnebril ook weer inleveren. Jammer.

Inmiddels hebben we honger gekregen. Het is dan ook al bijna 13.00 uur. Naast de Summit zit Grand Central Station, maar daar hebben we natuurlijk van de week al een keer wat gegeten. We besluiten om gewoon maar wat te lopen en uiteindelijk komen we uit bij Bagel Market. Martijn neemt de Tijuana (met bacon, guacamole en kaas) en ik The Max (met witvissalade, tomaten en rode uien). Het smaakt echt voortreffelijk!

 

We lopen weer terug naar het station en daar pakken we de groene metrolijn naar Fulton Street. Daar stappen we over op de blauwe metrolijn naar High Street in Brooklyn. Al we uitstappen, zijn we in de wijk Dumbo. Vanaf hier heb je vanaf de Washington Street een prachtig uitzicht op de Manhattan Bridge en als je juist staat, dan heb je de Empire State Building ook mooi in beeld onder de brug.

Daarna lopen we verder en komen we uit bij Pebble Beach. We gaan heel even zitten op de rotsen. Even genieten van het uitzicht.

Daarna lopen we nog in de richting van Jane’s Carrousel en zien we bij Time Out Market dat je vanaf de Rooftop kunt eten en drinken. Ja, daar hebben we wel even zin in, wat drinken.

We lopen naar boven, maar we zijn – uiteraard – niet de enige. Het is hartstikke druk en als je eenmaal aan de beurt bent, is het helemaal niet zeker dat je ook aan de rand een tafeltje hebt. Laten we dan maar weer naar beneden gaan. Inmiddels is het 15.00 uur en we hebben een reservering om 17.30 uur bij Del Frisco’s. Eigenlijk hebben we zin om even terug naar de hotelkamer te gaan. Even wat rusten na zo’n belabberde nacht. We moeten natuurlijk sowieso nog terug naar de kamer, want voor vanavond hebben we ook een nette blouse en shirtje meegenomen. Om ‘sjiek’ te gaan eten met je toeristenkleding, vinden we wat minder gepast. En het is tenslotte ons trouwjubileum. Vandaag zijn we 14 jaar getrouwd! En dat mag natuurlijk ook gevierd worden met iets sjiekere kleding.

We lopen weer terug naar High Street en vanaf daar kunnen we met de blauwe metrolijn rechtstreeks naar Port Authority Bus Terminal. Eenmaal terug op de kamer doen we toch even de ogen weer dicht. Eigenlijk had ik graag alvast aan het verslag van vandaag willen beginnen, maar de energie is weg. Ach, komt straks wel.

Het is een goed twintig minuten lopen naar Del Frisco’s. We nemen plaats aan ons tafeltje en bestellen een fles rode wijn. We besluiten om geen voorgerecht te nemen, want de steak welke we op het oog hebben, is al groot genoeg: de Prime Porterhouse van 24 oz. Dat is omgerekend 680 gram. Groot genoeg om samen te delen. Daarbij bestellen we nog wel twee bijgerechten: mac & cheese met kreeft en de asperges.

Als onze Porterhouse opgediend wordt, lijkt het alsof hij niet medium rare is bereid. Qua uitstraling mag hij wel wat roder zijn. Maar hij smaakt wel echt medium rare. Heel mals.

Wel zitten er best wat vetjes aan. Dat is dan weer zonde, want dat eten we natuurlijk niet op. Maar het blijkt ruim voldoende voor ons te zijn. Een nagerecht past er niet meer bij. In plaats daarvan gaan we voor een cocktail. Martijn is er al snel uit: de Steakhouse Iced Tea. Wat eigenlijk gewoon een Long Island Iced Tea is. Voor mij is het wat lastiger. Maar als ik eruit ben (de Cinnamon Apple Sidecar) en hem bestel, blijkt deze niet meer beschikbaar. Uiteindelijk ga ik voor de Hazelnut Espresso Martini. De cocktails drinken gevaarlijk goed weg. Maar we besluiten om er niet nog een te bestellen.

Dan lopen we richting Times Square. Op mijn to-visit lijstje heb ik eigenlijk ook nog Ellen Stardust staan. Daar zijn we dus uiteindelijk niet meer aan toegekomen deze vakantie. Toch maar even langs om een glimp op te vangen van wat het nu eigenlijk is. We zijn blij dat we hier uiteindelijk niet meer gegeten hebben. De rij is echt mega lang! Dit schijnt altijd zo te zijn. Qua eten hoef je hier ook niet per se heen, maar het gaat om de ambiance: er wordt live gezongen door medewerkers. Door de ramen zien we een optreden (horen doen we het helaas niet), maar qua uitstraling ziet het er niet heel gezellig uit. Eerder een veredelde friettent.

Als we terug richting ons hotel lopen, komen we ook weer langs Yard House. Hm… toch nog één biertje ter afscheid van de vakantie? We lopen naar binnen en als we zeggen dat we alleen wat aan de bar willen drinken, mogen we meteen doorlopen naar de bar. Zullen we eens gek doen? Je kunt hier namelijk verschillende maten glazen bestellen. De grootste is Half Yard, ofwel 32 oz. Dat is omgerekend 946 ml. Bijna een liter dus! Laten we die eens bestellen. Gewoon, omdat het kan. Omdat het onze laatste avond is. We bestellen ieder een Half Yard Blue Moon. Dit is gelukkig maar een licht biertje (5,4% alcohol). Je zou deze maat maar bestellen met een biertje van 10% ofzo. Doe maar niet.

Het drinkt alleen wel enorm lastig. Ik houd hem dan ook iets te schuin en er gutst wat bier over me heen. Oh, zonde! Laat ik eerst maar gewoon wat slurpen dan. Uiteindelijk zijn we iets voor 10-en weer op de kamer en merken we dat de alcohol toch ook wel zijn werk aan het doen is. Ik besluit dan ook om het verslag van vandaag nu maar niet te schrijven. De TV gaat aan op Friends, maar het einde van de aflevering halen we niet; snel de TV uit en de ogen toe.