Zaterdag 26 mei: Den Bosch – Düsseldorf – Frankfurt – Chicago (IL) – Gurnee (IL)
Zaterdagochtend 07.30 uur, de radiowekker gaat af in huize Kloen. Normaal gaat deze alleen af doordeweeks, maar vandaag niet. We gaan op vakantie! Aan het voeteneind ligt Lizzie nog prinsheerlijk te slapen. Ze heeft nog geen idee wat er over een goed anderhalf uur voor haar en broer Tibbe te wachten staat.
We staan op, ontbijten en de laatste spullen worden in de koffer gelegd. Ik kijk op m’n horloge en zie dat het al 08.45 uur is. God, wat gaat de tijd snel zeg. Martijn pakt de reismandjes voor onze poezenkindjes. Gelukkig had ik Tibbe al vast, hij weet alweer hoe laat het is. Gelukkig vindt hij het nooit erg om uit logeren te gaan naar onze vaste kattenpension, maar in dat mandje vindt hij maar niets.
Inmiddels is Lizzie verhuist naar de deken voor het raam en kan haar ook zo oppakken. Sorry meis, ook jij gaat mee uit logeren. Ze komen beide al vanaf kleins af aan bij Tommie (kattenpension). Alleen is Tibbe er al wat vaker geweest. Hij is inmiddels zo gewend daar, je ziet gewoon aan hem dat hij het herkend. Gisteren waren ze jarig, onze poezenkindjes. Tibbe is 13 geworden en Lizzie 3.
Eenmaal bij Tommie, nemen we afscheid van ze en kletsen nog wat na met Miranda. Ze zal goed op ons meisje en oude heer passen. We rijden weer terug naar huis. Ruimen de laatste dingen op en gaan dan met de koffers naar de auto. Blij dat we ons appartement even mogen verlaten. We wonen op de hoogste verdieping, plat dak en zonder airco. Komende dagen wordt het alleen maar warmer, dus nee… we gaan Nederland even niet missen.
Tien voor tien rijden we de straat uit. Volgens de Tom Tom zullen we om 11.15 uur arriveren bij de parkeerplaats van Düsseldorf Airport. Goed getimed, aangezien we een tijd van half 12 hebben doorgegeven bij de reservering van P5. De autoreis loopt voorspoedig. Via Nijmegen en daarna via de A77 bij Boxmeer rijden we Duitsland binnen. Het laatste half uur hebben we wat drukte door wegwerkzaamheden. Als we tien minuten voor aankomst zijn, merken zowel Martijn als ik dat we lichte drang hebben op de blaas. We besluiten bij een benzinestation om deze te legen. Staan we dadelijk op de parkeerplaats niet zo te hannesen.
Als we de parkeergarage van P5 inrijden, is het nog even zoeken naar een plekje. Jeetje, er lijkt nergens plaats joh. We rijden helemaal door tot aan verdieping 4. Vervolgens zien we een medewerker van de garage. Hij rijdt wat rond om te kijken waar plaats is en vertelt ons dat er iets verderop mensen weg gaan. We parkeren de auto, pakken onze spullen en gaan dan met de lift naar beneden. Steken de weg over en vanaf daar vertrekt er vanaf de eerste verdieping een soort ‘Skytram’ naar de vertrekhallen. Het is geen monorail, maar echt een hangende tram. Grappig om te zien.
Het is alleen wel erg druk in de tram. Even twijfelen we of we moeten instappen. Ofja, lees: Martijn twijfelt. Ik duw me er gewoon tussendoor. We stappen uit bij vertrekhal 1 en 2 en bekijken dan op één van de monitoren waar we onze koffers af kunnen geven: rij 113 tot 120. Hm, dat is ietsjes teruglopen. Er blijkt totaal geen rij te zijn. Sterker nog, er zijn alleen wat grondstewardessen voor First Class & Businessclass. Naja zeg, waarom zit er niemand bij ‘Economy Class’. We lopen de rij in van Economy (ofja, wat zeg ik net: er is geen rij) en wachten geduldig totdat er iemand voor Economy komt. Een stewardess van Businessclass heeft even niets te doen en loopt naar de Economy balie. Mooi, we kunnen de koffers afdroppen. Ingecheckt zijn we immers al.
