Dinsdag 24 september: Lake Havasu City (AZ) – Williams (AZ)
Eén van Amerikaans bekendste wegen loopt vanaf Chicago naar Santa Monica Pier in Los Angeles. Of andersom, net hoe je het bekijkt. Wij rijden vandaag maar een klein gedeelte van deze bekende weg. Onze eerste stop is bij Oatman, maar dat gaat niet zonder slag of stoot. Ruim een uur rijden geeft onze Tom Tom aan. Als we na een half uur de snelweg I-40 verlaten bij afslag 1 bij Topock, zien we een bord staan dat ‘route 1’ afgesloten is. Nu zijn we van plan om via Golden Shores te rijden, dus geldt dit obstakel niet voor ons. Verkeerd gedacht! Als we Golden Shores uit willen rijden, zien we een bord dat de weg afgesloten is. Niet alleen Route 1 is dus afgesloten, maar ook deze Route 66 naar Oatman. Goed, wat nu?
Volgens de Tom Tom kunnen we met een kwartiertje extra reistijd omrijden. Goed, laten we dat maar doen. Maar ook die vlieger gaat niet op. Onze Tom stuurt ons naar de route 1. Tja, wat nu? We bekijken de kaart van Arizona in onze roadmap en we besluiten om maar richting Needles te rijden. Vanaf daar kun je bij Mesquite Creek via highway 153 ook naar Oatman. We rijden weer terug naar de I-40 en als we daar een goed tien minuten op rijden, moeten we stoppen voor controle. Het lijkt alsof ze controleren op illegalen, maar het blijkt een simpele controle te zijn voor een bepaalde soort plant die je niet mag meevoeren, ofzo.
Dan rijden we Mesquite Creek in. Iets verderop willen we de highway 153 oprijden, maar… Nee serieus! Oók al afgesloten. Tjees, wat is dit hé?! Is Oatman hermetisch afgesloten ofzo? Of wellicht is er een flood geweest?
Iets verderop zien we een Mac Donalds. We parkeren de auto en onder een genot van een milkshake voor Martijn en een cappuccino voor mij, bekijken we op het internet of er iets bekend is waarom de wegen afgesloten zijn. Maar we kunnen niets vinden. Ik zie wel dat je via Ashley Street wellicht ook op de weg richting Oatman uitkomt. Het is een risico dat je daar ook weer vastloopt, maar we willen het toch proberen. Deze reis is, naast de pretparken, eigenlijk zo gepland dat we de ezeltjes in Oatman kunnen zien. Het was óf via Sequoia NP óf via Joshua Tree en de ezeltjes naar Las Vegas. Aangezien we nu al hier zijn, zullen we en moeten we de ezeltjes gaan zien vandaag!
Via deze alternatieve weg rijden we wel over een gravelpad, maar ach… we hebben een goede auto onder de kont. En het lijkt te lukken. We kunnen na deze gravelweg de oorspronkelijke verharde weg naar Oatman weer op. Hoppa. Als we bijna in Oatman zijn, worden we aangesproken door een stel automobilisten. Vanaf daar staat er namelijk ook een bord dat het afgesloten is richting Mesquite Creek. Maar daar komen wij dus nét vandaan. Zij vragen ons of het wel mogelijk is om door te rijden. Zeker wel, maar wel op het laatst via een gravelweg. Dat is goed zat voor ze en rijden door. Bij Oatman parkeren we de auto op een parkeerterrein naast de doorgaande weg en zien dan inderdaad al wat ezeltjes staan. Grappig!
Oatman
De naam Oatman komt van Olive Oatman, een jonge vrouw uit Illinois die door de Apache Indianen was gekidnapped en door hen werd gehouden als slaaf. In 1908 werd er goud ontdekt en ging de eerste mijn open waarin dat jaar al 13 miljoen dollar aan goud uitgehaald werd. Vervolgens opende er meer mijnen en ook het inwonersaantal groeide enorm.
In 1924 sloot United Eastern Mines, de grootste werkgever in de stad, zijn mijnen en in 1941 werden op last van de regering de overgebleven mijnwerkzaamheden gestopt om arbeiders vrij te maken voor andere mijnen. Het geluk voor Oatman was dat Route 66 door de stad liep zodat er, ook na het sluiten van de mijnen, nog genoeg activiteit was. Echter, toen in 1952 de Interstate 40 geopend werd, liep Oatman leeg en was de stad in korte tijd vrijwel verlaten. De ezels welke in de mijnen werden gebruikt als lastdieren werden vrijgelaten in de bergen.
Maar de kudde ezels kwamen terug naar het dorp en lopen daar nu vrij rond. Ze laten zich graag voeren door de toeristen. Je kunt op allerlei plaatsen wortels kopen om ze te voederen, maar let op: er lopen vaak ook jonge ezeltjes rond en die mogen die wortels niet hebben, daar kunnen ze nog niet tegen. Als dat het geval is, hebben ze een stickertje op hun voorhoofd.