Nadat we onze koffers kwijt zijn, lopen we richting de douane en vrijwel meteen daarna volgt de bagagecheck. Vervolgens hebben we nog een goed twee uur voordat we gaan boarden. We besluiten om maar ergens een hapje te gaan eten. We belanden bij Hausmanns in Terminal A. Martijn heeft al, sinds we Duitsland in zijn, zin een ‘Currywurst mit Pommes’. Dat is toch wel zijn ultieme Duitse snack. En ach, geef hem eens ongelijk. Al heb ik er op dit moment niet zo’n trek in. Ik ga dan ook voor de Matjesharing. En aangezien het al na 12-en is, bestellen we er ook een Paulaner Hefeweise bij. We hoeven immers niet meer te rijden en het is vakantie! Proost!
Het eten smaakt prima en lopen dan naar gate A40. Alle stoelen zijn bezet en er staat al een enorme rij voor te boarden. Maar niet voor onze vlucht. Eerst is Lissabon nog aan de beurt. Nadat de rij weg is, staan er ook wat mensen op om te boarden en zo kunnen wij plaats nemen bij de gate. Oorspronkelijk staat de tijd om te boarden voor ons op 14.10 uur, maar iets na 2-en staat er nog steeds geen vliegtuig van Lufthansa aan de gate. Dat gaat hem niet worden dus. Uiteindelijk wordt er roepen dat het een goed half uurtje later wordt. Hm, halen we de aansluiting in Frankfurt dan wel? Oorspronkelijk hadden we 2 uur overstaptijd, dus op zich zou het genoeg moeten zijn als het een half uurtje later wordt. Uiteindelijk boarden we drie kwartier later dan gepland en zijn we een uur later de lucht in dan de oorspronkelijke tijd van 14.40 uur. Nog maar één uur overstaptijd dus. Oei, dat wordt krapjes. Frankfurt is niet bepaald een kleine luchthaven.
Maar we halen veel tijd in. De vlucht duurt maar een half uur in plaats van 50 minuten. Als we het vliegtuig uitstappen, rijden we met de bus richting de terminal. En dat lijkt maar niet op te schieten. Via de Lufthansa App zien we dat we naar gate Z66 moeten. Als we de bus uitstappen, haasten we ons snel naar de gate. Uiteraard moeten we eerst nog door de douane. Wij mogen met onze Europees paspoort in de rechtste rij. Achter ons hoor ik dat een man ook naar Chicago moet. Volgens mij een Amerikaan, dus hij mag naar de linker rij. Een veel langere rij. Oef, daar zou ik niet graag in willen staan als je haast hebt. Succes vent, hopelijk red je het.
Dan zien we dat er ineens twee douaniers ophouden met werken (ofja, volgens mij nemen ze twee passagiers mee naar achteren. Niet dat ze voor vervanging zorgen. Nee joh, één douanier is toch voldoende voor deze rij?) De linkse rij heeft vier douaniers. Het lijkt erop dat de man het toch ook gaat halen zo. Mooi.
Als we door de douane zijn, lopen we met een goede pas door naar Z66. Als we bij de gate aankomen, zien we dat ze al aan het boarden zijn. Maar wat is dat nou? Dat is niet voor onze vlucht. Dat is voor een vlucht naar China. We checken de app nogmaals, maar daar staat gewoon dat we bij Z66 moeten zijn. We vragen het na aan één van de grondstewardessen en zij verwijst ons naar Z62. Ja, daar komen we dus nét vandaan. Gelukkig is het niet ver. Ook daar zijn ze inmiddels begonnen met boarden. We sluiten aan in de rij en dat gaat erg voorspoedig. Je kunt tegenwoordig met je mobiel (of uitgeprinte boardingpass) zelf scannen. Na nog geen 5 minuten lopen we de sluis in. Maar daar ontstaat een rij. En dan zien we waarom. Eind van de sluis worden we alsnog gecontroleerd door stewards voor onze boardingpass en paspoort te laten zien. Ja, wat heeft zo’n zelfscan dan nog voor nut, als we daarna alsnóg alles moeten laten zien?
We lopen naar onze plekken (27 D-E). Voor ons zit de Premium Class. Wij zitten direct daarachter op de eerste rij, wat ons een zee van beenruimte geeft. Wat een luxe. Hierdoor hebben we niet ons TV-schermpje voor ons in de stoel, maar deze zit onder bij onze benen verstopt. Met een knopje kunnen we deze naar ons toe halen. Het is wat wennen, want je kijkt hierdoor iets naar beneden in plaats van recht vooruit. Maar die ruimte voor de benen maakt veel goed. We zitten in een rijtje van 4 en de stoel naast mij blijft leeg. Alleen de buitenste stoel van ons rijtje is nog gevuld. Heerlijk, wat een ruimte zo.