We lopen wat rond en bij het Durlin Hotel lopen we even naar binnen bij het café. De saloon hangt vol met 1-dollar biljetten met een datum en naam erop. Deze biljetten werden vroeger gebruikt door de mijnwerkers die zo hun dollarbiljet terug konden vinden om drank te kunnen kopen als ze geen ander geld hadden.
We drinken een glas cola light en maken wat foto’s. Daarna lopen we weer langzaam naar de auto. De ezeltjes in dit dorp zijn toch wel het meest favoriet bij me. Zo lief! Toch fijn dat we Oatman hebben kunnen bereiken.
Cool Springs Camp
Dit was jarenlang een geliefde stop op dit traject, maar is – na het verschijnen van de Interstate 40 – verlaten en tot een ruïne vervallen. Gelukkig zijn er recentelijk nieuwe eigenaren en is het herbouwd tot een museum en souvenirswinkel.
Kingman
Het visitor center van Kingman is een mooi historisch pand waar een Route 66 museum en een giftshop in gevestigd is. Tegenover het pand staat een stoomlocomotief. Uiteraard kun je daar ook mee op de foto. Jammer genoeg is nét voor ons een buslading met Chinezen uitgestapt en zij moeten natuurlijk allemaal één voor één op de foto. Pfff… Het bordje ‘Please do not climb on train’ wordt ook massaal door ze genegeerd. Of ze kunnen niet lezen, dát kan natuurlijk ook?
Iets verderop zien we Mr. D’z Route 66 Diner. Ooit begonnen als benzinepomp, maar recentelijk zelfs uitgeroepen tot één van de beste diners langs de gehele route 66.
Antares Visitor Center & Art Gallery
Op de hoek van de Route 66 en Antares Road stoppen we even bij het Antares Visitor Center. Niet dat we naar binnen gaan, maar ik wil graag het grote beeld van ruim vier meter hoog, de Giganticus Headicus, op de foto zetten Het is gemaakt van hout en daarna bepleisterd en geschilderd om zo te lijken op een Tiki Hoofd uit Polynesië.
Hackberry General Store
Daarna maken we een korte stop bij Hackberry General Store, één van de beste souvenirsshops aan de gehele route. Ook zijn er veel oude auto’s te bewonderen. Variërend van een prachtige rode corvette tot een aantal oude roestige T-fords.
Seligman
De laatste stop op de route 66 is in Seligman: bij Seligman Roadkill Café en Seligman Sundries. Het is laat in de namiddag (tegen 6-en) dus veel reuring is er niet meer. Snel door naar ons hotel.
Williams
Williams is een ongewoon stadje voor Amerika, het centrum bevat namelijk een aantal terrasjes waar je buiten alcoholische dranken mag consumeren. Dat, gekoppeld met livemuziek in de avonden, maakt het een leuk plekje om te overnachten. Maar als we bij ons hotel Rodeway Inn, The Downtowner aankomen, merken we dat de temperatuur énorm afgekoeld is. Het is gewoon echt koud! Dat wordt weinig buiten op het terras zitten.
We checken in, krijgen kamernummer 103 en nadat we de spullen afgedropt hebben in de kamer, lopen we het centrum in. Wel met een vest aan. Brrr, wát is het koud! Al snel zijn we bij de souvenirswinkels en restaurants. Bij Cruiser’s kun je inderdaad buiten zitten en is er livemuziek. Het ziet er wel erg gezellig uit! Gelukkig hebben ze op het terras wat heaters staan, dus besluiten we om toch daar maar te gaan zitten. Al zijn alle leuke plekjes bezet. Wel kunnen we achteraf, zonder heater, nog gaan zitten. Maar dát willen we uiteraard niet. Je komt voor de gezelligheid hier, dan wil je niet in een donker hoekje gaan zitten. Martijn schrijft zijn naam op een lijst en de mensen na ons doen dat ook. Ook zij willen niet ergens achteraf gezet worden.
Na een kwartier gaan er mensen weg bij een heater en mogen wij plaats nemen daar. Martijn bestelt de BBQ Sampler Plate (van alles wat) en ik ga voor de runderribs. Uiteraard bestellen we daar een biertje bij en we gaan beide voor een Amber Ale. Ondertussen zingt de man met de gitaar heerlijke countryliedjes. Ondanks dat het best koud is, zit de sfeer er goed in. Maar liever had ik hier gezeten met alleen een t-shirtje aan Het eten smaakt oké. Mijn ribs vallen helemaal niet van het bot, dat is erg jammer. Maar de smaak is wél erg lekker.
Na het eten lopen we naar Beers & Barrels om ook daar aan de bar nog een biertje te doen. Martijn bestelt de Pumpkin Porter en ik de Oktoberfest van Sam Adams.
Williams heeft echt een hele leuke sfeer. Hier had ik best nog wel een nachtje willen blijven. Vanaf hier kun je ook met de trein naar de Grand Canyon NP voor een dag. Dat gaat op onze ‘to do’ lijst voor de volgende keer!