Het is alleen jammer dat het internet het vrijwel meteen niet meer doet nadat we ingestapt zijn. Had nog graag een foto van ons willen posten op facebook (social addict hè 😉 ). Om 17.42 uur stijgen we op. Net geen half uur later dan gepland dus. De captain vertelt ons dat de vlucht een goed 7 uur zal duren. Vervolgens vraagt de man welke een rij achter ons zit, op 28 G, aan de stewardess of hij op de stoel naast me mag komen zitten. Hij wil die beenruimte ook wel. Grrrr,… je kan hem natuurlijk niet tegenhouden, die stoel naast me heb ik immers niet betaald, maar jammer is het wel.
Al vrij snel nadat we de lucht in zijn, krijgen we wat drinken. Ohja, daar was ik wel aan toe. Door de haast zijn we vergeten een flesje water te kopen op Frankfurt. En niet veel later krijgen we ook het eten geserveerd. We mogen kiezen uit kip of pasta. Doe de pasta dan maar. Dit blijkt ravioli gevuld met ricotta in pestosaus te zijn. Echt: jam-mie!
Na het eten kijkt Martijn een documentaire over Bourbon (‘Neat’) en ik vermaak me met wat muziek en een Disney serie voor de kleintjes (ik heb niet voor niets vandaag m’n Mickey Mouse shirt aangetrokken). Daarna kijken we samen de film Atomic Blonde via de tablet. Een rare, maar toffe actiefilm (lees: Martijn wilde gewoon z’n favoriete actrice in actie zien 😉 )
Dan is het nog maar een goed 3 uur vliegen. Ik sluit mijn ogen voor een half uur en besef me dan dat ik beter mijn tijd kan invullen met een begin te maken aan ons reisverslag. We komen immers in de avond aan in ons hotel in Gurnee. Wellicht zijn we dan zo moe, dat ik geen puf meer heb om ons verhaal uit m’n mouw te schudden. Martijn vermaakt zich ondertussen met een documentaire over filmmuziek (‘Score’). Een goed twee uur voor landing wordt er weer wat eten uitgedeeld. Ditmaal kunnen we kiezen voor een tosti ham-kaas of een pizza met champignons. Wij kiezen beide voor de tosti en als ik naar de man twee stoelen verder dan ik kijk, zie ik dat we een goede keuze gemaakt hebben. De pizza lijkt meer op een soort broodje met wat champignons.
Na het eten luisteren we nog wat muziek en dan wordt de daling ingezet. Iets voor 7 (Amerikaanse tijd) landen we op het vliegveld van Chicago. Maar het taxiën duurt lang. Erg lang. Er blijkt top drukte te zijn bij de gate. We wachten maar liefst drie kwartier voordat we eindelijk aan de gate zijn. We stappen uit en lopen dan als eerste naar de immigrations. Maar wat is dat nou? Er staat totaal geen rij. Maar ook echt nul komma nul! Wel moeten we eerst via een zelfcheck-zuil onze gegevens invullen, vingerafdrukken laten maken en een fotootje uiteraard. Maar dit is snel gebeurd. Bij beide dit keer geen kruis door het formulier. Daarna moeten we alsnog naar een mannetje (of in ons geval een mevrouw) voor de gebruikelijke vragen: wat komt u hier doen, wat is jullie route, hoe lang blijven jullie in Amerika. Heeft u vrienden of familie hier wonen etc etc. De vingerafdrukken en foto hoeft niet meer. Dat hebben we immers net zelf bij zo’n zuil gedaan. Ik denk, alles bij elkaar nog geen 5 minuten! Dan staan we in de hal waar we onze koffers moeten halen. Deze zouden van band nummer 8 moeten komen. Als we net een paar minuten staan, zien we onze koffers al. Dat gaat lekker soepel zo.
Wel is er een rij bij Customs. Al duurt dit ook niet langer dan een minuut of 5. We geven het papiertje af welke we in het vliegtuig ingevuld hebben en mogen dan doorlopen. En dan staan we ineens in Chicago. Jeetje zeg. De vakantie is nu dan toch écht begonnen.
Goed, volgende op de planning: huurauto ophalen bij Alamo. We lopen naar buiten, maar zien niet 1-2-3 waar de shuttlebus van Alamo zal stoppen. We gaan maar gewoon ergens staan en dan komt hij al snel aangereden. Na een goed vijf minuten rijden, zijn we bij Alamo. Nee, dat is niet waar. Eerst rijden we nog langs National. Goed, daarna zijn we bij Alamo. We stappen uit en er is maar één stel voor ons.
Als we aan de beurt zijn, wordt ons gevraagd of we interesse hebben in Road Assistance, GPS of een kastje voor de toll. Maar alle drie wijzen we af. Dat is geen probleem. Ik krijg het bonnetje voor m’n neus om te tekenen. Yep, alles correct. Alles 0 dollar (want we hebben immers al betaald). Na een paar initialen en op het laatst een krabbel van mij, zijn we ‘good to go’. We mogen een Standard SUV uitkiezen uit de rij van SUV’s. Er staan er maar liefst 9 stuks om uit te kiezen: een zilveren Mazda CX-5, een zwarte Toyota Rav4, een rode Nissan Rogue, een grijze Chevrolet Equinox en vier Hyundai Tucsons (een bordeaux rode, een grijze en twee zwarte).
Dat betekent maar één Amerikaanse bak dus. Daar kiezen we eigenlijk altijd voor. Maar de Mazda ziet er eigenlijk ook wel goed uit. De enige van allemaal met lederen bekleding en heeft ook nog het minst aantal mijlen op de meter staan van allemaal. Ja, laten we deze gewoon eens proberen. We installeren onze spullen, bekijken de knopjes en stellen dan onze navigatie in op ons eerste hoteladres in Gurnee. Volgens onze Tommie een goed 35 minuten rijden. Moet lukken. In Amerika is het tenslotte nog maar half 9 in de avond. Dat ons lichaam denkt dat het toch al 03.30 uur is, negeren we maar voor het gemak.
We rijden de snelweg op en al snel moeten we toll betalen. Gelukkig hebben we gewoon cash bij ons (nog over gehouden van onze vorige vakantie). We betalen 1,90 dollar en rijden dan weer verder. Een kwartier voor tijd springt ineens een lampje aan op het dashboard: Service Soon in 600 mijl. Ehm,… Over 600 mijl dient deze prachtige CX-5 een onderhoudsbeurt te hebben. Ja tuurlijk. Wij gaan er een goed 6000 kilometer mee rijden. Hm, morgen er eens goed over nadenken wat we hier nu weer mee moeten. Waarschijnlijk in Milwaukee toch maar de auto weer omruilen dan. De auto heeft niet voor niets een onderhoudsbeurt nodig, toch?
Vervolgens rijden we langs Six Flags, waar we morgen heen gaan. Jahoe! De navigatie zegt dat we de afslag moeten hebben, maar wel pas over 1,6 kilometer. Dat is nog niet hier, wel? We twijfelen en denken: bij twijfel ‘niet inhalen’, dus nemen de afslag niet. Over een kilometer hoeven we er pas af…. Toch? Niet dus! We hadden tóch deze moeten hebben. Hij had gewoon een lange uitvoegstrook. Dat zijn we helemaal niet gewend hier in Amerika. Daar zijn ze altijd kort en abrupt. Nou zeg. Ach joh, keren we toch gewoon bij de volgende afslag. Ja, dat blijkt pas over een goed 7 kilometer te zijn. En warempel, we dienen ook nog eens toll te betalen á 2,80 dollar. Dan keren we en uiteraard. Op de terugweg ook weer wat toll (wederom 2,80 dollar. Dat is dus even in 5 minuten 5,60 dollar voor niets betaald. Dat is toch zonde…)
Als we de parkeerplaats van onze Comfort Inn oprijden. Zien we drie restaurants op het terrein. Ofja, twee fastfood ketens (Steak ‘n shake en Chipotle) en een Chili’s. Echt super honger hebben we niet meer. Maar een soepje zal er wel in gaan.
Nadat we ingecheckt zijn (we zijn gold member van Choice Hotels, dus krijgen 150 bonuspunten erbij. Whoppa ? ) en onze spullen afgedropt hebben in de kamer, lopen we naar Chili’s.
We bestellen beide een soep met kip en uiteraard een biertje erbij om te vieren dat onze vakantie nu echt begonnen is. Het smaakt prima.
Daarna weer terug naar de kamer, snel het verslag af tikken. Ons lichaam zegt nu toch écht dat we de dag af moeten sluiten. Dus ik zeg: welterusten.
Aantal gereden mijlen: 23 (37 km)
Weertype: zowel in Nederland, Duitsland als Amerika… lekker warm.